Το Θησείο την Τρίτη θύμιζε περισσότερο πορθμείο. Ο ΣΥΡΙΖΑ φαινόταν έτοιμος να περάσει απέναντι. Η πρώτη του προεκλογική συγκέντρωση είχε την όψη της νέας φάσης, στην οποία μεταβαίνει το κόμμα ήδη από το βράδυ της 26ης Μαΐου.
Η βραδιά είχε τη βαρδαρική πνοή του Ζουράρι και του Σαρίδη. Είχε την απατηλή λάμψη της χρυσής κάρτας «miles and bonus» του Τέρενς Κουίκ. Είχε το στανικό μειδίαμα των μεταχειρισμένων που δεν αποκαταστάθηκαν στα ψηφοδέλτια, κι ωστόσο εκδηλώνουν ακόμη τη διαθεσιμότητά τους: είχε Κουβέλη και Παπακώστα.
Τα πρόσωπα –πλην Κουβέλη– υπενθύμιζαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στον πορθμό δεν είναι μόνο επιβάτης. Είναι και βαρκάρης. Είναι πορθμεύς εκείνης της Δεξιάς που εκπροσωπούν η Παπακώστα και οι βετεράνοι των ΑΝΕΛ που μεταφυτεύτηκαν στο κόμμα του Τσίπρα.
Η χιλιομασημένη συζήτηση για την επιμειξία του ΣΥΡΙΖΑ με τη λαϊκή Δεξιά εξαντλείται πάντα στις συνέπειες που είχε για την παρθενία της Αριστεράς. Θα είχε ενδιαφέρον να σκεφτεί κανείς αντίστροφα. Να αναρωτηθεί τι σημαίνει η αποκόλληση αυτού του κλάδου της Δεξιάς για την ίδια τη Δεξιά. Τι έχασε ο κορμός από την απόσχιση και, τελικά, την εκλογική εξαφάνιση των αντιμνημονιακών ή των αυτόκλητων νεοκαραμανλικών, που βρήκαν στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ ή παραπαίουν τώρα στην αφάνεια; Τι έχασε η Ν.Δ. χάνοντας τους Καμμένους και τις Παπακώστες;
Η εύκολη απάντηση είναι ότι ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος κατέληξε στην de facto απαλλαγή της Ν.Δ. από την πιο λαϊκίστικη –αν όχι την πιο παλαιοκομματική– πτέρυγά της. Αυτό που το 2012 έμοιαζε με ακρωτηριασμό φαίνεται τώρα σαν χειραφέτηση. Χωρίς αυτούς, που αυτοπροβάλλονταν ως «βάση» της παράταξης, η Ν.Δ. φαίνεται ικανή να επιστρέψει στα ποσοστά της προμνημονιακής ισχύος της.
Η εξήγηση είναι πολύ απλουστευτική για να είναι αληθινή. Η μετάσταση των λαϊκιστών από τη Ν.Δ. δεν ήταν καθολική. Εμειναν πολλοί κοιμώμενοι –κι ενίοτε εγειρόμενοι– πυρήνες. Η προσπάθεια να μην επιστρέψουν παλαιοδεξιοί παράγοντες στα ψηφοδέλτια σημαδεύεται τώρα από ηχηρές ασυνέχειες. Για κάθε Βουλγαράκη που κόπηκε, πέρασε ένας Στυλιανίδης. Για κάθε (Δημήτρη) Καμμένο που απορρίφθηκε, πέρασε ένας Λαζαρίδης ή ένας Κιλτίδης. Για κάθε κομμένο Τραγάκη, υπάρχει πάντα ένας Τραγάκης – ο πατήρ που, μετά τον αποκλεισμό του υιού, διεκδικεί ο ίδιος τη 14η επανεκλογή του.
Αυτή η δειγματοληψία δείχνει να περιφρονεί τα δεδομένα της ανανέωσης των ψηφοδελτίων της Ν.Δ. Το μενού, λένε, είναι τόσο ανανεωμένο που, ακόμη κι αν οι ψηφοφόροι επιλέξουν συντηρητικά, την 8η Ιουλίου θα μιλάμε για μια κοινοβουλευτική ομάδα ενός άλλου κόμματος.
Η χημεία αυτής της κοινοβουλευτικής ομάδας θα εξαρτηθεί από το εύρος της αυτοδυναμίας. Στους 151, μια παπακώστεια απόκλιση αποκτά ασύμμετρη σημασία. «Ανετη» αυτοδυναμία θα σημάνει για τη Ν.Δ. και αυτοδυναμία από τον κακό εαυτό της.