Πέντε γυναίκες έχει μόνο η νέα 51μελής κυβέρνηση, η εκπροσώπησή τους είναι 10%. Τα βιογραφικά τους είναι εντυπωσιακά, η εμπειρία ορισμένων μεγάλη, είτε στον χώρο της πολιτικής και των διεθνών οργανισμών, είτε στην αγορά. Τα επίθετά τους δεν θυμίζουν κάτι. Δεν είναι κόρες ή σύζυγοι κάποιου, ούτε απολαμβάνουν την προστασία κάποιου ολιγάρχη. Δεν ισχύουν ακριβώς τα ίδια για τους άνδρες συναδέλφους τους. Γιατί όμως; Γιατί για να θεωρηθεί μία γυναίκα «υπουργοποιήσιμη» περνάει από σαράντα κύματα, ενώ τα κριτήρια για τους άνδρες είναι σαφώς πιο χαλαρά;
Εγινε πολλή συζήτηση αν έπρεπε να εφαρμοστεί ποσόστωση υπέρ των γυναικών στη συγκρότηση του υπουργικού συμβουλίου. Η συνηθισμένη απάντηση είναι «Οχι, ας φροντίσουν και οι ίδιες οι γυναίκες να αποδείξουν τις ικανότητές τους για να εισέλθουν στο κυβερνητικό σχήμα». Δεν είναι τόσο απλό. Δεν ζούμε στο Borgen, όπου μία γυναίκα γίνεται πρωθυπουργός και αφήνει τα παιδιά της σπίτι να τα μεγαλώσει ο σύζυγος, που έχει πάρει άδεια άνευ αποδοχών. Στην Ελλάδα αυτό ηχεί περισσότερο σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας παρά δανέζικης πολιτικής σειράς της δεκαετίας του 2010. Δεν υπάρχουν ούτε οι κοινωνικές υποδομές ούτε η υποστήριξη, ούτε η κουλτούρα που θα ενθαρρύνει την ανάμειξη μιας γυναίκας στον χώρο της πολιτικής. Θέλω να γνωρίσω από κοντά εκείνον τον άνδρα που θα πει «Ναι, θα είμαι στο πλευρό σου, θα σε υποστηρίξω πρακτικά, θα παραμερίσω τον δικό μου ναρκισσισμό για να σε βοηθήσω να εκλεγείς». Η πολιτική της ισότητας των δύο φύλων (gender equality) σε όλο τον κόσμο, όπως και των θετικών διακρίσεων (affirmative action) στις ΗΠΑ, έχει αυτόν τον στόχο. Να δώσει στις γυναίκες, στους ομοφυλόφιλους, στους διεμφυλικούς, αντίστοιχα και στις μειονότητες (Αφροαμερικανούς, Ισπανόφωνους, ασιατικής καταγωγής κ.λπ.) τη δυνατότητα να λάβουν υψηλού επιπέδου παιδεία και στη συνέχεια να καταλάβουν θέσεις ευθύνης και εξουσίας.
Η σημειολογία της πρόσφατης ορκωμοσίας, αντίθετα, ήταν ξεκάθαρη. Από τη μία πλευρά ήταν τα κυβερνητικά στελέχη, συμπεριλαμβανομένων των πέντε γυναικών για να μπορούν να αναπαραγάγουν την επομένη τα ΜΜΕ το κλισέ «άρωμα γυναίκας στο υπουργικό συμβούλιο». Από την άλλη, μια λαοθάλασσα γυναικών και παιδιών-περήφανων θεατών που θαύμαζαν τους συζύγους-πατεράδες. Η βασική λειτουργία της πρώτης ομάδας ήταν η χάραξη πολιτικής, ο καθορισμός προτεραιοτήτων και ο κώδικας συμπεριφοράς της επόμενης κυβέρνησης. Της δεύτερης ομάδας τα καλλιστεία και η βαθμολόγηση από τη fashion police.