Το επιχείρημα του Αλέξη Τσίπρα ήταν διαφωτιστικό, όπως και ο τρόπος που το διατύπωσε. Ισχυριζόμενος ότι είναι «άδικη και σκόπιμη» η κριτική που ασκείται στην κυβέρνησή του για τον νέο Ποινικό Κώδικα, που δίνει το δικαίωμα και σε ισοβίτες τρομοκράτες να ζητούν την αποφυλάκισή τους υπό όρους, θέλησε να «αφοπλίσει» τη δημοσιογράφο που του έθεσε το θέμα. «Είναι πολύ ενοχλητικό αυτό που κάνετε τώρα… να αναπαράγετε fake news», ξέσπασε. «Να σας απαντήσω, λοιπόν, που δεν κάνετε αντιπολίτευση εσείς αλλά μπορεί να έχετε μια υγιή ανησυχία, διότι γνωρίζω, και το σέβομαι αυτό, έχετε μια οικογενειακή πλέον σχέση με έναν άνθρωπο που έχει χάσει τον πατέρα του από τη “17 Νοέμβρη”».
Μέσα σε λίγες λέξεις, ο κ. Τσίπρας έδειξε τις βάσεις της πολιτικής τακτικής του. Ενοχλήθηκε, θύμωσε με την κριτική. Θόλωσε τα νερά ως προς τις ευθύνες της κυβέρνησής του, λέγοντας ότι το μέτρο ήταν προϊόν επιτροπής και οι επικρίσεις κακόβουλες. (Την ίδια ώρα, διαβεβαίωσε «πως δεν θα υπάρξει κανένα συμβούλιο το οποίο θα αποφυλακίσει τον κ. Κουφοντίνα». Ομως, εάν το μέτρο δεν αφορά τρομοκράτες, γιατί να ασχοληθεί συμβούλιο με αιτήσεις αποφυλάκισής τους;) Οδηγώντας την προσοχή των θεατών της συνέντευξης στην ίδια τη Σία Κοσιώνη και όχι στην ουσία της υπόθεσης, ήθελε να υπονοήσει τη μεροληψία της δημοσιογράφου, να την αποσταθεροποιήσει (διακόπτοντας τη ροή της συζήτησης), να φανεί ο ίδιος «ευαίσθητος», κατανοώντας δήθεν το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της για το ζήτημα. Την ίδια ώρα, ο ίδιος έδειχνε ότι δεν διστάζει σε τίποτα προκειμένου να πετύχει τον στόχο του. Οπως σε όλη τη συζήτηση στον ΣΚΑΪ, αυτός δεν ήταν να πείσει όσους δεν θα τον ψήφιζαν έτσι κι αλλιώς, αλλά, με τη μαχητική εμφάνισή του, να ενθαρρύνει τους δικούς του (και αναποφάσιστους) ότι το παιχνίδι δεν είναι χαμένο.
Ανέκαθεν, η πολιτική εκμετάλλευση των νεκρών είναι αναπόσπαστο μέρος της πολιτικής αντιπαράθεσης. Θύματα βίας (τρομοκρατικής, αστυνομικής ή άλλης), θύματα ολιγωρίας, ανέχειας ή αδιαφορίας αναδεικνύονται σε σύμβολα – είτε ως μάρτυρες της μιας πλευράς είτε ως απειλή προς την άλλη. Από τον Εμφύλιο έως τις ημέρες μας, προσδιοριζόμαστε σε σχέση με νεκρούς-σύμβολα. Δεν τους βλέπουμε ως κομμάτι ενός πληγωμένου συνόλου, αλλά ως «δικούς μας» και «δικούς τους». Ετσι ερμηνεύουμε τον κόσμο, τη συμπεριφορά του ενός ή του άλλου. Ετσι αδυνατούμε να επουλώσουμε πληγές που υπάρχουν, επειδή τις σκαλίζουμε συνεχώς. Ο κ. Τσίπρας είναι δέσμιος αυτής της νοοτροπίας. Θύμα και εκπρόσωπός της, δεν μπορεί παρά να το δείχνει.