Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η κατάσταση στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο επιδεινώνεται, χωρίς βεβαίως το Αιγαίο να μένει απέξω. Στην πραγματικότητα πρόκειται για κρίσιμη κατάσταση με καθοριστική ευθύνη της Τουρκίας του Ταγίπ Ερντογάν, καθώς δική της επιδίωξη ήταν και είναι η κλιμάκωση της έντασης ώστε τα πράγματα να φτάσουν εδώ που τώρα βρίσκονται. Χωρίς μάλιστα κανείς να είναι σε θέση να προβλέψει το αύριο το οποίο μπορεί να περιλαμβάνει και θερμά γεγονότα.
Είναι φανερό ότι η Αγκυρα αισθάνεται στριμωγμένη στη γωνία, εξαιτίας εξελίξεων που δεν είχε προβλέψει, όπως η ανακάλυψη πλούσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην περιοχή, κυρίως όμως λόγω των αντιφατικών πολιτικών του Ερντογάν με βασικό κίνητρο τη διεθνή αναγνώριση της ηγεμονίας του (και της χώρας του φυσικά) στην περιοχή. Στο πλαίσιο αυτών των πολιτικών εντάσσεται η προσπάθειά του να κάνει ξανά την Τουρκία το κέντρο και προστάτη του σουνιτικού Ισλάμ –διατηρώντας όμως καλές σχέσεις με το σιιτικό– και εθνική μητρόπολη όλων των λαών που θεωρεί ότι έχουν τουρκικές ρίζες. Την ιδέα της μητρόπολης την εγκατέλειψε σχετικά γρήγορα γιατί βρήκε απέναντί του τη Ρωσία, αφού οι συγκεκριμένοι λαοί ανήκαν στο παρελθόν στη Σοβιετική Ενωση, αλλά επέμενε και επιμένει να εμφανίζεται η Τουρκία κέντρο και προστάτης του Ισλάμ στη Μέση Ανατολή και ο ίδιος ηγέτης του.
Οι στρατηγικές επιδιώξεις και οι πρακτικές που χρησιμοποίησε ο Ερντογάν τον έφεραν σταδιακά σε σύγκρουση με όλους σχεδόν τους γείτονές του, με άλλες δυνάμεις της περιοχής, όπως το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος και ταυτόχρονα κατάφερε να εξοργίσει την Ουάσιγκτον και να έχει ψυχρές σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση στο σύνολό της. Αυτά όλα –και άλλα, όπως η απειλή που συνιστούν οι Κούρδοι για την ακεραιότητα της χώρας– κράτησαν την Τουρκία εκτός ενεργειακών εξελίξεων στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τώρα πασχίζει με κάθε τρόπο να μπει στο παιχνίδι, αλλά όχι ως περιθωριακός ή παίκτης πάγκου. Θέλει να είναι απολύτως βασικός, αν όχι κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Με αυτά και μ’ εκείνα, η Τουρκία κατάφερε να μπει μόνη της στη γωνία. Από την άλλη πλευρά γνωρίζει πολύ καλά το μέγεθος του πληθυσμού της και τη μεγάλη αξία του οικοπέδου της για τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, τη Δύση και προς το παρόν ρισκάρει, γιατί αποκλείεται η Ουάσιγκτον να αποδεχθεί αμαχητί απώλεια της επιρροής σ’ αυτήν. Παράλληλα, ο Ερντογάν εκβιάζει παρανομώντας και προκαλώντας, ως ηγέτης, όχι απλά περιφερειακής, αλλά μεγάλης δύναμης, την οργή των ΗΠΑ – Ισραήλ και της Ευρώπης.
Αγνωστο πώς θα καταλήξει όλη αυτή η ιστορία, γιατί σήμερα η Τουρκία θυμίζει άγριο θηρίο εγκλωβισμένο στη γωνία που προσπαθεί να ξεφύγει. Ψάχνει λοιπόν να βρει κάποιον αδύναμο να κτυπήσει, όπως η Κύπρος, ή και η Ελλάδα. Να θυμόμαστε επίσης ότι συνήθως η Αγκυρα δεν μπλοφάρει, άρα απαιτείται πολύ μεγάλη προσοχή στη μακρά περίοδο μεγάλης έντασης που έρχεται.