Εχει δίκιο ο Γιώργος Τσίπρας. Ο,τι κι αν είχαν κάνει ο πατέρας του και ο θείος του, όσο ζούσαν –ακόμη κι αν είχαν διαπράξει, όσα μετά θάνατον τους καταλογίζουν– οι επιλογές τους δεν θα έπρεπε να αποτελούν αντικείμενο της ζωντανής πολιτικής αντιπαράθεσης. Οι νεκροί με τους νεκρούς και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς.
Θα είχε ενδιαφέρον να μετρήσει κανείς πόσες φορές ο πρωθυπουργός αψήφησε αυτή την υπερπολιτική ηθική αρχή. Πόσες φορές ο ίδιος και τα στελέχη του αναφέρθηκαν στον πατέρα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν ήταν μόλις πριν από τρεις μήνες, στη συζήτηση για τη συγκρότηση της «νέας» μετασυριζανέλ πλειοψηφίας, που ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε από το βήμα της Βουλής ότι ο πρόεδρος της Ν.Δ. «λόγω οικογενειακής παράδοσης» δεν πρέπει να μιλάει για αποστασίες;
Η διαφορά είναι ότι ο Παύλος Τσίπρας ήταν ιδιώτης, ενώ ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν πρωθυπουργός για τριάμισι χρόνια και δημόσιος άνδρας για μισόν αιώνα. Ο πρώτος δικαιούται να αναπαύεται στη σιωπή, ενώ ο δεύτερος όχι. Αυτός ο ηθικός σχετικισμός –δεν εμπλέκουμε τους νεκρούς γονείς στην αντιπαράθεση, εκτός αν είναι οι γονείς του Μητσοτάκη– επέτρεψε στον ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει επίπεδο. Του επέτρεψε, χωρίς αναστολές, να καθιερώσει ως μόνιμο πολιτικό στόχο τη σύζυγο του προέδρου της Ν.Δ. Ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ έβγαζε καταγγελτικές ανακοινώσεις για το «ζεύγος Μητσοτάκη». (Και μετά για το «ζεύγος Στουρνάρα» και τον γιο του Αντώνη Σαμαρά.)
Η συριζαϊκή δικαιολογία είναι ότι η οικογένεια του Μητσοτάκη δεν έχει ασυλία γιατί είναι στοιχείο της πολιτικής του ταυτότητας. Στην περίπτωσή του, το αίμα λειτουργεί ως τεκμήριο ελιτισμού και νεποτισμού.
Ομως, σε ποιο βαθμό συγγένειας η εύνοια παύει να είναι νεποτισμός; Δεν είναι τάχα νεποτισμός –και μάλιστα νεποτισμός ζωντανός και όχι τάχα εύνοια επιφανών νεκρών– ότι ο εξάδελφος του πρωθυπουργού διορίστηκε το 2015 γενικός γραμματέας στο υπουργείο Εξωτερικών χωρίς καμία συνάφεια με το αντικείμενο; Δεν είναι δείγμα καθεστωτισμού ότι μετατάχθηκε από το ΥΠΕΞ στο Μαξίμου, όταν η παραμονή του στο υπουργείο είχε πια γίνει πολιτικά επιζήμια;
Ο Γιώργος Τσίπρας είχε χθες στη διάθεσή του μία ώρα κρατικού τηλεοπτικού χρόνου. Η μεταμεσονύκτια εκπομπή που τον φιλοξένησε, ξεκίνησε με ένα κλιπάκι όπου τα πλάνα του Μητσοτάκη από τη Βουλή είχαν συρραφεί με τίτλους του «Μακελειού» και τη διάσημη σκηνή από τον φόνο στον μπάνιο στο «Ψυχώ» του Χίτσκοκ. Η –όχι και τόσο ραφιναρισμένη– αλληγορία ήταν ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν ο δολοφόνος με το μαχαίρι. Και ο Τσίπρας ήταν η Τζανετ Λι, η σφαγιαζόμενη καλλονή.
Οντως. Δεν χρειάζεται να ταράζει κανείς τον ύπνο των νεκρών. Μπορεί να κρίνει τον Τσίπρα –τους Τσίπρες– γι’ αυτό που είναι και αυτό που κάνουν, χωρίς να καταφεύγει στο δίκαιο του αίματος.
Το αίμα στη σκηνή του «Ψυχώ» ήταν σιρόπι σοκολάτας.