Ο χειρότερος εχθρός του Μητσοτάκη

Ο χειρότερος εχθρός του Μητσοτάκη

3' 28" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ανυπομονησία είναι το ψυχικό ίχνος της τετραετίας. Η στρατηγική των «αντιμνημονιακών» δυνάμεων εξάντλησε και τα τελευταία περιθώρια υπομονής και αντοχής που είχαν απομείνει από τα έξι πρώτα χρόνια της κατάρρευσης. «Με έναν νόμο και ένα άρθρο θα καταργήσω τα μνημόνια». Αν το πίστευε μόνον ο Τσίπρας όταν το έλεγε, δεν θα ήταν πρόβλημα. Το πίστεψε και η συντριπτική πλειοψηφία, αυτό το 60% που ψήφισε «Οχι» στο δημοψήφισμα. Δεν ήταν όλοι αριστεροί. Πίστευαν όμως όλοι πως η πτώχευση ήταν «πολιτική» και αρκούσε η πολιτική βούληση για να ξεριζωθεί. Στο σημείο αυτό, η τετραετία συναντάει το πνεύμα της δεύτερης μεταπολίτευσης, τη μετατροπή της «πολιτικής βούλησης» σε θαυματουργή μπαγκέτα που ορίζει τη ζωή μας, από τους φόρους ώς την παιδεία και τις πλημμύρες. Ως δεύτερη μεταπολίτευση δε ορίζεται η περίοδος που εγκαινιάζεται από τον θρίαμβο του ΠΑΣΟΚ το 1981 και εκτείνεται ώς εκεί που εκτείνεται η ηγεμονία της νοοτροπίας του.

Οι ευρωεκλογές έδειξαν ότι η ανυπομονησία έχει στραφεί εναντίον του μάγου της, του Τσίπρα. Ολα δείχνουν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και θα κερδίσει τις εκλογές και θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός και θα κατακτήσει την περίφημη αυτοδυναμία. Κοινώς θα γίνει αποδέκτης της ανυπομονησίας. Τις προάλλες, άκουσα κάποιον έμπορο της περιοχής να λέει ότι περιμένει την 8η Ιουλίου για να ανοίξουν οι δουλειές. Ενδεχομένως δε να υποχωρήσει και ο καύσωνας και «οι καλόγεροι να παντρευτούν αλλά κατόπιν δοκιμής», όπως τραγουδάει κι ο Σαββόπουλος. Η Ελλάδα, που δεν μπορεί να απαλλαγεί από τη νοοτροπία της φυλής, επενδύει τη ζωή της στον φύλαρχο. Οταν πιστεύεις ότι για τα δεινά κάποιος άλλος φταίει, και ποτέ εσύ, περιμένεις να σε απαλλάξει από τα δεινά αυτός ο «άλλος» που τον διάλεξες εσύ.

Ο Μητσοτάκης έχει αντιληφθεί τον κίνδυνο και ήδη προετοιμάζεται να τον αντιμετωπίσει. Δεν υπόσχεται μαντζούνια που θα φέρουν την ευημερία εν μια νυκτί, παλεύει να βρει το μέτρο του ενθουσιασμού και να βάλει όρια στην ανυπομονησία. Είναι υποχρεωμένος να εφαρμόσει τον ήδη ψηφισμένο προϋπολογισμό ώς το τέλος του έτους, μπορεί όμως να ψηφίσει την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου αμέσως. Το κακόβουλο λογισμικό του ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι μπορεί. Ο Δραγασάκης, με τη σοβαρότητα να τρέχει από τα μπατζάκια του, δήλωσε ότι θα εργάζονται ώς την τελευταία ώρα. Ο Μητσοτάκης απεχθάνεται την αλαζονεία, όχι μόνον λόγω χαρακτήρα, αλλά επειδή ξέρει ότι ο ενθουσιασμός οδηγεί στην απογοήτευση. Εχθρός του είναι η ανυπομονησία της εξαντλημένης κοινωνίας. Η παράδοση είναι μεγάλη και ο Μητσοτάκης έχει την καλλιέργεια για να αντιληφθεί τη σημασία της.

Προ ημερών είχα γράψει ένα σημείωμα για τη φτώχεια της ελληνικής ζωής. Δεν είναι οικονομική. Είναι ηθική. Και όχι με την έννοια του καλού και του κακού. Είναι ηθική με την έννοια της νοοτροπίας, κοινώς αναφέρεται στα συλλογικά μας ήθη. Η φτώχεια μας οφείλεται στο ότι έχουμε αφήσει τη σοβαρότητα της ζωής μας στους πολιτικούς. Ο,τι περισσεύει είναι χαβαλές που τον αποκαλούμε κατ’ ευφημισμόν διασκέδαση. Η μεσαία τάξη, για παράδειγμα, είναι το μεγάλο θύμα της κατάρρευσης. Χτυπήθηκε ανελέητα στην τετραετία, απ’ τη φορολογία μέχρι την ανασφάλεια της καθημερινότητας, χωρίς να προβάλει καμιά αντίσταση. Αποδείχθηκε ανίσχυρη διότι η ίδια είχε αποδεχθεί την ήττα της. Πότε η μεσαία τάξη αντέδρασε στην ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στα παιδιά της, στη διάχυση της ανομίας, στην εκδικητική καταστροφή του ελληνικού τοπίου; Εκεί, σ’ αυτό το υπέροχο τοπίο ξέσπασαν όλα τα κακοφορμισμένα αισθήματα της φυλής μας. Σαν να μην αντέχαμε την ομορφιά του. Θέλαμε να το κάνουμε σαν τα μούτρα μας.

Δεν περιμένουμε θαύματα. Ευτυχώς για τη χώρα ο Μητσοτάκης δεν υπόσχεται θαύματα. Οταν έθεσε υποψηφιότητα για την προεδρία της Ν.Δ., ελάχιστοι στοιχημάτιζαν για τη νίκη του. Τα κατάφερε, το κόμμα κράτησε την ενότητά του, όμως οι δύσπιστοι τον θεωρούσαν υποτονικό.

Περίμεναν έξυπνες ατάκες, αγριάδες, ενώ αυτός υπερασπιζόταν το ύφος του. Οταν φτάσαμε στις ευρωεκλογές, αναγκαστήκαμε να παραδεχθούμε πως είχε δίκιο: η υπομονή του αποδείχθηκε ισχυρότερη από την ανυπομονησία μας.

Η ανυπομονησία είναι ο χειρότερος εχθρός του. Αυτή είναι η απαισιόδοξη προοπτική. Πάντα υπάρχει και η αισιόδοξη. Μια Ελλάδα που μπορεί να μην είναι η σημαντικότερη χώρα του κόσμου, δεν είναι όμως και η πιο ασήμαντη. Μια Ελλάδα που οι πολιτικοί της δεν συμπεριφέρονται σαν μάγοι. Φροντίζουν απλώς για τις προϋποθέσεις ώστε οι Ελληνες να βρουν τις δυνάμεις τους για να ξεφύγουν από την ηθική τους φτώχεια.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή