Eίναι το τέλος του έργου που γράφτηκε στην πλατεία Συντάγματος το 2011. Εκεί ανδρώθηκαν οι ηττημένοι των ευρωεκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ, και τα αποκόμματά του, οι ΑΝΕΛ, και η Χρυσή Αυγή. Εκεί διαμορφώθηκε η ρητορική που μας κυβέρνησε για μία τετραετία. Η απαξίωση των θεσμών, η μετάφραση της ανάγκης για αξιοπρέπεια σε τσαμπουκά, ο αντιευρωπαϊσμός, το μοίρασμα της κοινωνίας σε Ελληνες και ανθέλληνες. Εκεί αναθεματίστηκαν οι Σαμαροβενιζέλοι, εκεί έντυσαν τη Μέρκελ με σβάστικες, ακόμη και όσοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας φορώντας τες στο ιδεολογικό τους περιβραχιόνιο. Εκεί αγιοποιήθηκε η δραχμή και ο ναρκισσευόμενος ανέμιζε σαν τη χαίτη που δεν έχει τις προφητείες του για το τέλος του ευρώ. Η ελληνική κοινωνία ήταν θυμωμένη με τους πάντες και τα πάντα – διόλου πρωτότυπο. Ημασταν τόσο θυμωμένοι με τους άλλους, που απειλούσαμε να κρατήσουμε την ανάσα μας μέχρι να σκάσουμε. Ασε πια το Κούγκι.
Είναι η μεγάλη προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ: μετατρέποντας την αγανάκτηση σε κυβερνητική πολιτική, τον θυμό σε καθεστώς, όχι μόνον απέδειξαν ότι είναι εντελώς ακατάλληλα εργαλεία για τη διαχείριση της καθημερινότητας, αλλά ρουφάνε τόσο πολλή ενέργεια που εξουθενώνουν. Το Μάτι απέδειξε πως δεν είναι μόνον η κοινωνία εξουθενωμένη, είναι και ο κρατικός μηχανισμός. Μετά το Μάτι ο Τσίπρας έμεινε χωρίς μηχανισμό για να ασκήσει την εξουσία του, όπως η χούντα μετά την επιστράτευση του 1974. Ο ίδιος δεν το έβλεπε. Νόμιζε πως το χάος είναι η φυσιολογική κατάσταση των πραγμάτων. Μας λίγωσε το χάος της αγανάκτησης, σαν να μας τάισαν με ένα κιλό σοκολατάκια φουρέ. Οσοι προσδοκούν μια νέα εποχή αγανακτισμένων, όταν με το καλό βρεθούν στην αντιπολίτευση, θα πέσουν έξω, όπως έπεσαν και όσοι υποτίμησαν τον Μητσοτάκη και τη Ν.Δ.
Αν δεν είχε καταφέρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης να εκφράσει αυτό το μπούχτισμα και να πείσει ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος για να κάνεις πολιτική σ’ αυτήν τη χώρα, ίσως να είχαμε μείνει στο περίφημο «Γιατί οι άλλοι ήταν καλύτεροι;». Είναι προσωπικό του επίτευγμα το γεγονός ότι η τόσο δημοφιλής ερώτηση έχει ακυρωθεί. Επεισε μεγάλο μέρος της κοινωνίας πως υπάρχουν και οι «άλλοι» που μπορεί να είναι καλύτεροι, πως η κρίσιμη μάζα, αυτή που αποφασίζει στη δημοκρατία, αν και έχει γονατίσει, προτιμάει να σηκώνεται το πρωί για να ανοίξει το μαγαζί. Πως η αναγνώριση των προβλημάτων, το ύφος της καταλλαγής δεν σημαίνουν έλλειψη αυτοπεποίθησης, ούτε πολιτική αδυναμία στη δημοκρατία. Πως ακόμη και οι δεκαεφτάρηδες δεν ονειρεύονται απαραιτήτως καταλήψεις και μολότοφ. Ο Μητσοτάκης λειτούργησε σαν τον ψυχολόγο της αστυνομίας που πείθει τον υποψήφιο αυτόχειρα να μην πηδήξει στο κενό. Τα προβλήματά του δεν λύθηκαν, όμως είναι ζωντανός. Και όσο είναι ζωντανός μπορεί να ελπίζει πως κάποια λύση θα βρεθεί.