«Προεκλογικό, ξαναζεσταμένο, διατεταγμένο ντοκιμαντέρ του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ για το Μάτι». Αυτός ήταν ο αντίλογος του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για το ντοκιμαντέρ το οποίο, χωρίς σχολιασμό, παρέθετε αυτούσιες τις ηχογραφημένες συνομιλίες της Πυροσβεστικής από την ημέρα της φωτιάς στην Ανατολική Αττική. Συνομιλίες που αποκάλυπταν πόσο απροετοίμαστος ήταν ο κρατικός μηχανισμός σε όλες τις βαθμίδες του, από τους εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και τους επικεφαλής της Πυροσβεστικής μέχρι τον υπουργό που φαίνεται ότι όριζε πού θα σταλούν τα εναέρια μέσα.
Είναι παλιά και δοκιμασμένη συνταγή η προσπάθεια να παραγάγεις θόρυβο όταν στερείσαι επιχειρημάτων. Υποβαθμίζεις ένα σοβαρό θέμα στο επίπεδο της αρένας των κομματικών αντιπαραθέσεων, συσπειρώνεις τους οπαδούς σου, αλλάζεις την ατζέντα. Αυτή είναι η εύκολη λύση. Ισως η μόνη λύση που γνωρίζουν στο επιτελείο του πρωθυπουργού. Είναι εύκολο να συγκρούεσαι, να κατασκευάζεις εχθρούς, να πορεύεσαι εδώ και χρόνια –όχι μόνο λίγες εβδομάδες πριν στηθούν οι κάλπες– σε προεκλογικούς τόνους.
Ο κ. Τσίπρας είχε μια ευκαιρία μετά τη μεγάλη καταστροφή του καλοκαιριού στην Ανατολική Αττική, να αναδιαρθρώσει ριζικά το σύστημα της πολιτικής προστασίας της χώρας όπως ο ίδιος εξήγγειλε στις 9 Αυγούστου 2018. Μέχρι σήμερα όμως δεν έγινε τίποτα. Το σχετικό σχέδιο νόμου αναρτήθηκε προς διαβούλευση στις 2 Μαΐου 2019, μόλις μία ημέρα μετά την έναρξη της αντιπυρικής περιόδου. Μέχρι να ψηφιστεί ο καινούργιος νόμος όμως, για ό,τι καεί θα ισχύει ο παλιός. Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση που συνοδεύει το σχέδιο νόμου, το ισχύον πλαίσιο «χρήζει αναθεώρησης, αναβάθμισης και ενίσχυσης τόσο σε λειτουργικό, οργανωτικό, επιχειρησιακό αλλά και εφαρμοστικό επίπεδο». «Η πλημμελής διάκριση αρμοδιοτήτων, οι επικαλύψεις και η αδυναμία αποσαφήνισης του ρόλου που επιτελούν όλα τα επίπεδα διοίκησης, αποτέλεσε μείζον πρόβλημα του υφιστάμενου συστήματος, καθώς στον κρίσιμο χρόνο αντιμετώπισης καταστάσεων έκτακτης ανάγκης οδηγούσε σε σύγχυση ακόμα και σε αδράνεια», διαβάζουμε στην ίδια αιτιολογική έκθεση. Εφόσον η ανάγκη για αναδιάρθρωση είναι τόσο επιτακτική, γιατί έχει χαθεί τόσος πολύς χρόνος; Πότε θα ψηφιστεί ο νόμος; Πόσο γρήγορα θα εφαρμοστεί; Πόσο έτοιμοι θα είμαστε σε μια νέα καταστροφή; Τα συνθήματα δεν θα μας σώσουν.