Η είσοδος του κινητού τηλεφώνου στη ζωή μας είναι ήδη παλιά ιστορία. Τόσο παλιά που πολλοί γύρω μας, όχι πιτσιρίκια και έφηβοι μόνο, παρά και εικοσάρηδες, θεωρούν την π.Κ. εποχή αδιανόητο τμήμα της ανθρώπινης προϊστορίας – της απολίτιστης. Οσο για την π.Τ. εποχή, την προ Τηλεοράσεως, ανήκει στους καιρούς των μύθων, των δράκων και του «Game of Thrones».
Παλιά ιστορία όμως φαίνεται ότι πήρε να γίνεται και η ιδιωτικότητα από την πρώτη στιγμή που οι κινητούχοι άρχισαν να μιλάνε δυνατά στην παντόφλα τους, να κουτσομπολεύουν, να χαχανίζουν, να κλαίνε, να ερωτολογούν, να βγάζουν στη φόρα τα μυστικά τους. Αδιάφοροι αν τους ακούνε ενοχλημένοι οι διπλανοί τους στην καφετέρια ή στην ταβέρνα, στο τρένο, στο καράβι ή στο σαλονάκι αναμονής κάποιου ιατρείου. «Και; Ας βουλώσουν τ’ αυτιά τους». Κι αν κάποιοι παλιομοδίτες δεν αντέχουν τη σύγχυση της μιας ιδιωτικής σφαίρας με την άλλη και τολμήσουν να δείξουν τη δυσαρέσκειά τους; «Μπα; Ας το βουλώσουν».
Οταν το κινητό έπαψε να λειτουργεί σαν status symbol, η φωνητική αυτοέκθεση περιορίστηκε κάπως. Αλλωστε, είχαν προκύψει πια καινούργιες δυνατότητες για να ανακοινώνονται εν δήμω τα προοριζόμενα για κατανάλωση εν οίκω: Εκθέτεις στην οικουμενική γκαλερί του Διαδικτύου τις φωτογραφίες και τα βιντεάκια σου – όχι μόνο χαρούμενα στιγμιότυπα γενεθλίων αλλά και εικόνες στα όρια της πορνογραφίας. Κι αν δεν εκθέτεις εσύ εκουσίως τα μικρά ή μεγάλα μυστικά σου, τα ανεβάζουν άλλοι χωρίς να σε ρωτήσουν, όπως δεν σε ρώτησαν κι όταν τα κατέγραφαν. Για να σε εκδικηθούν ή να σε εκβιάσουν.
Γινόμαστε ιδιώτες χωρίς πολλή ιδιωτικότητα. Περίπου όπως γίναμε πολίτες χωρίς πολλά πολλά πολιτικά ενδιαφέροντα. Εκθετοι μαζί με το ανώνυμο πλήθος τυγχάνουν και οι επώνυμοι – της πολιτικής, του αθλητισμού, του θεάματος. Ειδικά στην πολιτική, πάντως, αρκετοί τρελαίνονται με τη δημοσιότητα. Αδιάφοροι για τον κίνδυνο της υπερβολικής δόσης, ξέρουν ότι υπάρχουν αποκλειστικά όταν φαίνονται. Αλλοι της συντεχνίας τους δείχνουν να μην καταλαβαίνουν ότι ένας πολιτικός, και μάλιστα σε προεκλογική περιοδεία, δεν είναι τουρίστας που πιάνει χαλαρή κουβέντα με ντόπιους. Ο,τι λέει, καταγράφεται και μεταδίδεται. Αν, από άγχος ψήφου, πεις στον έμπορο που παραπονιέται για τους ελέγχους του ΣΔΟΕ ότι εσύ δεν θα κάνεις τέτοια πράγματα, είναι σαν να λες σε όλους τους επιχειρηματίες να υποδέχονται μετά κλάδων και άνευ βαΐων το ΣΔΟΕ. «Οχι, δεν θα εννοούσες ποτέ κάτι τέτοιο»; Αλλά τότε, τι;