Υστερα από 4 χρόνια κυβερνητικής φθοράς και μάλιστα σε δυσμενείς συνθήκες μνημονίου, το ποσοστό που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές είναι εξ αντικειμένου ικανοποιητικό, αφού του επιτρέπει να παραμείνει ως αξιωματική αντιπολίτευση με απόσταση από το τρίτο κόμμα. Προς τι λοιπόν ο πανικός που διακατέχει την ηγεσία του; Δείχνουν σαν να τα έχουν χαμένα. Αναφέρομαι ιδιαίτερα στον κ. Τσίπρα, που επαίνεσαν άνθρωποι που τους έχω απεριόριστη εκτίμηση. Η Αννα Διαμαντοπούλου τον είπε «χαρισματικό» και ο Νίκος Αλιβιζάτος ότι «πιάνει πουλιά στον αέρα». Γιατί ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να σταθεί ως πολιτικός άνδρας (statesman) στην ήττα του; Γιατί δεν μπορεί να τη διαχειριστεί με την άνεση και τη γενναιοδωρία ενός νέου κάτω των 50 ετών και με πολλά χρόνια πολιτικής καριέρας μπροστά του; Η απάντηση είναι ότι ο κ. Τσίπρας δεν υπήρξε ποτέ statesman. Είναι ένας καπάτσος πολιτικά φτηνιάρης που καβάλησε την έπαρση του κ. Αλαβάνου, ύστερα το κύμα των «αγανακτισμένων» της κρίσης –τους λαϊκιστές του βαθέος ΠΑΣΟΚ και τους ΑΝΕΛ της Ν.Δ.– και έφτασε στην πρωθυπουργία. Δεν διέγνωσα στην πολιτική του ούτε μία καινοτομία και ούτε μία ευαισθησία. Ως κινεζόφιλος που δήλωσε, θα έπρεπε να εφαρμόζει την κινέζικη παροιμία: «Αν είσαι φίλος, μη μου δώσεις ψάρι να φάω, αλλά μάθε με να ψαρεύω». Αλλά έκανε το αντίθετο. Μοίρασε μέχρι προεκλογικά επιδόματα για να αγοράσει τους ψηφοφόρους.
Ο Αβραάμ Λίνκολν είπε ότι μπορείς να ξεγελάς πολλούς για λίγο καιρό, λίγους για πολύ καιρό, αλλά όχι πολλούς για πολύ καιρό. Η εξυπνάδα δηλαδή δεν είναι το παν. Χρειάζονται και κάποιες άλλες αρετές για να είναι κανείς statesman. Αν π.χ. ο κ. Τσίπρας ακολουθούσε στοιχειωδώς τα πολιτικά ήθη και συνέχαιρε τον αντίπαλό του για τη νίκη του στις ευρωεκλογές, θα είχε σίγουρα αυξήσει το αναμενόμενο ποσοστό ψήφων στις επερχόμενες βουλευτικές. Οπως και η κ. Δούρου, αν είχε παραιτηθεί μετά το Μάτι, θα είχε μεγαλύτερο ποσοστό ψήφων ως υποψήφια. Αλλά αυτά τούς ξεπερνούν. Τέτοιοι είναι και τέτοιοι θα παραμείνουν. Διότι ακόμη και τώρα βασίζουν την προεκλογική προπαγάνδα τους στο απλοϊκό μανιχαϊστικό σχήμα, ότι αυτοί είναι οι καλοί και οι αντίπαλοί τους οι ανάλγητοι λακέδες του κεφαλαίου. Αν το κεφάλαιο έλειπε, θα ζούσαμε σε παράδεισο. Και δεν αναρωτιούνται γιατί στο απαλλαγμένο από κεφάλαια Μπανγκλαντές ποδοπατήθηκαν άνθρωποι μέχρι θανάτου όταν το πλήθος έκανε επιδρομή σε κέντρο όπου θα διανέμονταν δωρεάν τρόφιμα.
Πώς όμως ξέρουμε ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν θα συνεχίσει την επιδοματική πολιτική, δεδομένου και ότι ηγείται συντηρητικού κόμματος; Μα ο κ. Μητσοτάκης τουλάχιστον έχει αναρτήσει την κινέζικη παροιμία στο Τwitter. Και αυτό δίνει ελπίδα.