Συγκεντρωθείτε, παρακαλώ. Σταματήστε για λίγο έστω να σκέφτεστε τους συμμορίτες της εφορίας και, για να τονώσετε το ηθικό σας, σκαρφαλώστε στα υψίπεδα της πολιτικής μας ζωής. Θυμηθείτε την παρότρυνση του εθνικού μας ποιητή που καλεί τη λευτεριά να σταματήσει να χτυπά με το σπαθί για να σιμώσει και να κλάψει μπρος στου Μπάιρον το κορμί. Θυμηθείτε ότι η Ελλάς δεν είναι μόνη. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που την πονάνε, την αγαπάνε, θέλουν το καλό της και είναι έτοιμοι να θυσιάσουν την ικμάδα τους στον βωμό της προόδου της. Δεν τους κατέβαλε η κούραση του αγώνα που δίνουν τόσα χρόνια. Δεν τους πτόησαν οι ήττες. Δεν τους τύφλωσαν οι νίκες. Ταγμένοι στην πρόοδο του έθνους, τραβάνε τον δρόμο της Ιστορίας όπως έχουν μάθει να κάνουν. Είναι η πανστρατιά των υγιών δυνάμεων του τόπου, η μεγάλη «Προοδευτική Συμμαχία», το τελευταίο στρατήγημα του απερχόμενου πρωθυπουργού. Δεν ξέρω αν πιάνει πουλιά στον αέρα. Εχει όμως αποδείξει ότι μυρίζεται από μακριά την πρόοδο, σαν άξιο λαγωνικό, και ξέρει να ξεχωρίζει τα ταλέντα, τους άξιους και τους επίλεκτους.
Υπάρχουν βέβαια πολλοί που διατείνονται ότι η χώρα όπου ο Θεοχαρόπουλος, ο Κουίκ, η Παπακώστα και ο Κουρουμπλής αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί μπορεί και να τα έχει λίγο χαμένα. Αυτοί, τυφλωμένοι από τις ιδεολογικές τους παρωπίδες, κάνουν πως δεν βλέπουν ότι στο πλευρό τους στέκεται ένας Μπίστης, ένας Ραγκούσης, ένας Σκουρλέτης, ο Νέστωρ της πολιτικής Φλαμπουράρης, ο σοφολογιότατος Ζουράρις. Ξεχνούν πόσοι αγώνες δόθηκαν για το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Και η πρόοδος είναι κάτι σαν έμφυλη ταυτότητα. Αποφασίζεις ότι δεν είσαι μόνον προοδευτικός, αλλά κάνεις και για πολιτικός. Τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους. Πάντα θα βρεθεί κάποιος Τσίπρας για να σε μαζέψει από τα αζήτητα.
Σήμερα τα πρόσωπα αυτά μπορεί να έχουν βρει τη θέση τους στην πινακοθήκη του ευτράπελου, όμως πριν από τέσσερα μόλις χρόνια η πλειονότητα των συμπολιτών μας σε αυτά είχε επενδύσει τις ελπίδες της. Τους έδωσε το χρίσμα της πολιτικής προόδου. Τους άκουσε με προσοχή και τους προσέφερε υπουργεία και αξιώματα. Ο Κουίκ και ο Φλαμπουράρης ήταν το άφθαρτο και το καινούργιο. Δεν μπορούσαν να δουν αυτό που έβλεπαν τα μάτια τους; Ή μήπως δεν άντεχαν να παραδεχθούν πως η χώρα έχει εξαντλήσει τις δυνάμεις της και παραδίδεται αμαχητί στην τυραννία του ευτράπελου; Η χώρα δεν βυθίστηκε στον σημερινό βάλτο μόνον επειδή χάθηκε στον χάρτη. Την πρόδωσε και η ανθρώπινη ποιότητα, η αστοχία του πολιτικού της υλικού.
Το ευτράπελο μπορεί να είναι διασκεδαστικό. Γίνεται όμως τυραννικό όταν διεκδικεί τα δικαιώματά του από τη σοβαρότητα.