Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ καταδίκασε την επίθεση «στο κτήριο της Βουλής» (αυτή ήταν η διατύπωση), με κοτζάμ ανακοίνωση του γραφείου Τύπου, τέσσερις ολόκληρες αράδες. Αν προσέξατε, όμως, δεν παρατηρήθηκε ιδιαίτερη προθυμία από πλευράς των προσωπικοτήτων του ΣΥΡΙΖΑ να σχολιάσουν αυτοπροσώπως την πρόσφατη επίθεση του «Ρουβίκωνα». Καλύφθηκαν όλοι από τις δηλώσεις του Νίκου Βούτση, ο οποίος, για τους γνωστούς λόγους που δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε, έχει την αρμοδιότητα για θέματα προσφοράς στους λεγόμενους «κοινωνικούς αγώνες», αλλά και ως πρόεδρος της Βουλής.
Κατανοητό να προτιμούν τη σιωπή οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος να βγει και τι να πει, όταν μόλις προ ημερών ο Νίκος Φίλης (που θεωρείται και σοβαρός, συγκριτικά με τους άλλους) έχει αποφανθεί ότι οι μπογιές δεν είναι βία; Πώς μπορεί να είναι κανείς τόσο… Συγγνώμη, λάθος! Ξέχασα ότι υπάρχει ο αναπόφευκτος Νίκος Μπίστης. Ο προβεβλημένος παράγων της Προοδευτικής Συμμαχίας, με τη μακρά πείρα του περιπλανώμενου γυρολόγου της πολιτικής, που του επιτρέπει να γνωρίζει όλα τα κόμματα από μέσα, έκρινε ότι η αντιπολίτευση πρέπει να ζορίζεται πολύ ώστε να αναδεικνύει το θέμα της επίθεσης στη Βουλή ως μείζον – ενώ για τον ίδιο δεν είναι, προφανώς. Τέτοια επίδοση στο άθλημα ούτε αυτός ο μπαρμπα-Φώτης ο Κουβέλης δεν έχει πιάσει, που είναι μάστορας του αυτοεξευτελισμού!
Ο Νίκος Μπίστης είναι σαν τον νεοσύλλεκτο που τον στέλνουν στα χαρακώματα του Μεγάλου Πολέμου και εκείνος, φιλοπερίεργος και φιλομαθής ως είναι, απορεί γιατί κανείς δεν βγάζει το κεφάλι του έξω από το χαράκωμα, ενώ μάλιστα η μέρα έξω είναι τόσο ωραία; Και, επειδή είναι και φιλέρευνον πνεύμα, αποφασίζει να βρει την απάντηση μόνος του και βγάζει το κεφαλάκι του για να δει τι γίνεται εκεί έξω. Κάτι βλέπει, αλλά δεν έχει σημασία, γιατί είναι το τελευταίο του. Αυτός είναι ο Νίκος Μπίστης. Υποστηρίζει το λάθος του με μια φιλοτιμία, που ήταν κάποτε συγκινητική (για την αφέλειά της), μετά έγινε θλιβερή και κουραστική και τώρα πλέον, ύστερα από τόσες πολιτικές μεταπηδήσεις, είναι κωμική και γελοία.
Βεβαίως και είναι μείζον θέμα η επίθεση των αναρχικών του «Ρουβίκωνα» στη Βουλή. Οχι μόνο επειδή ο Κασιδιάρης με τον Παναγιώταρο βγάζουν σέλφι, καμαρώνοντας μπροστά στους βανδαλισμούς που προκάλεσε ο «Ρουβίκωνας». Δεν περιμέναμε αυτούς, στο κάτω κάτω, για να αντιληφθούμε σε ποιο βαθμό συμπίπτουν τα συμφέροντα των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος. Είναι μείζον και για τον λόγο ότι η συγκεκριμένη επίθεση και τα παρελκόμενά της ανοίγει ξανά όλα τα σχετικά με την πολιτική βία θέματα, τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να σπρώξει κάτω από το χαλί, εμφανιζόμενος ως εγγυητής της κανονικότητας (όταν βεβαίως δεν επικαλείται Μάο ή Βελουχιώτη…).
Μόλις πέντε ημέρες πριν από την κάλπη, ο «Ρουβίκωνας» υπενθυμίζει στους ψηφοφόρους ότι αυτός είναι η γέφυρα μεταξύ του γνωστού καθάρματος και της κυβέρνησης που επαγγέλλεται την «κανονικότητα». Και αυτό είναι πράγματι μείζον θέμα, διότι δείχνει ότι το σενάριο της εξημέρωσης δεν παίζει για τον ΣΥΡΙΖΑ. Δείχνει, δηλαδή, πόσο απατώνται όσοι αφελείς, όπως ο Ν. Μπίστης, πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εξευρωπαϊσθεί και να εξελιχθεί προς την κατεύθυνση της σύγχρονης Σοσιαλδημοκρατίας. Είναι αυταπάτη να ελπίζει κανείς ότι αυτό το συνονθύλευμα τυχάρπαστων ακροαριστερών, που ανήλθε στην εξουσία με τις ψήφους των κακομαθημένων πασόκων (γαλάζιων ή πράσινων), μπορεί να μεταμορφωθεί σε εκφραστή της κανονικότητας. Γι’ αυτό είναι μείζον θέμα και άριστα κάνει και το αναδεικνύει η αντιπολίτευση. Οτι ο Μπίστης δεν το καταλαβαίνει, απλώς επιβεβαιώνει την ορθή κρίση της αντιπολίτευσης επί του θέματος.
ΚΔΟΑ*
Ο Λάμπρος Χούτος κατεβαίνει στις ευρωεκλογές, με το ψηφοδέλτιο του πυρόπληκτου Ηλία Ψινάκη υπό τον τίτλο «Πολίτες». (Φαντάσου πόσο βαριόταν ο Ψινάκης όταν το εμπνεύστηκε…) Παραθέτω το σημαντικότερο απόσπασμα των λιτών και περιεκτικών δηλώσεών του: «Ταξιδεύοντας πολύ συχνά στο εξωτερικό και βλέποντας την τεράστια απήχηση της χώρας μας σε κάθε γωνία της Ευρώπης, συνειδητοποίησα πως η Ελλάδα με τη δυναμική της πρέπει και μπορεί να είναι μία από τις πιο ισχυρές χώρες. Από την άλλη όμως, με λυπεί το γεγονός ότι η χώρα μας είναι σε δυσχερή οικονομική κατάσταση, στα όρια της χρεοκοπίας».
«Δυσχερής»; «Στα όρια της χρεοκοπίας»; Δεν περίμενα, ομολογώ την προκατάληψή μου, τόσο επιδέξια χρήση των σχημάτων λιτότητας στον μεστό λόγο του Λ. Χούτου! Αλλά και από την άλλη πλευρά αν το δείτε, δεδομένου ότι ούτος ο Χούτος (συγγνώμη για το σαχλό λογοπαίγνιο, αλλά δεν άντεξα…) είναι ποδοσφαιριστής, καταλαβαίνουμε γιατί είναι καλύτερα να σωπαίνουν όσοι ρωτούν γιατί ο Θοδωρής Ζαγοράκης είναι ο μόνος Ελληνας ευρωβουλευτής που δεν άνοιξε ποτέ το στόμα του στην Ευρωβουλή – εννοώ, φυσικά, για να μιλήσει.
* Κτηνώδης Δύναμις Ογκώδης Αγνοια. Σύλλογος πολιτικού προβληματισμού των Μπήτνικς, ιδρυθείς από τον Πάνο Κουτρουμπούση.