Με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα

Με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα

3' 43" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Πραγματικά, χάρηκα που το διασκέδασε ο πρωθυπουργός στον ΣΚΑΪ (το είπε – βεβαίως, με τη δέουσα συγκαταβατικότητα στο ύφος), γιατί και εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, είμαι βέβαιος, το διασκεδάσαμε εξίσου: ήταν win-win, δηλαδή. Επιπλέον, για εμάς ήταν και διδακτικό, με την έννοια ότι ακόμη και για ανθρώπους του δικού μου επαγγέλματος, που είναι η δουλειά τους να κατατρίβονται με το σκωρ* της πολιτικής, η συνέντευξη ήταν χρήσιμη για την κατανόηση του προσώπου που κυβέρνησε τη χώρα από τον Ιανουάριο του 2015 και τώρα, όπως διαβάζω, ζητάει «μια πρώτη ευκαιρία» ο αθεόφοβος. (Οι προηγούμενες, λέει, δεν μετράνε, αφού είχε τα χέρια του δεμένα με τα μνημόνια – αυτά που ο ίδιος έφερε, αλλά τούτο παραλείπει να το πει…)

Παρακολουθώντας τον απερχόμενο να ανακεφαλαιώνει τα πεπραγμένα της κυβέρνησής του, προσπαθώντας να δικαιολογήσει λάθη και αθλιότητες, υπό την πίεση μάλιστα της αγωνίας για την πολιτική επιβίωσή του, καταλαβαίνεις το ποιόν του, ανακαλύπτεις τον χαρακτήρα του, βλέπεις τι σόι άνθρωπος είναι τέλος πάντων. Ο Τσίπρας, όσο και αν προσπαθεί να μετέρχεται την αφ’ υψηλού ειρωνεία, δεν έχει ούτε ίχνος φυσικής χάρης (πείτε το και αξιοπρέπεια) και, γι’ αυτό, τον βλέπουμε να χάνει σαν παλιόπαιδο: κλωτσώντας και βρίζοντας. (Δεξιότητες αποκτηθείσες στα αμφιθέατρα του φοιτητικού συνδικαλισμού και στα πεζοδρόμια: όταν δεν σου αρέσει πώς εξελίσσεται μια συνέλευση, κάνεις μια φασαρία για να τη διαλύσεις…)

Αν συνόψιζα σε ένα πράγμα αυτό που έκανε τον Τσίπρα διαφορετικό από τους σύγχρονους προκατόχους του –εκείνο που ταυτοχρόνως τον έκανε και πιο επικίνδυνο– ήταν η συστηματική και επίμονη προσπάθεια που κατέβαλε για να φαλκιδεύσει τους βασικούς κανόνες του παιχνιδιού, τους θεμελιώδεις θεσμούς της δημοκρατίας. Ολες οι κυβερνήσεις ήθελαν να επηρεάζουν τη Δικαιοσύνη, καμία δεν το επιχείρησε τόσο βάναυσα και σε τέτοια έκταση. Αλλωστε, το επισήμανε πρώτος ο Τάκης Πικραμμένος, ο οποίος κάτι περισσότερο γνωρίζει και ως διακεκριμένος λειτουργός της Δικαιοσύνης και ως θύμα των δικαστικών σκευωριών του ΣΥΡΙΖΑ.

Τίποτε από όσα μπορούμε να καταλογίσουμε στον Τσίπρα δεν ήταν περισσότερο επιζήμιο από την προσπάθεια χειραγώγησης των δημοκρατικών θεσμών. Αυτό ήταν, κατά κάποιο τρόπο, η προέκταση του πνεύματος της γνωστής πλατείας (Συντάγματος, Ταχρίρ κ.λπ.) στη διακυβέρνηση της χώρας. Παρ’ όλα αυτά, σφάλλουμε όταν του καταλογίζουμε αδυναμία να διακρίνει μεταξύ κυβέρνησης και εξουσίας. Δεν ήταν απλή αδυναμία, ήταν εδραία πεποίθηση· και η πεποίθηση αυτή του έδωσε τη δυνατότητα να παίζει εκτός κανόνων, κατά το εκάστοτε συμφέρον του.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό εξηγείται η αντιπαλότητά του προς τον Τύπο (αυτό που λέμε στις μέρες μας ΜΜΕ ή, στα ελληνικά, media). Η εικόνα την οποία προέβαλε, παραπονούμενος για τη στάση του σταθμού απέναντί του γενικώς, αλλά και κατά τη διάρκεια της συνέντευξης ειδικώς, έδειξε ότι ο ΣΚΑΪ δεν ήταν το πρόβλημα του Τσίπρα· το πρόβλημά του είναι με οποιοδήποτε μέσον τον φέρνει σε δύσκολη θέση. Ο ΣΚΑΪ ήταν ο στόχος για τον βαθμό κατά τον οποίο έκανε σωστά τη δουλειά του. (Και ο Τσάβες, θυμίζω, από τον έλεγχο των ΜΜΕ ξεκίνησε, ώστε σήμερα η Βενεζουέλα να απολαμβάνει το ανώτερο στάδιο του σοσιαλισμού…)

Τι ενόχλησε τον Τσίπρα, κρίνοντας από την ίδια τη συνέντευξη, αλλά και τα κατοπινά σχόλιά του γι’ αυτή τη νέα και ωραία εμπειρία που είχε απέναντι στην Κοσιώνη και στον Παπαχελά; Τον ενόχλησε το ύφος· τον ενόχλησε η γνώμη που εξέφραζαν οι δημοσιογράφοι· τον ενόχλησε η κριτική σκέψη τους όπως αποτυπωνόταν στις ερωτήσεις· τον ενόχλησαν αυτά που ρωτούσαν, όπως και τα άλλα που δεν ρωτούσαν – τι δεν τον ενόχλησε είναι η απορία με την οποία μένεις στο τέλος της συνέντευξης. Ο Τσίπρας είναι, μέχρις ενός βαθμού, ένας ιδιόρρυθμος κομμουνιστής ηγέτης: δεν θέλει ΜΜΕ ούτε συνομιλητές με ελεύθερη κρίση και γνώμη· θέλει θαυμαστές, που θα τον αντιμετωπίζουν με σεβασμό υπηκόου.

Στον κόσμο που ονειρεύεται ο Τσίπρας, η δημοσιογραφία είναι φοβισμένη, περιδεής, ημιμαθής σαν τον ίδιο, εξαρτημένη από την κυβερνητική εξουσία και υπηρετεί τη δήθεν αντικειμενικότητα των ίσων αποστάσεων. Ο Τύπος, όπως τον εννοούμε στις δημοκρατίες της Δύσης και όπως αναπτύχθηκε ιστορικά, είναι απολύτως συνυφασμένος με τη γνώμη και την κριτική σκέψη. Και, μολονότι οι μορφές του Τύπου και της μαζικής επικοινωνίας αλλάζουν, τα φίλτρα της γνώμης και της κριτικής σκέψης θα είναι πάντα απαραίτητα, αν όχι και περισσότερο, καθώς ο κόσμος γίνεται όλο και πιο δύσκολος να τον παρακολουθήσεις.

*: Αν το έβαζα στην αιτιατική του, δηλαδή στη μορφή με την οποία χρησιμοποιούμε σήμερα αυτή τη λέξη, θα εθεωρείτο απρεπές. Ως αρχαιοπρεπές όμως, το απρεπές καταπίνεται ευκολότερα. Φαίνεται ότι το σκωρ είναι όπως το κρασί: βελτιώνεται με τον χρόνο. Εξ ου και η προέλευση της παροιμιώδους έκφρασης για εκείνον που ζορίζεται οικονομικά και κάνει το αυτό του παξιμάδι…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή