Μπορεί ο νέος αστικός μύθος να θέλει τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη κάτι μεταξύ μπαμπούλα και Μπάτμαν, αλλά όχι, δεν ήταν η αλλαγή ηγεσίας στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη η αιτία που πριν από λίγες ημέρες το City Plaza απελευθερώθηκε (μόνο ένα πανό έμεινε στην πρόσοψη, που έγραφε «ο αγώνας συνεχίζεται»).
Η αλήθεια είναι ότι αποχώρηση των αλληλέγγυων δρομολογούνταν ήδη από τον Μάιο του 2018, μεταξύ άλλων γιατί η εξεύρεση πόρων για τη συντήρηση του εγχειρήματος είχε αρχίσει να γίνεται όλο και πιο δύσκολη υπόθεση. Μπορεί να είναι ενάντια στη «ΜΚΟποίηση» της μετανάστευσης, όπως σημειώνουν στο απολογιστικό κείμενο των τριών χρόνων της κατάληψης, αλλά να που η εμπειρία των οργανώσεων στη διαχείριση μεγάλου αριθμού προσφύγων και μεταναστών θα ήταν τελικά χρήσιμη.
Ηταν 22 Απριλίου του 2016 όταν η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους Οικονομικούς και Πολιτικούς Πρόσφυγες κατέλαβε το ξενοδοχείο City Plaza. Από εκείνη την ημέρα άρχισαν να «τρέχουν» δύο παράλληλες πραγματικότητες, να εκτυλίσσονται δύο παράλληλες ιστορίες της Αχαρνών. Η μία ήταν μια ωραία ιστορία αλληλεγγύης («στο City Plaza φιλοξενήθηκαν πάνω από 2.500 μετανάστες/ριες από 13 διαφορετικές χώρες») και η άλλη, μια λιγότερο «φωτογενής» υπόθεση παραβίασης δικαιωμάτων ενός πολίτη. Ως γνωστόν, τον Απρίλιο του ’16, η ιδιοκτήτρια του κτιρίου Αλίκη Παπαχελά δρομολογούσε την ένταξή του στο πρόγραμμα του UNHCR για στέγαση προσφύγων.
Η δύναμη της πρώτης ιστορίας ήταν πολύ ισχυρή. Οταν τον Ιανουάριο του 2017 ο Δημήτρης Ιμπραήμ, τότε διευθυντής εκστρατειών στην Greenpeace (σήμερα είναι στέλεχος του WWF), είχε επισκεφθεί το City Plaza, είχε γράψει στο προφίλ του στο Facebook ότι αυτό που είδε ήταν «ό,τι πιο κοντά έχω δει σε χριστιανικό θαύμα»: «Τα περισσότερα παιδιά έλειπαν, ήταν στο σχολείο. Καθώς συζητούσαμε με άτομα της πρωτοβουλίας στο καφέ του κτιρίου, ένα αγοράκι περίπου 8 χρόνων τρέχει προς τα εμάς και μας διακόπτει για να μας χαιρετήσει σε άπταιστα ελληνικά. “Το Κουσαμάκι”, μας λένε τα παιδιά. “Δεν είχε περπατήσει ποτέ στη ζωή του, μέχρι που ήρθε στην Ελλάδα ήταν σε καροτσάκι λόγω ψυχοκινητικών προβλημάτων”».
Στη σκοτεινή πλευρά της ιστορίας, η κ. Παπαχελά, η οποία βρίσκεται σήμερα περισσότερο χρεωμένη από το 2016. «Το τραγικό δεν είναι ότι μου λεηλάτησαν την περιουσία, το τραγικό είναι ότι μου λεηλάτησαν τη ζωή», είπε με τη μοναξιά της μονάδας.