Αχ, ο Παπαμιμίκος. Αν δεν ήταν ο Παπαμιμίκος, μπορεί ακόμη και ο Κυριάκος να ήταν τώρα στέλεχος του Ποταμιού.
Το καλαμπούρι είναι παλιό. Τριετίας. Το έλεγαν οι φίλοι του Σταύρου Θεοδωράκη, πικρογελώντας. Αναγνώριζαν έτσι εμμέσως ότι το εκλογικό μπλακ άουτ που είχε συμβεί στη βάρδια του πρώην γραμματέα της Νέας Δημοκρατίας –και ευνόησε την ανάρρηση του Μητσοτάκη στην προεδρία– ήταν και η αρχή του τέλους του δικού τους εγχειρήματος.
Μια πιο παραδοσιακή, λιγότερο φιλελεύθερη, επιλογή για την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα είχε αφήσει ζωτικό χώρο στο Ποτάμι – που, εν τω μεταξύ, είχε θεραπευθεί από τις φιλοτσιπρικές ταλαντεύσεις της ενδιάμεσης περιόδου.
Η απόφαση του Θεοδωράκη να αποσυρθεί από την πολιτική και να θέσει σε κίνηση, ουσιαστικά, τη διαδικασία διάλυσης του κόμματος που είχε ιδρύσει πριν από πέντε χρόνια, έμοιαζε εδώ και καιρό προδιαγεγραμμένη. Ο επικεφαλής του Ποταμιού είχε αναζητήσει άλλη μοίρα, διά των όμορων κομμάτων, πότε του ΚΙΝΑΛ και πότε της Ν.Δ., καταλήγοντας όμως να κόψει, αλαλάζοντας, τους διαύλους και με τους δύο.
Η απουσία του Ποταμιού αφήνει ως λεία για Ν.Δ. και ΚΙΝΑΛ 85.000 ψηφοφόρους. Αμφότεροι οι γείτονες έχουν ήδη απορροφήσει βουλευτές και στελέχη του Θεοδωράκη. Δεν θα είναι έκπληξη αν δοκιμάσουν να απορροφήσουν και άλλους. Από τη μία ποσοστιαία μονάδα μπορεί να κριθεί, άλλωστε, η αυτοδυναμία.
Η έκλειψη όμως του Ποταμιού αφήνει στο κέντρο του πολιτικού συστήματος ένα κενό, δυσανάλογο ως προς το μέγεθος του κόμματος. Ο Θεοδωράκης θα μπορούσε να είναι το αντίβαρο σε μια κυβέρνηση Μητσοτάκη – ένας εταίρος που θα ισορροπούσε τις πιο συντηρητικές και παλαιοκομματικές ροπές της Ν.Δ. Ενας εταίρος που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αντέρεισμα πολιτικής σταθερότητας, ακόμη και σε περίπτωση ισχνής, θνησιγενούς αυτοδυναμίας.
Και το ΚΙΝΑΛ; Το ΚΙΝΑΛ αποτάσσεται αυτόν τον ρόλο. Επιδιώκει, όπως το είπε η πρόεδρός του, να ψηφιστεί ως «κόμμα της καρδιάς» – δηλαδή ως κόμμα αντιδεξιάς διαμαρτυρίας.
Η στάση αυτή επιτρέπει στον Μητσοτάκη να ενεργοποιήσει τη σκούπα της κυβερνησιμότητας. Μπορεί κάποιος να φανταστεί τα αντίπαλα διλήμματα: Από τη μία, η Φώφη λέει «ψηφίστε με, για να είμαι εγώ η καλή αντιμητσοτακική αντιπολίτευση»· και από την άλλη, ο Μητσοτάκης θα λέει «όποιος θέλει να κυβερνηθεί η χώρα, δεν πρέπει να σπαταλήσει την ψήφο του».
Σε ένα τέτοιο σκηνικό, η Ν.Δ. θα προβάλλει ως μοναδική επιλογή κυβερνητικής λύσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορεί, το ΚΙΝΑΛ δεν θα θέλει, το Ποτάμι δεν θα υπάρχει. Ενα κόμμα θα μπορεί να μονοπωλήσει το κυρίαρχο διακύβευμα των εκλογών – όλων των εκλογών. Και θα μπορεί να μονοπωλήσει έτσι και το Κέντρο.