Πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι ο πλανήτης όταν ΗΠΑ και Βρετανία κυβερνώνται από δύο (τουλάχιστον…) sui generis, οπαδούς του απομονωτισμού, εγνωσμένους μισογύνηδες, προορισμένους από τα ελιτίστικα σχολεία και πανεπιστήμιά τους να δοξαστούν χωρίς να κοπιάσουν; Ποιο είναι το προφίλ σύγχρονου πολιτικού που σκιαγραφείται στα μάτια της νέας γενιάς, όταν δύο κακομαθημένα πλουσιόπαιδα που, αφού χρεοκόπησαν την εταιρεία του πατέρα τους ή τα έκαναν θάλασσα στο υπουργείο που ανέλαβαν, αντί να τιμωρηθούν με ισόβιο εξοβελισμό από την πολιτική, επιβραβεύονται με τα ανώτατα αξιώματα στις χώρες τους; Γιατί; Γιατί έχουν πλάκα, γιατί είναι διασκεδαστές, γιατί κατορθώνουν με τον εξωφρενικό χαρακτήρα τους να κάνουν κάπως συναρπαστικότερη τη διεθνή πολιτική σκηνή. Οι γκριμάτσες, τα σκάνδαλα, το χιούμορ(;), οι γκάφες και παράλληλα η έπαρσή τους είναι τα εργαλεία με τα οποία καταφέρνουν ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Μπόρις Τζόνσον να γοητεύσουν ένα κοινό που διψάει για ατάκες, τουίτ και φαιδρότητα.
Μετά τον διανοούμενο Μπαράκ Ομπάμα, που διάβαζε και συνομιλούσε με τη Μέριλιν Ρόμπινσον και έκανε λογοτεχνική κριτική στον Τ.Σ. Ελιοτ, και την «γκρίζα» Τερέζα Μέι, που χόρευε αδέξια ΑΒΒΑ και το μόνο ενδιαφέρον που είχε να επιδείξει ήταν τα υποδήματά της, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί πολίτες μοιάζουν έτοιμοι να θυσιάσουν τις χώρες τους στο όνομα της προσωπικής τους ψυχαγωγίας.
Οχι, δεν είναι ακριβώς έτσι. Η αλήθεια είναι κάπως πιο σύνθετη. Η ανάδειξη των Τραμπ και Τζόνσον είναι απόρροια των εκλογικών συστημάτων στις δύο χώρες – και των ατελειών τους. Ως γνωστόν, ο Αμερικανός πρόεδρος έχασε αριθμητικά τη λαϊκή ψήφο στις εκλογές του 2016 από τη Χίλαρι Κλίντον, παρ’ όλα αυτά εγκαταστάθηκε στον Λευκό Οίκο, ελέω εκλεκτόρων. Και ο Βρετανός πρωθυπουργός αναδείχθηκε στον θώκο χάρη στο εσωκομματικό δημοψήφισμα, στο οποίο συμμετείχε λιγότερο από το 1% των ψηφοφόρων στην πατρίδα του – όσα μέλη των Τόρις είχαν πληρώσει τη συνδρομή τους και είχαν δικαίωμα ψήφου, δηλαδή.
Υπάρχει και κάτι θετικό στην υπόθεση, πάντως. Μετά την εκλογή Τραμπ διαμορφώθηκε στις ΗΠΑ ένα νέο κύμα ακτιβισμού κατά των διακρίσεων και του ρατσισμού, αλλά και μια άνθηση των ΜΜΕ ως αντίδραση στις ψευδείς ειδήσεις, που βρήκαν εκφραστή τον ίδιο τον πρόεδρο της χώρας. Το ίδιο αποτέλεσμα θα έχει λογικά και η πρωθυπουργία Τζόνσον στη Βρετανία.