Μάλλον ο Τσίπρας πήρε αυτό που ήθελε. Ηθελε να βρει ξανά το πεδίο στο οποίο έχουν αποδειχθεί αποδοτικές οι πολιτικές του δεξιότητες. Ηθελε μια αρένα. Εξ ου και η δραματοποίηση κάτι τόσο τετριμμένου όσο μια προεκλογική συνέντευξη. Εξ ου και η πομπώδης προαναγγελία της συνέντευξης τάχα ως εφόδου στη «φωλιά του αντιπάλου».
Εχοντας διανύσει την πιο ήπια προεκλογική περίοδο στη ζωντανή μνήμη, ο Τσίπρας βρέθηκε σαν ψάρι έξω από το νερό – καπετάνιος χωρίς εμφύλιο. Γι’ αυτό επέλεξε να αναζωπυρώσει ένα ξεχασμένο μέτωπο. Ενα μέτωπο που είχε ανοίξει, όπως έκλεισε: μονομερώς. Και, βεβαίως, θεατρικώς.
Σπάζοντας το εμπάργκο που ο ίδιος είχε επιβάλει, ο πρωθυπουργός είχε την ευκαιρία να δει από κοντά τις σκαλωσιές που καλύπτουν ακόμη τη βομβαρδισμένη πρόσοψη του ΣΚΑΪ. Είχε την ευκαιρία να δει πώς η πολεμική ρητορική κατά των μέσων ενημέρωσης μπορεί ενίοτε να προσλάβει άγρια κυριολεξία.
Το εμπάργκο του, όμως, δεν ήταν μόνο η συνέχεια της αντιπολιτικής με στόχο τα ΜΜΕ. Ηταν και μια δραστική μέθοδος δικής του αυτοπροστασίας.
Προχθές φάνηκε πόσες ερωτήσεις είχαν παρασιωπηθεί χάρη στα εμπάργκο – τα δηλωμένα και τα αδήλωτα. Αρκεί κανείς να αναλογιστεί πώς επί ένα χρόνο ο Τσίπρας είχε καταφέρει να αποφύγει τη στοιχειώδη ερώτηση: Πότε μάθατε ότι στο Μάτι είχαμε νεκρούς;
Οντως. Ο Τσίπρας εκμαίευσε την αναμέτρηση που επιζητούσε, χωρίς αυτή τη φορά να μπορεί να ελέγξει την έκβαση. Εμφανίστηκε με τον γνωστό οπλισμό του – το ύφος του. Το ύφος που κυριάρχησε τα τελευταία επτά χρόνια, ήδη από την εποχή της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης, στη δημόσια σφαίρα. Το ύφος που είχε καταφέρει να επιβάλει στην πολιτική αντιπαράθεση – εντός κι εκτός Κοινοβουλίου. Το αποτέλεσμα ήταν να συνοψιστούν σε δύο ώρες αυτά τα επτά χρόνια.
Το αποτέλεσμα ήταν μια καθολική αναδρομή, κατά την οποία θύμισε ο ίδιος ποια δόγματα τον καθοδήγησαν· ποια ήταν η αντίληψή του για την οικονομία· ποια είναι η στάθμη της θεσμικής του κουλτούρας· ποια ιδέα είχε και ποια ιδέα έχει περί ευρωπαϊκού και εθνικού πεπρωμένου.
Ολος ο Τσίπρας σε δύο ώρες. Είχαν δίκιο οι υποστηρικτές του να υποστηρίζουν ότι έδειξε την τέχνη του. Μόνο που, μιλώντας για πράγματα που έχουν κιόλας κριθεί –εκλογικά, αν όχι ιστορικά– έδειξε ότι είναι παρελθών.
Βεβαίως, δεξιοτέχνης. Δεξιοτέχνης όμως μιας τέχνης που τελειώνει μαζί με την κρίση που την καθιέρωσε. Ενας μασίστας της επικοινωνίας, που μασάει σίδερα, λυγίζει πέταλα και σπάει τάβλες με το κεφάλι. Αλλά το κοινό είναι πια αλλού.
Η παρένθεση που αποθέωσε το άγριο θέαμα –αυτό το χάσμα στη μεταπολιτευτική συνέχεια– κλείνει. Ηταν μεγάλη. Αλλά ήταν παρένθεση.