Τώρα, επιτέλους, τα πράγματα σοβάρεψαν. Η συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, που κατέγραψαν οι ευρωεκλογές, ανάγκασε τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να προκηρύξει πρόωρες εκλογές για την 30ή Ιουνίου. Ελπίζει προφανώς, ακόμη, πως θα επιτύχει κάποια συσπείρωση των οπαδών του, περιορίζοντας τη χαοτική διαφορά του κόμματός του από τη Νέα Δημοκρατία.
Το κύρος του προέδρου της Ν.Δ. Κυριάκου Μητσοτάκη έχει σημαντικά ενισχυθεί μετά τις ευρωεκλογές, καθώς η όλη στρατηγική του είχε αντιμετωπισθεί με σκεπτικισμό από το κόμμα του οποίου ηγείται – αν και ουδέποτε η δυσφορία εξεδηλώθη δημοσίως. Η επικράτηση της Κεντροδεξιάς, στις διάφορες αποχρώσεις της, σε όλη την Ελλάδα, καταδεικνύει το εύρος και το βάθος της σεισμικής μεταστροφής στο φρόνημα των πολιτών.
Και ενώ αυτά συμβαίνουν παρ’ ημίν, τα ιδιαιτέρως σταθεροποιητικά και από μίαν ευρυτέρα άποψη, καθώς τα κόμματα του λεγομένου «ευρωπαϊκού προσανατολισμού» κυριάρχησαν με ποσοστό συντριπτικό, η Ενωμένη Ευρώπη εισέρχεται ως φαίνεται σε φάση δραματικής ρευστότητος.
Το όλο θέμα θα ήταν άξιο της χλεύης των Ελλήνων, ανάλογης εκείνης που μας είχαν επιφυλάξει οι Ευρωπαίοι «ευγενείς» εταίροι, με την εκδήλωση της οικονομικής κρίσεως. Δεν είναι όμως καιρός για αυτά. Διότι η καθημαγμένη πλέον Ελλάς εξαρτάται καθ’ ολοκληρίαν από μια σταθερή και ευημερούσα Ευρώπη.
Το άκρως ανησυχητικό είναι ότι οι δύο πυλώνες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, η Γερμανία και η Γαλλία, υπέστησαν κλονισμό δραματικό. Τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού στη Γερμανία υπέστησαν ήττα πρωτοφανή. Η δύναμη των Χριστιανοδημοκρατών περιορίσθηκε κάτω από το 30% και οι Σοσιαλδημοκράτες κατέλαβαν την τρίτη θέση. Στη Γαλλία η ήττα του Εμανουέλ Μακρόν και η σοβαρότατα πιθανολογούμενη νίκη του Ματέο Σαλβίνι της Λέγκας είναι ακόμη μία μεγάλη πρόκληση, καθώς ο τρεις προαναφερθείσες χώρες είναι ιδρυτικά μέλη της Ενωμένης Ευρώπης.
Οι εξελίξεις αυτές δεν δημιουργούν καμία αισιόδοξη προοπτική, καθώς στο Ηνωμένο Βασίλειο το Κόμμα του Brexit ανεδείχθη πρώτο και στην Ουγγαρία ο Βίκτορ Ορμπαν εθριάμβευσε.
Υστερα από δέκα χρόνια ευρισκόμεθα ενώπιον παραδόξου. Η Ελλάς βαίνει διαρκώς σταθεροποιούμενη – ανεξαρτήτως της βιαίας εσωτερικής αντιπαραθέσεως και της χθεσινής πολιτικής ανατροπής, που αναμένεται να δημιουργήσει νέο δυναμισμό. Αντίθετα, η Ευρώπη της «σοβαρότητος» και «σταθερότητος» βυθίζεται σε κρίση. Από την άποψη αυτή, και εντελώς απρόσμενα, πάμε καλύτερα, με όλες τις αδυναμίες και ασυνάρτητες διακυμάνσεις μας.
Κατά συνέπεια, μπορούμε να αισιοδοξούμε. Ισως δεν είμαστε και τόσο χάλια, όπως πιστεύουμε. Κάποιο ένστικτο αυτοσυντηρήσεως φαίνεται πως λειτουργεί ακόμη. Αλλά πέραν των ευρωπαϊκών, υπάρχουν και άλλα θέματα δυνάμει αποσταθεροποιητικά. Ζούμε σε μια περιοχή όπου οι κίνδυνοι ουδέποτε εξέλιπαν. Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά για άλλη ημέρα.