Στις ευρωεκλογές η έκπληξη ήταν το αναπάντεχα μεγάλο εύρος της διαφοράς ανάμεσα στα πρώτα δύο κόμματα. Στις εκλογές της Κυριακής η έκπληξη ήταν η υψηλή επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πρώτη περίπτωση ο διαχρονικά τοξικός λόγος του Αλέξη Τσίπρα τιμωρήθηκε παραδειγματικά από τους ψηφοφόρους.
Στη δεύτερη περίπτωση ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε τα πάντα για να μην οξύνει τα πνεύματα, να ενισχύσει το προφίλ της ήρεμης δύναμης που έρχεται χωρίς ρεβανσισμό και επιθετική ρητορική για να αλλάξει τη χώρα. Και πράγματι, κατάφερε να αγγίξει το μέχρι προχθές εξωπραγματικό 40%. Τι συνέβη, λοιπόν, και άντεξε ο Αλέξης Τσίπρας;
Στις μέρες μας, πολιτική δεν παράγουν μόνο τα κόμματα. Στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, εντυπώσεις προκαλούνται σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα, κάποιες φορές σε πλήρη αναντιστοιχία με την επιθυμία των πολιτικών ηγεσιών.
Τις τελευταίες δέκα ημέρες μιας κατά τα άλλα υποτονικής προεκλογικής περιόδου η ατμόσφαιρα φορτίστηκε από ένα κλίμα σαρωτικής επικράτησης της Νέας Δημοκρατίας και αντίστοιχα ταπεινωτικής συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ. Η «αξιοποίηση» μιας άστοχης διαφημιστικής καμπάνιας γνωστής αλυσίδας εστίασης, που ευτυχώς αποσύρθηκε γρήγορα αλλά «έπαιζε» ερήμην της εταιρείας μέχρι την τελευταία στιγμή, η αίσθηση σε μια μερίδα ψηφοφόρων ότι ένας ούτως ή άλλως αδύναμος πρωθυπουργός βάλλεται εκ νέου από τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης και οι συνήθεις υπεραισιόδοξες αναγνώσεις των δημοσκοπήσεων της τελευταίας στιγμής φαίνεται πως επέδρασαν συσπειρωτικά για το κοινό στο οποίο απευθύνεται ο Αλέξης Τσίπρας. Ανθρωποι με αντιδεξιά αντανακλαστικά θύμωσαν με το περιρρέον κλίμα, σηκώθηκαν από τον καναπέ (ή την πλησιέστερη παραλία) και τελικά θέλησαν να στηρίξουν τον τέως πρωθυπουργό.
Ο κόσμος δεν είναι ανόητος. Μυρίζεται στον αέρα την τοξική εμπάθεια, την οπαδική συμπεριφορά και την υπεροψία «από όπου κι αν προέρχονται». Και τις τιμωρεί με την πρώτη ευκαιρία. Ισως καλύτερα έτσι.
Κυρίως για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος θα πρέπει να κατάλαβε το βράδυ της Κυριακής ότι ο καλύτερος σύμμαχος στο νέο αυτό κεφάλαιο για τον ίδιο και τη χώρα είναι ο ήπιος και μετρημένος εαυτός του.