Για το ποδόσφαιρο, δεν γνωρίζω παρά τα απολύτως απαραίτητα, ώστε να ξέρω ότι δεν με ενδιαφέρει. Ωστόσο, γνωρίζω τι είναι αυτό που κάνει το ποδόσφαιρο που παίζουν οι Βραζιλιάνοι τόσο αντιπαθητικό. Στο παιχνίδι, οι Βραζιλιάνοι είναι νευρικοί, εγωιστές, φιγουρατζήδες, ευέξαπτοι και, στις κακές τους, μπορούν να γίνουν από ανυπόφοροι έως γελοίοι. Ο καθένας, βεβαίως, μπορεί να διαφωνεί με την άποψή μου (την επιπολαιότητα της οποίας πρώτος αναγνωρίζω), τη χρησιμοποιώ όμως επειδή εξηγεί γιατί η παρουσία του Γιάννη Μπαλάφα στην πολιτική σκηνή, τα τελευταία χρόνια με τον ΣΥΡΙΖΑ, παρότι πάντα σε υποστηρικτικούς ρόλους αβλαβούς υφυπουργού, με λίγες δυνατότητες προβολής και ανάδειξης, του προσέδωσε επαξίως το προσωνύμιο «Μπαλαφίνιο», για την επιδεξιότητά του στο debate – το παρ’ ημίν «ντιμπέι». Διότι ο Μπαλάφας είναι σαν καρικατούρα Βραζιλιάνου μπαλαδόρου: παίρνει την μπάλα στα πόδια του, αρχίζει τα τρελά, τα αεροπλανικά και τα ακατανόητα, στροβιλίζεται σαν δερβίσης, μπουρδουκλώνεται μόνος του, σωριάζεται και, ύστερα, μετά το τέλος του παιχνιδιού, πηγαίνει στους δημοσιογράφους και δικαιολογείται με ηλιθιότητες. Εξ ου και Μπαλαφίνιο.
Αν ακούσετε τον διάλογό του με τους δημοσιογράφους της ΕΡΤ, για τον οποίον έγινε για λίγο το πρόσωπο της ημέρας χθες (στην κατηγορία «κωμικοί χαρακτήρες»), θα διαπιστώσετε γιατί, ενώ ο ίδιος είναι τόσο αλαζονικός και σχεδόν αυτοκρατορικός μερικές φορές –με έναν τρόπο που θα τον έλεγα ναπολεόντειο, αλλά σε σατιρική εκδοχή–, εντούτοις δυσκολεύεσαι να του κρατήσεις κακία. Δυσκολεύεσαι, εν τέλει, να τον πάρεις στα σοβαρά, όσο δυσάρεστος και αν γίνεται. Γιατί; Διότι ο Μπαλαφίνιο έχει το χάρισμα για τη λάθος έμπνευση και στη λάθος στιγμή. Χωρίς ποτέ να συνειδητοποιεί αμέσως τι έχει εκστομίσει πάνω στη συζήτηση, συνεχίζει να κυνηγάει την έμπνευση σαν το αξιαγάπητο κογιότ (το Wile E. Coyote) των Looney Tunes, που συνεχίζει να τρέχει ενώ βρίσκεται στο κενό και από κάτω απλώνεται το χάος. Ο Μπαλαφίνιο είναι, με άλλα λόγια, ένα πηγαίο κωμικό ταλέντο, που δεν θα έλεγα απολύτως ότι χαραμίζεται, καθώς καταφέρνει και μέσω της πολιτικής να αξιοποιεί και να καλλιεργεί το χάρισμά του.
Στο τελευταίο επεισόδιο που απασχόλησε την επικαιρότητα, ο Μπαλαφίνιο επετίμησε αυστηρά («αυτό που σας λέω!», «να μην ξαναχρησιμοποιήσετε αυτή τη λέξη» κ.ά.) τους συνομιλητές του, δημοσιογράφους της ΕΡΤ, επειδή χρησιμοποιούσαν τον όρο «επίδομα», τον οποίον ο ίδιος, ως επίλεκτος γνώστης της ελληνικής γλώσσης και γραμματείας, θεωρεί εσφαλμένο, εφόσον χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τις προεκλογικές παροχές της κυβέρνησης. Τους επέπληξε μάλιστα με σκοπό καθαρά παιδαγωγικό –για το καλό τους, για να γίνουν καλύτεροι–, αφού τους επισήμανε ότι ως «δημοσιογράφοι της δημόσιας τηλεόρασης» έχουν την υποχρέωση να σέβονται περισσότερο το Newspeak, που χρησιμοποιεί και η κυβέρνηση.
Αργότερα, ο Μπαλαφίνιο δικαιολογήθηκε με τον πρωτότυπο ισχυρισμό (ας σημειωθεί ότι η άστοχη πρωτοτυπία είναι ένα άλλο στοιχείο του χαρίσματός του) ότι «διαμαρτυρήθηκε στο όνομα της υποστήριξης της ελληνικής γλώσσας». Πάντα μετριόφρων, απέφυγε να ομιλήσει εκ μέρους της ελληνικής γλώσσας αυτοπροσώπως –παρότι δεν αμφιβάλλουμε ότι εκείνη ευχαρίστως θα του παραχωρούσε το δικαίωμα–, αλλά ως απλός υποστηρικτής της. Βεβαίως, κάνει λάθος –και εδώ είναι το μεγαλείο του– διότι η λέξη επίδομα σημαίνει ένα χρηματικό ποσό που δίδεται επιπλέον, είτε μονίμως είτε εφάπαξ. Επιδόματα λέγαμε τα επιπλέον ποσά, που καταβάλλονταν μηνιαίως, πλέον του μισθού, σε διάφορες κατηγορίες υπαλλήλων του Δημοσίου και τα οποία έχουν πλέον καταργηθεί (έτσι ελπίζω, τουλάχιστον). Αλλά το γεγονός που είχε εξοργίσει τον Μπαλαφίνιο ήταν ότι –με τα δικά του λόγια, όπως του ξέφυγε στην αρχή– «αυτή είναι η λέξη του Μητσοτάκη».
Ωστόσο, το επαναλαμβάνω, δεν του κρατάς κακία, ακόμη και όταν τον πιάνει το χωροφυλακίστικο. Κατά έναν περίεργο τρόπο, σκέπτεσαι ότι αυτός δεν φταίει, γιατί τον φαντάζεσαι μονάχο του, στο γραφείο του, να μιλάει με διάφορες φωνές, να μιλάει με πρόσωπα που δεν υπάρχουν στο δωμάτιο και ουδείς άλλος μπορεί να τα δει, να σηκώνεται όρθιος και να ρητορεύει χειρονομώντας… Δεν ξέρω πώς ακριβώς να το πω, αλλά τον φαντάζομαι έτσι και τον λυπάμαι.
Ενα είναι το βέβαιο, πάντως, ότι μέχρι να φθάσουμε στην 7η Ιουλίου θα φρίξουμε, αλλά επίσης θα διασκεδάσουμε, διότι θα τους δούμε στο πιο γελοίο τους. Ηδη, αν το ακούσατε, από τον ίδιο τον πρωθυπουργό μάλιστα, ο δράκος στις Βρυξέλλες ξύπνησε! Τόσο καιρό κοιμόταν μέσα στη σπηλιά του και ήταν άκακος σαν μωρό – δεν ήταν τυχαίο ότι τον εκπροσωπούσε ο παντελώς άτριχος Μοσκοβισί. Τώρα ξύπνησε και πεινάει. Ετσι επιστρατεύεται από τον πρωθυπουργό το κλασικό (πασοκικό) φόβητρο των γνωστών (παρ’ όλα αυτά και σκοτεινών) κύκλων του συντηρητισμού, οι οποίοι αναθάρρησαν έπειτα από τις άθλιες εκλογικές επιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ και κάνουν σχέδια βρωμερά εις βάρος του πάντα αθώου λαού μας και πάει λέγοντας.
Οχι, δεν ντρέπονται καθόλου. Για να κρατήσουν την εξουσία θα κάνουν οτιδήποτε. Κρατηθείτε, γιατί έχουμε ακόμη να δούμε…