Υπάρχει, αλήθεια, σοβαρή κρίση; Ή μήπως η κυβέρνηση παίζει και λίγο θέατρο; Υπάρχει τουρκικός κίνδυνος; Ή έχει δίκιο η αντιπολίτευση, που μιλάει για προεκλογική «δραματοποίηση»;
Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Η υλοποίηση της τουρκικής απειλής για γεωτρήσεις στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη συνιστά κλιμάκωση – αλλά όχι αιφνίδια κρίση. Είναι μια κίνηση που είχε προαναγγελθεί. Γι’ αυτό και θα ευχόταν κάποιος η κυβέρνηση να έπαιζε θέατρο.
Μακάρι να μην υπήρχε αληθινή ανάγκη να συγκληθεί το περασμένο Σάββατο το ΚΥΣΕΑ, προκειμένου να καθορίσει στη βράση της στιγμής τη στάση της Αθήνας. Η επιεικής για την κυβέρνηση εκδοχή είναι να είχε προμελετήσει την αντίδρασή της και να συγκάλεσε το Συμβούλιο σαββατιάτικα μόνο για τις εντυπώσεις.
Η άλλη εξήγηση, του υπουργού Αμυνας, ήταν ότι το ΚΥΣΕΑ συνεκλήθη για να διασκεδάσει τις πολεμοκάπηλες φήμες και να δώσει μήνυμα ψυχραιμίας.
Το μέσο μάλλον κατατρόπωσε τον σκοπό. Και μόνο η εικόνα του πρωθυπουργού να δηλώνει «εκτάκτως» το αυτονόητο –«οι Ελληνες είναι ασφαλείς»– ενέσπειρε αγωνία εν μέσω θερινής μακαριότητας.
Τον ίδιο χαρακτήρα –του εμπρηστικού καθησυχασμού– θα μπορούσε κανείς να προσδώσει και στις παρεμβάσεις του ίδιου του υπουργού Εξωτερικών, αν τις έπαιρνε κατά γράμμα.
Αν έδινε, δηλαδή, βάρος στο γεγονός ότι την ώρα του κινδύνου ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας επικαλείται (ΤΑ ΝΕΑ, 18/6) ως τεκμήριο του ενισχυμένου κύρους της χώρας ότι ο Ομπάμα και ο Μακρόν επέλεξαν την Αθήνα σαν σκηνικό για τις ομιλίες τους.
Η διάζευξη «κρίση ή θέατρο» είναι άτο- πη. Η κατάσταση είναι και εύφλεκτη και, ταυτόχρονα, πρόσφορη για προεκλογική κερδοσκοπία.
Συντελεστής κινδύνου είναι από μόνη της η προεκλογική αβεβαιότητα. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει αναγνωρίσει ότι η κυβέρνησή του είναι περιορισμένης ευθύνης. Εχει από το βράδυ της 26ης Μαΐου ομολογήσει ότι δεν διαθέτει νομιμοποίηση. Ασκεί, δηλαδή, εξωτερική πολιτική χωρίς εσωτερικό έρεισμα. Και αυτό επηρεάζει όχι μόνο το κλίμα εντός, αλλά και την αξιοπιστία εκτός. Επηρεάζει σίγουρα το δικό του κριτήριο – κριτήριο δοκιμασμένο στο «κέντρο επιχειρήσεων» του περασμένου Ιουλίου και στον τρόπο που χειρίστηκε το Μακεδονικό για να «αναδιατάξει» το πολιτικό σύστημα.
Μέσα σε αυτό το νέφος προεκλογικής αμφισημίας, είναι αδύνατο να διακρίνει κανείς τον επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας από τον βουλευτή Μεσσηνίας που αναζητεί στα βόρεια προάστια των Αθηνών την εκλογική του επιβίωση.
Είναι εξίσου αδύνατο να ξεχωρίσει ποιος μιλάει: Ο πρωθυπουργός ή ο πολιτευτής που επιχειρεί να ανακτήσει, διά της κρίσης, το κύρος που έχασε στην κάλπη.