Στο εξαιρετικό αφιέρωμα της «Καθημερινής» (Κυριακή 23 Ιουνίου) για το Τσερνόμπιλ, με αφορμή το βασισμένο στο ομώνυμο συγκλονιστικό βιβλίο της Λευκορωσίδας συγγραφέως Σβετλάνα Αλεξίεβιτς δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ που κάνει διεθνώς θραύση, υπάρχει άρθρο του συγγραφέα κ. Θανάση Τριαρίδη, το οποίο αδικεί την εφημερίδα που τον φιλοξένησε αλλά και εμάς τους δημοσιογράφους και, κατά τη γνώμη μου, χρήζει απάντησης. Οπως αναφέρει, ως μέλος του Συλλόγου Υποστήριξης Ερευνών κατά της Λευχαιμίας και Αλλων Παθήσεων, είχε φέρει στην Ελλάδα τη θαρραλέα δημοσιογράφο, μετέπειτα νομπελίστρια, η οποία αντιμετωπίστηκε απαξιωτικά από την εγχώρια δημοσιογραφία. «[…] ας προσθέσω και την απογοητευτική υποδοχή της πρώτης επίσκεψης της ίδιας της Αλεξίεβιτς στην Ελλάδα. Οι Ελληνες δημοσιογράφοι αρνήθηκαν να της πάρουν οποιαδήποτε συνέντευξη (κι έτσι αναγκάστηκα να επιστρατεύσω φίλους μη δημοσιογράφους προκειμένου να μη νιώσει η Αλεξίεβιτς πως ήρθε άσκοπα στην Ελλάδα), στις δύο συνεντεύξεις Τύπου κουβαλούσαμε συγγενείς για να μη δείχνουν άδειες, οι εφημερίδες αγνόησαν παντελώς την ύπαρξή της. Και επιπλέον, το σημείο του προλόγου όπου ένα “δημοσιογραφικό” (κατά την άποψη των πολλών) βιβλίο χαρακτηριζόταν “όμορο” και ανάλογο του “Ημερολογίου της Αννας Φρανκ” και του “Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος” του Πρίμο Λέβι, αντιμετωπίστηκε (με χλεύη ή και με αγανάκτηση) ως μια αμετροεπής υπερβολή».
Τι θα σκεφτεί όποιος διαβάσει το συγκεκριμένο άρθρο, το οποίο έκανε τον γύρο (και) του Διαδικτύου; Το προφανές: τα ελληνικά ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι ή δεν είχαν αντιληφθεί, δεκαπέντε χρόνια μετά, τι έγινε στο Τσερνόμπιλ και αδιαφόρησαν ή, ακόμα χειρότερα, συμμετείχαν σε συνωμοσία σιωπής γύρω από το φοβερό έγκλημα. «Πιασάρικες», δεν λέω, οι αιχμές, υπό την προϋπόθεση όμως ότι θα υποστηρίζονταν από αληθινά γεγονότα και εν προκειμένω τα πράγματα έγιναν κάπως διαφορετικά. Ο γράφων –ίσως υπήρχαν και άλλοι συνάδελφοι που δεν τους θυμάμαι– κάλυψε τη συνέντευξη Τύπου στη Θεσσαλονίκη, όχι με την ιδιότητα του συγγενή του κ. Τριαρίδη, αλλά του συντάκτη της «Κ», η οποία αφιέρωσε την επομένη, 25 Απριλίου, ολόκληρη σελίδα (3η) με αποσπάσματα των όσων είπε η Αλεξίεβιτς αλλά και του βιβλίου της, συμπληρωματικό ρεπορτάζ και άρθρο του καθηγητή Πυρηνικής Φυσικής Κώστα Παπαστεφάνου. Αυτά για την αποκατάσταση της αλήθειας και για να μην αισθάνομαι ως δημοσιογράφος ότι συμμετείχα (και) στη «συγκάλυψη» του εφιάλτη του Τσερνόμπιλ.