Πόσο μακριά πάει αυτό το νιόφαντο δικαίωμα στη λήθη; Πρέπει μήπως να ξεχάσουμε τους νόμους, τα διατάγματα, ό,τι τέλος πάντων δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως; Η Αρχή Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (ΑΔΠΧ) έχει μακρά παράδοση στον παραλογισμό. Το 2004 θεώρησε «προσωπικά δεδομένα» το ονοματεπώνυμο και το τηλέφωνο που οικειοθελώς τα μέλη και οπαδοί του ΠΑΣΟΚ έδιναν στο κόμμα για να ψηφίσουν τον αρχηγό τους. Μετά θεώρησε «παραβίαση της ιδιωτικής ζωής» τη δημοσιοποίηση από την ΕΣΗΕΑ του καταλόγου των δημοσιογράφων που δουλεύουν σε κρατικούς οργανισμούς· οι φορολογούμενοι που πληρώνουν τους μισθούς τους δεν πρέπει να ξέρουν ποιους αμείβουν και γιατί. Τώρα θεωρεί «προσωπικό δεδομένο» τη χάρη που απένειμε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε καταδικασθείσα και ζητεί από την Google να αφαιρέσει τον σχετικό σύνδεσμο που οδηγεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως!
Η ΑΔΠΧ αποφάσισε ότι «ο επίμαχος σύνδεσμος με το ανωτέρω περιεχόμενο έχει για τη προσφεύγουσα δυσανάλογες δυσμενείς επιπτώσεις και γενικότερο αρνητικό αντίκτυπο που επιτείνονται εξαιτίας της εύκολης πρόσβασης του κοινού στα εν λόγω δεδομένα με μόνη την πληκτρολόγηση του ονοματεπωνύμου της. Και ναι μεν η δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως του ανωτέρω Προεδρικού Διατάγματος, όπως και η διατήρηση της δημοσίευσης, είναι νόμιμη και εξυπηρετεί το δημόσιο σκοπό της διαφάνειας (…) Πληρούται, επομένως, και το κριτήριο της νομικής υποχρέωσης του εκδότη των δεδομένων να καθιστά τα δεδομένα διαθέσιμα στο κοινό. Η αναζήτηση δε των πράξεων στην ιστοσελίδα του Εθνικού Τυπογραφείου είναι σχετικά εύκολη με συνδυασμό κριτηρίων (έτος, Τεύχος, λέξεις-κλειδιά, π.χ. με το όνομα του ενδιαφερόμενου που περιέχεται στην πράξη)…» (απόφαση 74/2018).
Με άλλα λόγια η Αρχή είναι υπέρ της διαφάνειας, αρκεί αυτή να μην είναι εύκολη. Επιτρέπει την αναζήτηση στην απαρχαιωμένη πλατφόρμα του Εθνικού Τυπογραφείου, αλλά να έχει –βρε αδελφέ!– κι ένα βαθμό δυσκολίας «με συνδυασμό κριτηρίων». Βάζει δηλαδή γραφειοκρατικά προσκόμματα στο να γνωρίζουν οι πολίτες τι κάνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Οπως το Δημόσιο κρύβει τις πομπές του πίσω από παραθέσεις ακαταλαβίστικων αρκτικόλεξων «συμφώνως με το ν. 6000 παράγραφος 200, εδάφιο 45, σε συνδυασμό με την ΚΥΑ 7000/1956 και το Π.Δ. 8425» έτσι και η Αρχή αποσιωπά ότι η διαφάνεια, για να είναι διαφάνεια, πρέπει η πληροφορία να είναι προσβάσιμη από τους πολίτες. Οτιδήποτε αφορά τις αποφάσεις των κυβερνώντων είναι δημόσια δεδομένα, τα οποία πρέπει να είναι ευκόλως προσβάσιμα από όλους, ασχέτως αν αφορούν τις πράξεις κάποιων ιδιωτών. Αλλιώς όλοι μπορεί να σκεφτούν ότι τα προσκόμματα μπαίνουν διότι οι πάσης φύσεως Αρχές κάτι ύποπτο θέλουν να κρύψουν.