Οταν μιλούν οι αριθμοί πρέπει να τους ακούμε
Κύριε διευθυντά
Σχετικά με το ρεπορτάζ του αξιόλογου δημοσιογράφου Απόστολου Λακασσά στις 11/6/2019 για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις, θα αναφερθώ μόνο σε δύο φράσεις του, όπως του είπαν: «Τα θέματα παρουσιάζουν μεγαλύτερη δυσκολία από τα περυσινά» και «το τέταρτο θέμα κρίνεται αυξημένης δυσκολίας…».
Θέτω μερικά ερωτήματα:
1ον. Στα λύκεια της χώρας διδάσκονται αντίστοιχα θέματα με αυτά που ετέθησαν στις Πανελλήνιες Εξετάσεις;
2ον. Μήπως η δυσκολία των θεμάτων είναι τέτοια που ελάχιστοι μαθητές μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτά;
3ον. Εάν έστω και ένα θέμα είναι πολύ δύσκολο και δεν το γράψουν οι υποψήφιοι, πλην ελαχίστων, τι γίνεται τότε;
Ας εξετάσουμε το θέμα κάπως διεξοδικότερα. Στις Πανελλήνιες Εξετάσεις υπεισέρχονται δύο παράγοντες, η επιλογή των θεμάτων από την κεντρική επιτροπή και η βαθμολόγηση αυτών και ο δεύτερος παράγων η βαθμολογία που εξαρτάται από την ευσυνειδησία των βαθμολογητών.
Στις φετινές εξετάσεις στα Μαθηματικά, το αυτό ισχύει και για τη Φυσική, εφόσον το ένα θέμα ήταν πολύ δύσκολο, τότε έχουμε διαφοροποίηση από την επιθυμία του υποψηφίου από τις σχολές προτίμησής του.
Εάν ένα θέμα είναι πολύ δύσκολο και οι πολύ καλοί και οι μέτριοι δεν το γράψουν, έτσι παύει να υφίσταται ιεραρχική αξιολόγηση. Φυσικά το ίδιο ισχύει και για τα πολύ εύκολα θέματα με μικρή διαφοροποίηση των ανωτέρω.
Εάν ένα θέμα είναι πολύ δύσκολο και δεν το γράψουν, πλην ελαχίστων, τότε έχουμε συρρίκνωση της κλίμακας (0-100) προς τα κάτω και έτσι δεν έχουμε μια ομοιόμορφη απεικόνιση των γνώσεων των υποψηφίων σε ολόκληρη την κλίμακα (0-100). Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει κανονική αξιολόγηση. Είναι ένα θέμα πολύ σοβαρό.
Ετσι, θα πρέπει κάθε χρόνο το υπουργείο Παιδείας να ανακοινώνει το ποσοστό που έλαβε κάθε βαθμός επί της κλίμακας (0-100). Αυτό θα πρέπει να γίνεται και για τον προηγούμενο χρόνο σε όλα τα μαθήματα.
Δεν μπορεί τη μια χρονιά οι μαθητές να είναι καλοί σε ένα μάθημα και την άλλη να αποτυγχάνουν.
Ας προσέξει το υπουργείο Παιδείας, διότι αυτό θα δημιουργήσει πολλά νομικά προβλήματα.
Η κεντρική επιτροπή των Πανελλαδικών Εξετάσεων έχει τεράστια ευθύνη.
Ιωαννης Θ. Χαϊνης
Ομ. καθηγητής Ε.Μ. Πολυτεχνείου
Ας μου πει κάποιοςπώς μπορώ να ζήσω
Κύριε διευθυντά
Η ενέργειά μου αυτή, έρχεται σε αντίθεση με την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια που με διέκρινε σε όλη μου τη ζωή. Ομως η αδικία, το ψέμα, η υποκρισία, η διαστρέβλωση, η ταπείνωση ακόμη και ο χλευασμός με εξόργισαν…Σε μια γυναίκα 83 ετών, με βαριά αναπηρία, χωρίς κανένα περιουσιακό στοιχείο, έκοψαν το ΕΚΑΣ και την αναπηρική σύνταξη εδώ και ενάμιση χρόνο και με άφησαν με 330 ευρώ από τα οποία τα 200 για ενοίκιο και με τα 130 πρέπει να πληρώσω όλα τα έξοδα του σπιτιού, τα φάρμακα και ταξί, διότι κινούμαι με δυσκολία.
Στα χαρτιά που μου απέστειλαν ότι μου έκοψαν την αναπηρική σύνταξη και με διέγραψαν από τους καταλόγους, μου ανέφεραν ότι για να βρω το δίκιο μου, να προχωρήσω σε ένσταση και δικηγόρο. Ελπίζοντας ότι κάποιος επιτέλους θα θελήσει να με βοηθήσει, προχώρησα στις ενστάσεις με την αρρωστημένη γραφειοκρατία, ικετεύοντας και περιμένοντας μήνες.
Αποτέλεσμα, οι ενστάσεις απορρίφθηκαν και φτάσαμε σε δικηγόρο. Η δικηγόρος είναι πρώτα απ’ όλα ανθρωπος του Θεού και μετά δικηγόρος και την ευχαριστώ. Εψαξε την υπόθεση, αλλά δεν προχώρησε διότι αντελήφθη το μάταιον του πράγματος.
Κύριε Τσίπρα, έγιναν πόλεμοι, δικτατορίες και τόσα άλλα σε αυτή τη χώρα, κανείς όμως δεν τόλμησε να απλώσει χέρι και να γονατίσει οικονομικά και τους αναξιοπαθούντες.
Και για τα μνημόνια που λέτε ότι εσείς μας βγάλατε, εδώ γελάνε… Φέρατε το μεγαλύτερο και χειρότερο μνημόνιο για εκατό (100) χρόνια, ξεπουλώντας και καταστρέφοντας τη χώρα…
Και για την καραμέλα που πιπιλήσατε, ότι οι άλλοι κυβέρνησαν (40) σαράντα χρόνια…
Αν κύριε Τσίπρα κυβερνούσατε εσείς 40 χρόνια τη χώρα όπως κυβερνάτε τώρα, δεν θα είχε μείνει στην Ελλάδα ούτε πέτρα όρθια… Θα κάνει πολλά χρόνια τώρα η Ελλάδα μας να ξαναβρεί τον ρυθμό ζωής τού κάποτε….
Λαμπρινη Κρητικακη
Αθήνα
Ούτε θα γίνουμε ποτέ Φινλανδία του Νότου
Κύριε διευθυντά
Στις 14 Απριλίου είχαμε βουλευτικές εκλογές στη Φινλανδία, που έγιναν σε ήρεμο και πολιτισμένο κλίμα, όπως πάντα άλλωστε.
Οι ομιλίες των πολιτικών όλων των κομμάτων σε αίθουσες και τηλεοπτικά προγράμματα έδωσαν την ευκαιρία στους πολίτες, συμμετέχοντας ή όχι σε αυτές τις διαδικασίες, να διαμορφώσουν την τελική τους απόφαση για τον πολιτικό που προτιμούν.
Ξέρετε, στη Φινλανδία ο πολίτης ψηφίζει έναν υποψήφιο της περιοχής που ανήκει και που αντιστοιχεί σε ένα τριψήφιο νούμερο. Στην καταμέτρηση δε, αυτόματα βγαίνουν οι εκλεγμένοι και φυσικά τα κόμματα που αντιπροσωπεύουν.
Μάλιστα υπάρχει και επιστολική ψήφος μία με δύο εβδομάδες πριν από την επίσημη ημερομηνία των εκλογών. Αυτονόητη είναι και η ψήφος Φινλανδών του εξωτερικού.
Τα κόμματα που εκλέγονται είναι συνήθως 7-9. Φέτος είχαμε 8 κόμματα και 2 ανεξάρτητους σε Βουλή των 201 εδρών. Η κυβέρνηση που σχηματίστηκε πρόσφατα είναι εξακομματική και η αντιπολίτευση αποτελείται από 2 κόμματα και 2 ανεξάρτητους.
Η εικοσαμελής κυβέρνηση αποτελείται από 12 γυναίκες και 8 άνδρες, σε μια χώρα που το δικαίωμα ψήφου των γυναικών ισχύει από το 1907. Από το 1938 ισχύει η δωρεάν σίτιση στα πάρκα το καλοκαίρι σε παιδιά κάτω των 10 ετών, καθώς και δωρεάν σχολικό γεύμα από το 1948 σε όλες τις βαθμίδες της υποχρεωτικής εκπαίδευσης.
Φόρος πληρώνεται από όλους τους πολίτες εκτός του προέδρου και δεν υπάρχει αφορολόγητο.
Εύκολα λοιπόν κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί αν υπάρχει κάτι κοινό με την ανάλογη ελληνική κατάσταση. Και ας μην καταφεύγουμε στην εύκολη δικαιολογία του «ταμπεραμέντου», γιατί έννοιες όπως ισότητα, δικαιοσύνη, σεβασμός του κράτους στον πολίτη και τούμπαλιν, πρέπει να είναι κοινές για όλους τους λαούς σε όλα τα κράτη.
Γιωργος Θεοδωρακοπουλος
Ελσίνκι
Οι… ταλαντώσεις των γυρολόγων
Κύριε διευθυντά
Το χειρότερο όλων είναι οι γυρολόγοι της πολιτικής σκηνής, οι τυχοδιώκτες και οι βολεψάκηδες. Αυτοί που στο όνομα της βουλευτικής έδρας πωλούν και την ψυχή τους στον διάβολο. Τα «εκκρεμή». Η ταλάντωση από το ένα άκρο στο άλλο κάθε άλλο παρά αρμονική είναι. Είδαμε βαμμένους «πράσινους», «γενιά Πολυτεχνείου» να γίνονται νεοδημοκράτες! Το ίδιο και δήθεν μποέμ με αμάνικα γιλέκα και γένια, ατημέλητοι «αριστεροί», που προβαίνουν σε σεξιστικά σχόλια.
Συγγραφείς της… «μισής Αθήνας», «διανοούμενους», «στοχαστές». Μόνο εκείνη η συμπαθής κατά τα λοιπά κυρία, που αναρωτιόταν για τη δυστυχία του Καρυωτάκη σε μια τόσο όμορφη πόλη όπως η Πρέβεζα, φάνηκε συνεπής. Διότι, αν πάμε πιο παλιά, είδαμε ακόμη και Μακρονησιώτη υπουργό σε δεξιά κυβέρνηση που επανέφερε τις σχολικές ποδιές, εποχή κατά την οποία η δράση τραμπούκων θύμιζε τη Θεσσαλονίκη του 1963. Τι να πει κανείς; Αυτή η χώρα τι θα δει ακόμη; Διαχρονικά τραγική, άβουλη και μοιραία.
Σπυρος Γιακουμακης