Η τελευταία φάση της Ιστορίας της Ελλάδος κατέδειξε ότι είναι ολέθριο σφάλμα να υποτιμάται ένας πολιτικός αντίπαλος, όσο ασήμαντος και εάν αξιολογείται από τους ασκούντες κατά καιρούς την εξουσία. Διότι οι ανατροπές είναι συχνότατα ταχύτατες και πέραν πάσης προσδοκίας. Αλλες δυνάμεις απροσδιόριστες εκτινάσσουν κάποιον στην κορυφή, πέρα από κάθε λογική εκτίμηση. Οταν ο κ. Αλέξης Τσίπρας εμφανίστηκε ως επικεφαλής όχι κόμματος, αλλά ομάδος ατάκτων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, μετά τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ το 2011, ουδείς διέγνωσε τον κίνδυνο ή ασχολήθηκε με αυτόν από τους επί σκηνής ηγέτες την εποχή εκείνη.
Οταν τον Μάιο του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ ανεδείχθη σε αξιωματική αντιπολίτευση, κυριάρχησε πανικός στα παραδοσιακά κόμματα. Βαρύτατο ήταν το πλήγμα πρωτίστως στη συμβατική Αριστερά –από το ΚΚΕ έως και το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ– διότι στην κυριολεξία τους έκλεψε το μαγαζί, τους ψηφοφόρους με μία λέξη.
Εξαπολύθηκε κατά μέτωπον επίθεση από όλες τις πλευρές. Αλλά διαπιστώθηκε ότι η ανακλαστική αυτή αντίδραση αντί να αποδυναμώνει ενίσχυε διαρκώς τον κ. Τσίπρα. Η επίθεση συνεχίστηκε με ιδιαίτερη σφοδρότητα, όταν κατέκτησε την εξουσία ο «αμελητέος» και «ανερμάτιστος».
Εφαγε κυριολεκτικώς το «ξύλο της αρκούδας», κατά το λαϊκόν λεγόμενον, το πρώτο εξάμηνο του 2015, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό ο κ. Τσίπρας. Στην πρώτη εμφάνισή του στο Ευρωκοινοβούλιο, ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος κ. Μάνφρεντ Βέμπερ υπήρξε ανηλεής. Δεν τον αποδυνάμωσε. Το αντίθετο συνέβη.
Μετά τη δραστική μετάλλαξή του, σταδιακώς, ο απειλών τη σταθερότητα του ευρωπαϊκού συστήματος, κατέστη για τους εταίρους μας πρότυπο «υποδειγματικού» πρωθυπουργού και άξιου προς μίμηση. Επίστεψε ως εκ τούτου ο κ. Τσίπρας ότι ανεδείχθη σε πανίσχυρο ηγέτη. Επέβη σε δρεπανηφόρο και άρχισε να κατακρεουργεί όσους έπεφταν στον δρόμο του. Υποτίμησε τον βασικό πολιτικό αντίπαλό του, τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη και υπέστη ήττα βαρύτατη την περασμένη Κυριακή.
Δεν αντελήφθη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο Ελληνας προσποιείται πως θαυμάζει τον όποιον ισχυρό, αλλά περιστασιακά και για μικρό διάστημα. Πανίσχυρος ο κ. Θ. Πάγκαλος, αλλά ο «ασήμαντος» κ. Δ. Αβραμόπουλος κατέκτησε τον Δήμο Αθηναίων, από τον πρώτο γύρο, το 1994.
Στην κυριολεξία εκτός συναγωνισμού η υπεροχή της κ. Ντόρας Μπακογιάννη στο κόμμα και στους βουλευτές, αλλά ο κ. Αντ. Σαμαράς κατέκτησε τη μάχη διαδοχής της Ν.Δ., το 2009.
Διέφυγε, επίσης, την προσοχή του κ. Τσίπρα πως στις ανεπανάληπτες ελληνικές κωμωδίες δεν υπάρχει ούτε ένας πλούσιος συμπαθής, αν και η συντριπτική πλειονότητα ηθοποιών, σκηνοθετών και σεναριογράφων, κάθε άλλο παρά ήσαν κομμουνιστές ή αριστεροί. Ισχύ και καταξίωση επιδιώκουμε οι Ελληνες. Αλλά όσοι τελικώς την κατακτούν –επάξια ή με δόλο– καθίστανται αυτομάτως αντιπαθείς.
Βρίθει η Ελλάς από ανδριάντες, που αιφνιδίως καταρρέουν. Εχουμε δει ακόμη και πολιτικές νεκραναστάσεις, σε αυτόν τον τόπο. Ατομα πρακτικά και συστηματικά έχουμε νοσταλγήσει. Και να μας αξιώσει ο Θεός να δούμε.