Δεν χρειάζεται να πέσεις στη χαρτοπαιξία για να το ξέρεις: υπάρχει το καλό χαρτί. Το δυνατό χαρτί. Αλλά το «χρυσό χαρτί» πρέπει να υπάρχει μόνο στο αξιακό σύστημα του Τέρενς Κουίκ – και στα ζαχαροπλαστεία για να τυλίγουν τα σοκολατάκια.
Ο Κουίκ εξάντλησε τα λυρικά του αποθέματα για να απευθύνει έναν γλυκερό έπαινο στον Αλέξη Τσίπρα – «το χρυσό χαρτί της Ελλάδας».
Πολλοί επικαλούνται την ένταξη του πολυταξιδεμένου υπουργού και των υπολοίπων πρώην ΑΝΕΛ στα συριζαϊκά ψηφοδέλτια ως τεκμήριο νόθευσης της ταυτότητας του κυβερνώντος κόμματος. Ανακυκλώνεται έτσι η παλιά, προσχηματική συζήτηση για το πόση Δεξιά μπορεί να σταβλίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, για να πάψει να θεωρείται αριστερό κόμμα.
Ακόμη κι αν είχε κάποτε θεωρητικό ενδιαφέρον, η συζήτηση αυτή είναι πια εκλογικά αδιάφορη. Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε τέσσερα χρόνια με τον Καμμένο, προτού συγχωνευθεί και τυπικά με τους αδέσποτους βουλευτές του.
Οι συνέπειες αυτής της ζύμωσης ήταν βαθιές –και ιστορικά αξιόλογες– αλλά δεν φαίνεται να είχαν άμεσο αντίκτυπο στην κάλπη. Πιστεύει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καταψηφίστηκε στις εκλογές επειδή αποδείχθηκε λιγότερο «αριστερός» από τις προσδοκίες των ψηφοφόρων; Το πιστεύει κανείς εκτός από κάποιους αρχαιοσυριζαίους που εξακολουθούν να προβάλλουν στο εκλογικό σώμα τις δικές τους δογματικές καθηλώσεις;
Η μετα-αντιμνημονιακή κουρελού της συριζαϊκής ανθρωπογεωγραφίας έχει ήδη κριθεί στις 26 Μαΐου, οπότε το κόμμα κατέβηκε με τα ίδια χρώματα – πολύ εμφανές πασοκοπράσινο, καμένο στη δεξιά άκρη.
Γενικώς, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη κριθεί σε όλα. Σήμερα, τρεις χαλαρές εβδομάδες μετά την κάλπη, φαίνεται ότι αυτή η πρωτοβάθμια καταδίκη μπορεί και να μην είναι εντελώς εις βάρος του.
Μπορεί, όπως φοβούνται μερικοί στην αντιπολίτευση, να εκτόνωσε ένα μέρος της αντικυβερνητικής έντασης στο εκλογικό σώμα, που, ζαλισμένο από τον ήλιο του Ιουλίου, κινδυνεύει να πέσει σε πολιτική νάρκη. Κινδυνεύει να προεξοφλήσει το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών και να πάει για μπάνιο.
Δεν έχουν ποτέ γίνει εκλογές σε τόσο προχωρημένο θέρος, ούτε τόσο κοντά σε προηγούμενες εκλογές. Κάποιοι μπορεί να νιώσουν ότι έκαναν το χρέος τους, καταψηφίζοντας ήδη μια φορά τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι –δεκάδες χιλιάδες– που εργάζονται στον τουρισμό, μπορεί να μην έχουν την πολυτέλεια να μετακινηθούν από τον χώρο της εποχικής εργασίας τους, για να ψηφίσουν.
Τα κομματικά επιτελεία έχουν αρχίσει να εντοπίζουν όλες αυτές τις παραμέτρους του αόρατου αντιπάλου. Διακινούνται σχετικώς πολλές –ευφάνταστες– εικασίες. Κανείς όμως δεν μπορεί να προβλέψει αν και ποιον θα ευνοήσει η αποχή. Πάνε όλοι στα τυφλά. Στις τυφλές γωνίες μιας ντάλα μεσογειακής δημοκρατίας.