Ο Θάνος Πλεύρης πήγε στα Εξάρχεια ξημερώματα για να δώσει ένα σόου. Κάτι σαν stand up comedy απουσία ταλέντου και θεατών. Στο βίντεο που παρακολουθήσαμε μιλούσε ψιθυριστά, κοίταζε δεξιά-αριστερά λες και τον κυνηγούσαν, είπε στα γρήγορα δύο κοινοτοπίες και αποχώρησε. Στην πλατεία Εξαρχείων εκείνη την ώρα ήταν μόνος του, μαζί με τον συνοδό του που κρατούσε την κάμερα, ίσως και μερικά νυσταγμένα αδέσποτα.
Μετά ανέβασε το βίντεο στον λογαριασμό του στο Facebook και δήλωσε ότι «η κίνησή μου ήταν συμβολική, ακριβώς για να δείξω ότι μπορώ να πάω μόνο όταν δεν υπάρχει κόσμος στην πλατεία και μάλιστα από τους συγκεκριμένους που δημιουργούν επεισόδια, όχι ότι δεν πάνε βέβαια και άλλοι πολίτες. Αλλά δεν μπορεί να πάει κάποιος πολιτικός, επώνυμος που δεν είναι αρεστός στην ιδεολογία του αναρχισμού και των αντιεξουσιαστών». Τόνισε μάλιστα πως ακόμη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εύκολο να πάνε για έναν καφέ στην πλατεία.
Με όρους επικοινωνίας και μάρκετινγκ, ο Θάνος Πλεύρης έπραξε ορθότατα. Εκανε μια κίνηση ματ λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές, καθώς συζητήθηκε, σχολιάστηκε και ακόμη κι αν έγινε ανέκδοτο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο σκοπός επετεύχθη. Το βίντεο έγινε viral. Το «θεματικό πάρκο των αντιεξουσιαστών και των μπάχαλων», ένας από τους πολλούς χαρακτηρισμούς των Εξαρχείων, στα χέρια του, απέκτησε νέα χρησιμότητα ως όπλο σε προεκλογική καμπάνια.
Αν ψάξουμε να βρούμε κάποια ουσία πίσω από την αστεία, καταδρομική επίσκεψη του κ. Πλεύρη στην περιοχή, θα δυσκολευτούμε και θα χάσουμε χρόνο. Αλλωστε, ο ίδιος ο υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας δεν είχε καθόλου στο μυαλό του να μιλήσει ουσιαστικά. Κάθε άλλο. Είπαμε, όλα για την επικοινωνία, για το πυροτέχνημα, τα Εξάρχεια έγιναν «εργαλείο», ξανά, για άλλη μία φορά, αλλά με διαφορετική αυτή τη φορά στόχευση: την αλίευση ψηφοφόρων. «Τελειώνει το άβατο, τελειώνει η ανομία. Παραδίδουμε την πλατεία στους κατοίκους!» είπε στο κοινό. Με τη σκέψη ότι ίσως κάποιοι, μέσα στην απελπισία τους, τσιμπήσουν. Ισως σκεφτούν ότι με τον Πλεύρη στο πλευρό τους, στις 8 Ιουλίου, θα ξυπνήσουν σε μιαν άλλη πλατεία Εξαρχείων χωρίς ανομία, χωρίς ναρκωτικά, χωρίς διακίνηση λαθραίων τσιγάρων, χωρίς μικρό και μεγάλο έγκλημα, χωρίς συμμορίες, χωρίς καθημερινή ανασφάλεια. Ετσι, ξαφνικά.
Δεν ζω πια στα Εξάρχεια, αλλά πέρασα από την ωραία αυτή γειτονιά για κάποιο διάστημα της ζωής μου. Ποτέ δεν τη θυμάμαι σε αυτό το κακό χάλι, σε αυτήν την άναρχη κατάσταση, μια μαύρη τρύπα στο κέντρο της πόλης. Το πιο απαισιόδοξο, όμως, για όσους επιμένουν να ζουν εκεί είναι ότι ο πολιτικός διάλογος που αφορά την καθημερινότητά τους στερείται ουσίας, μέτρου, ψυχραιμίας. Το σύνθετο και πραγματικά πολύ σοβαρό πρόβλημα των Εξαρχείων συνθλίβεται μεταξύ κραυγών, τρολαρισμάτων και χαβαλέ.