Η Νικαράγουα της δεκαετίας του ’70 είχε τους Σαντινίστας, η Ελλάδα σήμερα έχει τους Κουφοντινίστας. Καμία σύγκριση, βέβαια. Οι Σαντινίστας έκαναν ολοκληρωτικό αντάρτικο εκείνη την εποχή για να ανατρέψουν τη φοβερή δικτατορία Σομόσα και το κατάφεραν χύνοντας πολύ αίμα, οι Κουφοντινίστας έχουν εξαπολύσει δικό τους «αντάρτικο πόλης» για να επαναφέρουν στο πολιτικό προσκήνιο έναν εκτελεστή, καταδικασμένο έντεκα φορές σε ισόβια για φόνους που είχε κάνει σε καθεστώς πλήρους δημοκρατίας.
Οι πρώτοι εκπροσωπούσαν τα φτωχότατα και καταπιεσμένα στρώματα πληθυσμού που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, οι δεύτεροι αποτελούν μια ομάδα μερικών δεκάδων καλοζωισμένων, που το σύνθημά τους προκύπτει από τη δραστηριότητά τους και δεν είναι τίποτα περισσότερο από «ερήμωση, δήωση, καταστροφή», εξισώνοντας ταυτόχρονα με τις πράξεις τους τη δημοκρατία με την ασυδοσία. Οι Σαντινίστας έκαναν πόλεμο για να επιβληθεί στοιχειώδης ισότητα, οι Κουφοντινίστας προσπαθούν να υπονομεύσουν κάθε έννοια νόμου και τάξης με πρόσχημα την αμφισβήτηση του κατεστημένου.
Στον πυρήνα του το πρόβλημα δεν είναι η ύπαρξη και η δραστηριότητα των Κουφοντινίστας. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της καθ’ ημάς δημοκρατικής Ευρώπης –άρα δεν μιλάμε για ανελεύθερα καθεστώτα– αυτή η μικρή ομάδα και το ίνδαλμά τους θα είχαν αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά. Με νόμους και διατάξεις που δεν θα άφηναν πόρτες και παράθυρα νομικής εκμετάλλευσης από αυτούς και τους συνηγόρους τους, με επαρκή πρόληψη και καταστολή από τα σώματα ασφαλείας, αλλά και με πλήρη αποστασιοποίηση των καθιερωμένων κομμάτων και των στελεχών τους από κάθε μορφής τρομοκρατική δράση. Που θα καταδίκαζαν δηλαδή με κάθε ευκαιρία και όλες τις μορφές, χωρίς αναγνώριση ελαφρυντικών.
Ολα αυτά θεωρητικά βεβαίως, καθώς το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία είναι μάρτυρες της εξής κατάστασης: α) Ο «ξεχασμένος» μέχρι πριν από λίγο καιρό Κουφοντίνας επανέρχεται στο προσκήνιο εκμεταλλευόμενος παραλείψεις του νόμου, νομικά τερτίπια και φόβο δικαστικών. β) Υποδοχή και συγκέντρωση γύρω του προσώπων που τον θεωρούν αγωνιστή και ηγέτη κάθε φορά που έβγαινε από τη φυλακή, με αποκορύφωμα την προκλητική βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. γ) Με την ανοχή και τη θαλπωρή της σημερινής κυβέρνησης οι αναρχοαυτόνομοι μπαχαλάκηδες εξελίχθηκαν σε Κουφοντινίστας. δ) Ανοικτές απειλές των Κουφοντινίστας ότι θα τα κάνουν «μπάχαλο» αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματα του «εκλεκτού» τους. ε) Την πραγματοποίηση των απειλών και την ανικανότητα της αστυνομίας να προλάβει ή να κάνει συλλήψεις.
Τώρα, η υπουργός Προστασίας του Πολίτη Ολγα Γεροβασίλη ρίχνει το ανάθεμα στην αστυνομία, υποστηρίζοντας ότι η κυβέρνηση δεν ανέχεται την ανομία. Αγνωστο τι πραγματικά συμβαίνει, εκείνο όμως που διαπιστώνεται είναι η ανικανότητα των αρμοδίων αρχών να διεισδύσουν στις τάξεις των Κουφοντινίστας και να προλάβουν ενέργειές τους – ενώ υποτίθεται ότι είναι γνωστοί και με πλούσιο παρελθόν κάποιοι από δαύτους, προσάγονται διάφοροι ύστερα από κάθε επεισόδιο και αφήνονται όλοι ελεύθεροι… Που σημαίνει ότι είτε πραγματικά υπάρχει κυβερνητική ανοχή, είτε έχουν τοποθετηθεί άχρηστοι σε καίριες θέσεις, είτε δεν ελέγχεται πλέον πολιτικά η αστυνομία. Μάλλον ισχύουν όλα!