Πώς θα σας φαινόταν αν σε ένα χρόνο από σήμερα τα δύο από τα τρία μεγαλύτερα κόμματα της χώρας απλά εξαφανίζονταν από τον πολιτικό χάρτη της χώρας; Το σενάριο ακούγεται εξωπραγματικό με τα σημερινά δεδομένα, αλλά δεν χρειάζεται να γυρίσουμε πολύ πίσω: στις αρχές της χρονιάς οι Ανεξάρτητοι Ελληνες ήταν ο ένας από τους δύο κυβερνητικούς εταίρους. Λίγους μήνες μετά, κατέλαβαν τη… 15η θέση στις κάλπες των ευρωεκλογών. Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου, το κόμμα δεν θα είναι «παρών», όπως φυσικά και το Ποτάμι.
Με βάση το νέο πλαίσιο ανάλυσης που προέκυψε μετά τις εκλογές της 26ης Μαΐου, τα κόμματα που γεννήθηκαν μέσα στην κρίση είναι καταδικασμένα να αργοσβήσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ δεν είναι Ανεξάρτητοι Ελληνες και, κυρίως, δεν γεννήθηκαν μέσα στην κρίση. Είναι όμως πράγματι έτσι;
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κομματικός σχηματισμός όντως προηγήθηκε της κρίσης, όμως ο «κυβερνητικός» ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 και μετά είναι ξεκάθαρα μνημονιακό προϊόν. Τα ίδια ισχύουν (αντίστροφα) και για το ΚΙΝΑΛ. Το ερώτημα είναι υπό ποιες προϋποθέσεις τα δύο αυτά κόμματα μπορεί να έχουν την τύχη των ΑΝΕΛ και του Ποταμιού, ενώ δεν αντιμετωπίζουν (θεωρητικά) τα υπαρξιακά ζητήματα των δύο τελευταίων;
Η μεταβλητή αυτής της ελκυστικής σπαζοκεφαλιάς ακούει σε ένα και μόνον όνομα: Αλέξης Τσίπρας. Εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ αυξήσει σε δύο εβδομάδες τα ποσοστά του στην περιοχή του 25% ή του 27% κατοχυρώνει την πρωτοκαθεδρία στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Ακόμα περισσότερο, αν αυτή η επίδοση συνδυαστεί με συρρίκνωση των ποσοστών του ΚΙΝΑΛ. Με αυτό το σενάριο ο Αλέξης Τσίπρας δεν αποκλείεται να επιδιώξει ένα «άλμα στο μέλλον», σε μια προσπάθεια να απαλλαγεί από τα βαρίδια του λιλιπούτειου ΣΥΡΙΖΑ του 4% και της απόλυτης αριστερής ορθοδοξίας.
Είναι βέβαιο ότι το άλμα αυτό θα περιλαμβάνει και τον χώρο του ΚΙΝΑΛ. Πιθανότατα με τον πιο επίσημο τρόπο. Οι πιθανότητες ευόδωσης ενός τόσο τολμηρού σεναρίου είναι πρακτικά μη μετρήσιμες σήμερα. Θα πρέπει να περιμένουμε την 8η Ιουλίου.