Η προεκλογική εκστρατεία είναι υποτονική, εκτονώθηκε όλο το μίσος και πάθος στις ευρωεκλογές και τώρα παρακολουθούμε κάτι σαν «φιλολογική βραδιά στον Παρνασσό», όπως επισήμανε και ο Ανδρέας Πετρουλάκης σε πρόσφατο σκίτσο του στην «Κ». Ετσι, έχουμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε τις μάχες που δίνουν οι μεμονωμένοι υποψήφιοι των κομμάτων και να διαπιστώσουμε για μία ακόμη φορά πόσο στρεβλό σύστημα είναι η ψήφος με σταυρό προτίμησης. Η «Καθημερινή» φιλοξένησε πριν από τις ευρωεκλογές μια λίστα με δέκα σχετικά άγνωστους υποψηφίους. Ουδείς εξ αυτών εξελέγη.
Το ίδιο, λογικά, θα συμβεί και στις βουλευτικές εκλογές.
Οι μόνοι «άγνωστοι» που έχουν ελπίδες είναι όσοι δαπάνησαν πολλά χρήματα, όσοι φρόντισαν να απασχολήσουν με κάποιον τρόπο κουτσομπολίστικες ιστοσελίδες, να γυρίσουν θεατρινίστικα βιντεάκια, να γίνουν θύματα επιθέσεων από τους αντιπάλους τους ή τα πληρωμένα τρολ στο Twitter. Οι κανονικοί άνθρωποι είναι δύσκολο να κερδίσουν μία έδρα.
Είναι όμως ακριβώς εκείνοι τους οποίους έχει ανάγκη η επόμενη Βουλή: άνθρωποι που δεν είναι ούτε προϊόντα νεποτισμού, το επώνυμό τους δεν προκαλεί συνειρμούς, ούτε έχουν σταδιοδρομήσει πολιτικά σε κομματικούς μηχανισμούς και αέναες συνεδριάσεις, που έχουν εργαστεί, ξέρουν τα προβλήματα της καθημερινότητας και παρ’ όλα αυτά έχουν τον ρομαντισμό να θέλουν να εμπλακούν στην πολιτική, έχοντας μάλιστα επίγνωση ότι μάλλον θα αποτύχουν. Ενα διαφορετικό –έστω μεικτό– σύστημα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ανεπαρκούς αναγνωρισιμότητας.
Από την άλλη, είναι κι ένα άλλοθι ανευθυνότητας για τους ψηφοφόρους το επιχείρημα «δεν τον ψήφισα, επειδή δεν τον ξέρω». Θα πρέπει κι εκείνοι να πηγαίνουν στην κάλπη διαβασμένοι. Να μελετούν τα βιογραφικά, τις δράσεις και τα ατοπήματα των υποψηφίων, να αξιοποιούν την ισχύ που τους εξασφαλίζει ο σταυρός.
Αλλιώς θα αναπαράγονται στο Κοινοβούλιο διαρκώς τα ίδια παρωχημένα πρόσωπα με τα βαριά επίθετα, τα περισσότερα διαφημιστικά φυλλάδια και την καλύτερη πρόσβαση στα ΜΜΕ: από τους γόνους των μεγάλων τζακιών και τους πλέον θορυβώδεις υποψήφιους μέχρι τον πλασιέ των επιστολών του Ιησού και τον άνθρωπο που στοίχισε στη χώρα πολλές δεκάδες δισ. ευρώ, αλλά κατάφερε να πλουτίσει προσωπικά περιγράφοντας το εθνικό τρενάκι του τρόμου, το 2015.