Το καλοκαίρι του 1982, η αείμνηστος ιέρεια του πολιτισμού Μελίνα είχε οργανώσει στην Υδρα συνέδριο με τίτλο «Μεσόγειος». Πανήγυρις με καλεσμένους από πολλές χώρες της ιστορικής θάλασσας προς τιμήν του σοσιαλισμού και της προόδου. Τότε ο Τσαρούχης, που δεν σκάμπαζε από σοσιαλισμούς και προόδους, χόρεψε ζεϊμπέκικο «σαν την Ουλάνοβα», όπως απεφάνθη ο Κώστας Ταχτσής. Δεν έλειψαν, εννοείται, και οι αρχιερείς των ωραίων ιδεών που ταξίδευαν στις ακτές της Μεσογείου σαν την κραυγή «Παν ο μέγας τέθνηκεν». Οπως γράφει ο Γάλλος ιστορικός Μισελέ, η κραυγή αυτή αποτελεί κάτι σαν τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του αρχαίου κόσμου. Το συνέδριο της Υδρας ήταν η ληξιαρχική πράξη γεννήσεως του νέου κόσμου. Μερικούς μήνες πριν στη Γαλλία είχε εκλεγεί πρόεδρος ο Φρανσουά Μιτεράν και στην Ελλάδα πρωθυπουργός ο Ανδρέας Παπανδρέου. Παρότι είχα παρακολουθήσει το συνέδριο, δεν θυμάμαι τίποτε. Θυμάμαι όμως την άφιξη του Eλληνα πρωθυπουργού. Πλήθος είχε κατακλύσει την προκυμαία, η μπάντα του Λιμενικού παιάνιζε και ο πρωθυπουργός από την πρύμνη του ιδιωτικού σκάφους χαιρετούσε τον αγαπημένο του λαό. Το σκάφος ιδιοκτησίας Παναγόπουλου, του τότε διοικητή της Εθνικής, έφερε σημαία του Παναμά. Λεπτομέρεια, υποσημείωση η οποία όμως με τον καιρό αποδείχθηκε πως είναι το κυρίως κείμενο. Η μικρή αυτή λεπτομέρεια αποδείχθηκε η κεντρική ιδέα της διαχείρισης της εξουσίας από τον Ανδρέα Παπανδρέου. «Δεν πα’ να λέτε ό,τι θέλετε. Εμένα δεν με μέλει. Εχω την ασυλία της ανωτερότητάς μου».
Διαπλοκή; Μια λέξη που έχει παγιδευθεί στα δίχτυα της κοινοτοπίας. Κανέναν δεν εντυπωσιάζει πια, όπως δεν εντυπωσιάζει η λέξη «σκάνδαλο», «διαφθορά» ή η αυτόφωρη αποκάλυψη του ψεύδους. Tα συνηθίσαμε και είναι κοινή πεποίθηση πως «όλοι ίδιοι είναι» – ακόμη κι αν δεν είναι. Δεν ισχύει όμως το ίδιο με εκείνο το «δεν με μέλει», κυρίως δε το αίσθημα της ανωτερότητας που το υποστηρίζει. Το θέμα δεν είναι αν ο πρωθυπουργός κάνει διακοπές στο σκάφος ενός επιχειρηματία. Το θέμα είναι ότι αυτές οι διακοπές γίνονται ενώ ακόμη δεν έχουν μετρηθεί τα καρβουνιασμένα πτώματα στο Μάτι. Εγκαυματίες υποφέρουν στα νοσοκομεία και ο πρωθυπουργός δεν έχει τη λεπτότητα –δεν λέω τίποτε άλλο– να τους επισκεφθεί.
Το «δεν με μέλει» ο Τσίπρας το κληρονόμησε από τον Παπανδρέου, μαζί με τον τόνο της φωνής και την εκφορά των λέξεων. Είναι το απόσταγμα του κυνισμού και της αλαζονείας. Με μία διαφορά. Ο κληρονόμος που απολαμβάνει την περιουσία τη θεωρεί δικαίωμά του και την ταυτίζει με την προσωπική του ζωή. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ποτέ δεν απέκρυψε ότι τον καλούσαν οι Γουλανδρήδες στο κότερό τους. Τον Τσίπρα όμως δεν τον μέλει να μας το αποκαλύψει. Δικαίωμά του να διαβάσει κάνα βιβλίο στα νερά του Ιονίου, αφού τόσο τον κούρασαν όλα αυτά τα πτώματα το Μάτι.