Βρίσκεστε στη μονάδα εντατικής θεραπείας κάποιου νοσοκομείου της Αττικής επί εβδομάδες, ανήμποροι να σηκωθείτε, με μια χαραμάδα ολιγόλεπτων κοινωνικών επαφών μέσα στην ημέρα από τις επισκέψεις συγγενών. Κάθε επισκέπτης είναι ντυμένος με στολή και ποδονάρια, φοράει καπέλο και ιατρική μάσκα. Οχι γιατί κινδυνεύει από κάποια μόλυνση, αλλά για να μην μεταδώσει εκείνος οποιοδήποτε μικρόβιο. Αυτή ήταν η καθημερινότητα των 58 εγκαυματιών που νοσηλεύθηκαν άνω των 48 ωρών σε νοσοκομεία μετά την περυσινή μεγάλη φωτιά στην Ανατολική Αττική. Σήμερα συμπληρώνεται ακριβώς ένας χρόνος από την ημέρα που τους κυνηγούσαν οι φλόγες.
Πολλοί από αυτούς, ανάλογα με τα σημεία στο σώμα τους που είχαν καεί ή τα χειρουργεία στα οποία είχαν υποβληθεί, δεν μπορούσαν καν να κουνηθούν από τις κλίνες τους. Τα μοσχεύματα που μπαίνουν σε χειρουργημένες εγκαυματικές επιφάνειες έχουν την τάση να συρρικνώνονται, να μαζεύουν, να τραβούν τους μυς. Οπότε οι ασθενείς πρέπει να πραγματοποιούν κόντρα κινήσεις και ασκήσεις για να μη γίνει μόνιμη η ρίκνωση και να μην προκύψει ανάγκη για νέες επεμβάσεις. Καθημερινά τους επισκέπτονταν φυσικοθεραπευτές στα δωμάτιά τους και κουνούσαν εκείνοι τα άκρα όσων ασθενών αδυνατούσαν να κάνουν το παραμικρό.
Αυτή δεν ήταν η πιο επώδυνη διαδικασία. Στα πρώτα στάδια νοσηλείας, κάθε αλλαγή γάζας ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Ο ασθενής ένιωθε σαν να ξεκολλάει το δέρμα του. Με τον καιρό, όμως, υπήρχαν ασθενείς –κυρίως νεότεροι σε ηλικία– που ξετύλιγαν εκείνοι τα πόδια τους. Μέσα στη μακρά παραμονή τους στο νοσοκομείο, ακόμη και αυτή η μικρή κίνηση τούς προσέφερε την ψευδαίσθηση πως κάνουν κάτι για να φροντίσουν τον εαυτό τους.
Μια καταστροφή, όσο μεγάλη κι αν είναι, συνήθως μας απασχολεί τη στιγμή που συμβαίνει ή για λίγες ακόμη ημέρες, μέχρι να συμπληρωθεί η λίστα των νεκρών. Είναι φυσικό να θέλουμε να ξεχάσουμε οτιδήποτε μας δυσαρεστεί ή μας αναστατώνει. Ποιος μπορεί να ζει στο παρόν ή να πορεύεται στο μέλλον αγκιστρωμένος στον πόνο; Οι εγκαυματίες δεν πρόκειται να ξεχάσουν. Θα ζουν με φευγαλέες αναμνήσεις, πόνους που επιμένουν, αδιάκριτα βλέμματα όσων αγνοούν το παρελθόν τους. Εχουν επιστρέψει όμως στη ζωή τους, με αξιοπρέπεια. Το ίδιο αξιοπρεπής πρέπει να είναι και ο κρατικός μηχανισμός μαζί τους. Να μην υπάρχουν κενά στην κάλυψη των αναγκών τους. Να μην βρεθεί άλλος στη θέση τους.