«Θέλω να το πω κι αυτό: Είναι εδώ και ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης. Διότι ξέρετε ότι οι δικές μας οι αρχές και οι αξίες, η δική μας ιδεολογία –κι ας μας λένε κάποιοι, κι ας μας κάνουν κριτική που δεν κάνουμε σταυρούς– είναι πολύ πιο κοντά σε όσα είπε ο Χριστός από αυτά που πρεσβεύουν και πράττουν εκείνοι που κάνουν μεγάλους σταυρούς». Τα παραπάνω δήλωσε ο πρωθυπουργός την περασμένη Κυριακή κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στη Λευκάδα, στα εγκαίνια του νέου νοσοκομείου, κατά την οποία μάλιστα εξήρε το έργο των επικεφαλής του υπουργείου Υγείας, Ανδρέα Ξανθού και Παύλου Πολάκη, όταν πρόσφατη έρευνα έδειξε την πολύ χαμηλή θέση της Ελλάδας στη βιωσιμότητα του συστήματος υγείας, την ποιότητα των υπηρεσιών, την καινοτομία και τη σταθερότητα.
Η αναφορά, πέρα από τον προφανή παραλληλισμό των αριστερών με τις χριστιανικές υψηλές αξίες, δημιουργεί συνειρμούς οι οποίοι οδηγούν υποσυνείδητα στην εμπέδωση του «κανένας σαν εμάς» και «μετά από εμάς το χάος». Αποτελεί στάση και ιδεολογία που θα μπορούσε να παρομοιάσει κανείς με εκείνη που χαρακτήριζε τις χριστιανικές αυτοκρατορίες, για τις οποίες δεν υπήρχε τέλος –μετά την ενδεχόμενη πτώση τους θα τελείωναν όλα, θα ερχόταν η συντέλεια, αλλά ιστορική συνέχεια. Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και Ρώμη η Αιώνια Πόλη, Βυζάντιο και Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, Βασίλειο των Ρώσων και Μόσχα η Τρίτη Ρώμη, Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Εθνους κ.λπ. Ορισμένα από τα σημερινά κινήματα, πολιτικά ή κοινωνικά, τρέφουν παρόμοιες (εν προκειμένω ιδεολογικοπολιτικές) βεβαιότητες, ρέπουν προς την ιδέα ότι αποτελούν το κέντρο και την κατάληξη όλων.
Ακόμη, η πρωθυπουργική ρήση θα μπορούσε να εκληφθεί και ως ομολογία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλεται στο παρόν και το μέλλον ως θρησκεία, με αφοσιωμένους πιστούς οπαδούς, οι οποίοι καλούνται να ταυτιστούν με το κόμμα, ώστε να κατευνάσουν τις φοβίες που κατατρύχουν άτομα τα οποία δεν ανήκουν σε κάποια ομάδα. Πρόκειται για ένα λαϊκιστικό μείγμα ανορθολογισμού και ορθολογικότητας, που κάνει τον ακόλουθο δεκτικό σε βαρύγδουπες «αλήθειες», τον ωθεί σε καλούπια που τον καθιστούν χειραγωγήσιμο. Ως ένα σημείο, βέβαια. Πέρα από αυτό, για τον καθένα διαφορετικό, η εναπόθεση της ζωής μας σε χέρια δημαγωγών είναι καθαρά δικό μας «έργο».