Σήμερα γράφεται ο επίλογος της «τραγωδίας» που έπληξε τον Αλ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη Κυριακή. Επίλογος που μάλλον δεν θα κρύβει κάποια έκπληξη, καθώς τα θεμέλια της νίλας και στις αυτοδιοικητικές εκλογές μπήκαν μία εβδομάδα πριν και φαίνονται στέρεα. Ειδικά στην Αθήνα και στην Περιφέρεια Αττικής γενικότερα, ενώ στον Δήμο Θεσσαλονίκης τέθηκαν στο περιθώριο τόσο η εκλεκτή των κυβερνητικών Νοτοπούλου όσο και ο εκλεκτός του… ΠΑΟΚ Ορφανός. Ταυτόχρονα ξεκινά ουσιαστικά και το δεύτερο ημίχρονο της προεκλογικής περιόδου που προέκυψε από το μέγεθος της συντριβής στις ευρωεκλογές και οδηγεί στις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου και στην αποκαθήλωση των Συριζαίων από την εξουσία. Το ξέρουν άλλωστε και οι ίδιοι!
Την περασμένη εβδομάδα ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας και τα στελέχη του αναλώθηκαν κυρίως σε μια εύλογη εσωστρέφεια προσπαθώντας αφενός να βρουν τι και ποιος φταίει για το συντριπτικό αποτέλεσμα και αφετέρου να εξετάσουν πώς θα πορευτούν έως τις 7 Ιουλίου, μήπως και περιορίσουν κάπως τη διαφορά από τη Ν.Δ. Το πιθανότερο είναι ότι όχι μόνο δεν θα τα καταφέρουν, αλλά η διαφορά θα αυξηθεί και δεν αποκλείεται το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ να πέσει γύρω στο 20%, ίσως και κάτω από αυτό. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, είναι απόλυτα βέβαιο ότι η εσωκομματική κριτική θα ξεχειλίσει και το κόμμα θα αντιμετωπίσει κλυδωνισμούς, αλλά από την άλλη πλευρά όλοι γνωρίζουν ότι ανατροπή του Αλ. Τσίπρα από την ηγεσία θα σημάνει και τη γρήγορη συρρίκνωση του κόμματος σε χαμηλά μονοψήφια ποσοστά. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ΣΥΡΙΖΑ = Τσίπρας, καλώς ή κακώς.
Στην αναζήτηση λοιπόν των αιτίων και των υπαίτιων που οδήγησαν στο μη αναμενόμενο, αλλά βροντερό 9,3% που έφαγαν στο κεφάλι, όλοι σχεδόν οι Συριζαίοι μιλούν για κακές συμπεριφορές υπουργών, για ευθύνες του περιβάλλοντος του Μαξίμου, για κακό σχεδιασμό, για μηνύματα που δεν κατάλαβε ο λαός –και άρα φταίει– ή δεν ελήφθησαν, ενδεχομένως να μην απεστάλησαν ή να χάθηκαν στον δρόμο. Η κουβέντα όμως γίνεται για το τελευταίο διάστημα και ασφαλώς κανείς δεν λέει ευθέως ότι τη βασική ευθύνη τη φέρει ο αρχηγός τους. Χάρις στο «γκελ» που κάνει επικοινωνιακά σε ένα μέρος του κόσμου έφτασαν στην κυβέρνηση και χάρις στην ανεπάρκειά του, λόγω γενικής άγνοιας, έλλειψης παιδείας και στοιχειώδους ήθους, γυρίζουν πια στα «κυβικά» τους.
Το ύφος και το ήθος του ΣΥΡΙΖΑ κτίζεται από χρόνια, από τότε που υπήρχε ως 4% και γι’ αυτό ήταν απαρατήρητο. Εγινε ορατό όταν άρχισε η ανάβασή του, επιβεβαιώθηκε όταν έγινε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και εδραιώθηκε στη διάρκεια της θητείας του. Αυτό το ύφος και ήθος που λάνσαρε ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας (και φάνηκε σε πάρα πολλές περιπτώσεις, από την εποχή των «αγανακτισμένων» και των «δεν πληρώνω» μέχρι τη συμπόρευση με τους Καμμένους και από το «ή αυτοί ή εμείς» ως τη συνεχή λασπολόγηση των αντιπάλων), διανθισμένα πάντα με διχαστικό λόγο και άφθονο «πολακισμό», ενοχλούσαν σταδιακά όλο και περισσότερο τη μεσαία τάξη στην ευρύτητά της. Σε συνδυασμό, πρώτον, με τη συνεχή επίδειξη ανικανότητας από το σύνολο της κυβέρνησης, δεύτερον, την αγανάκτηση λόγω ενσυνείδητων αποφάσεων οικονομικής αφαίμαξής της, τρίτον, την εκτεταμένη δυσφορία εξαιτίας της εκούσιας ακύρωσης κάθε έννοιας «νόμου και τάξης».
Η μεσαία τάξη, λοιπόν, όρθωσε το ανάστημά της απέναντι στον Αλ. Τσίπρα και «το τσούρμο» του γιατί: α) με τη συμπεριφορά τους πρόσβαλαν όσους πολίτες αισθάνονται και «αστοί», όχι απλά «μεσαίοι», β) ένιωσε ότι απειλείται με αφανισμό στο σύνολό της. Αγνωστο κατά πόσον και σε ποιο βάθος το έχουν αντιληφθεί αυτό στο Μαξίμου. Τώρα δείχνουν να αμφιταλαντεύονται μεταξύ ψηφοθηρικών «προσφορών» προς τη μεσαία τάξη και κάποιας μείωσης της πόλωσης στη ρητορική τους, αλλά και διατήρησης της έντασης και των διαχωριστικών γραμμών για να συσπειρώσουν τον κόσμο στον οποίο απευθύνονται. Πολύ αργά, πολύ αντιφατικά και καθόλου πειστικά όλα αυτά. Αλλωστε, το DNA του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να τα προσαρμόσει αρμονικά, ούτε οι μνήμες από τα κότερα, η διαχείριση της τραγωδίας στο Μάτι και οι παντοειδείς «πολακισμοί» μπορούν να εξαλειφθούν.
Συμπέρασμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε και θα ξαναχάσει σε μερικές εβδομάδες και βασικός υπεύθυνος είναι ο Αλ. Τσίπρας, από τον οποίο όμως δεν μπορεί να απαλλαγεί, γιατί θα εξαφανιστεί αμέσως ως κόμμα. Κλασική περίπτωση «Catch 22».