Αν δεν ήταν τόσο ξεκούρδιστος, θα ήταν χορός μεταμφιεσμένων. Η Νοτοπούλου ντύθηκε Αντετοκούνμπο – έβαλε το σήμα του ΣΥΡΙΖΑ και το όνομά της πάνω στη φωτογραφία του αθλητή. Ο Τζανακόπουλος ντύθηκε μνηστήρ – έβαλε στη δική του υποψηφιότητα την ψηφοθηρικά αποδοτικότερη πρόσοψη της συντρόφου του. Ο Τσίπρας ντύθηκε πάλι Ανδρέας Παπανδρέου.
Συνολικά, το εκλογικό μάρκετινγκ του ΣΥΡΙΖΑ εκτυλίσσεται σαν μια σειρά αγχωμένων αυτοσχεδιασμών. Παρά τις αντίθετες εξαγγελίες, η εκστρατεία είναι πάλι μονοπρόσωπη – την έχει επωμιστεί ο Τσίπρας. Αν έπρεπε κάποιος να βρει ένα αφηγηματικό νήμα σε αυτή τη θορυβώδη αμηχανία, θα ήταν η προσπάθεια να πυροδοτηθεί λίγο δράμα. Να ανάψουν λίγο τα αίματα – σαν τα αίματα που μύρισε ο Τσίπρας στο πρόγραμμα του αντιπάλου του.
Ομως, οι απόπειρες του Τσίπρα να τραβήξει μαχαίρι φαίνονται όλες καταδικασμένες σε σαββοπουλικό τέλος: «Δεν ήμουν εκεί. Χτύπα’ε τον αέρα».
Μετράμε ήδη τεσσερισήμισι εβδομάδες προεκλογικής περιόδου. Η καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει όσους έλεγαν ότι, με νωπό το πλήγμα, το κόμμα δεν θα μπορούσε να βρει να πει κάτι άλλο από αυτά που έλεγε μέχρι τις 25 Μαΐου. Απλώς, όσο περνούν οι μέρες, τόσο ο αντίλαλος του επαναλαμβανόμενου μηνύματος πλησιάζει το φολκλόρ. Ο Τσίπρας έφτασε να χρησιμοποιεί σαν σλόγκαν το «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά».
Κάπως έτσι προκύπτει το παράδοξο: Η πιο φορτισμένη πολιτική περίοδος στην ιστορία της Μεταπολίτευσης τελειώνει όχι με έναν κρότο, αλλά με την πιο υποτονική προεκλογική ατμόσφαιρα στη ζωντανή μνήμη. Στην πραγματικότητα, η αντιποίηση του παρελθόντος και η αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση –του ΚΙΝΑΛ και του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένων– μαρτυρούν ότι ο Τσίπρας βρίσκεται εκτός σκηνής. Η εκλογική του τύχη μοιάζει περισσότερο να εξαρτάται όχι από τον ίδιο, αλλά από τις επιδόσεις των αντιπάλων του.
Μονομάχοι αυτών των εκλογών είναι ο Μητσοτάκης και ο ναύαρχος Ιούλιος. Ναύαρχος καβάλα σε φουσκωτό φλαμίνγκο – κι ωστόσο στρατηγικά επικίνδυνος.
Δεν φταίει τόσο η εποχή. Μπορεί κανείς να θυμηθεί καλοκαίρια που οι κάλπες έκαιγαν: το δημοψήφισμα του 2015· οι πρόωρες εκλογές στην εκπνοή του θέρους του 2007. Περισσότερο και από το σκόρπισμα του Ιουλίου, ο Μητσοτάκης έχει να κατανικήσει τις ψυχολογικές συνέπειες της προηγούμενης επιτυχίας του. Τη βεβαιότητα – αντανάκλαση της οποίας διακρίνει κανείς και στα πρόσωπα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, τα παραδομένα «στης τύχης την καταφορά».
Δεν είναι σχήμα λόγου: Χάρη στη νίκη του στις ευρωεκλογές, η νίκη δεν είναι πια αρκετή στον Μητσοτάκη. Εδώ που έφτασε, ούτε η ισχνή αυτοδυναμία είναι αρκετή. Οχι, βεβαίως, για λόγους δικού του γοήτρου. Αλλά για να κλείσει το 2019 ό,τι άνοιξε το 2009. Βυθίσατε το φλαμίνγκο.