Υπάρχει μια ωραία επικοινωνιακή παγίδα που στήνεται εδώ, και το θέμα είναι να δούμε ποιος θα πέσει μέσα. Το διακύβευμα που αφορά τη σχέση μεταξύ του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και του Ακροπόλ είναι πολύ μεγαλύτερο από την τροπή που φαίνεται να παίρνει η συζήτηση. Οι σχέσεις που θα αναπτυχθούν μεταξύ των τριών πολιτιστικών και εκπαιδευτικών φορέων μπορούν, με τη φροντίδα της πολιτείας και σε άλλα επίπεδα, να συμβάλουν στην αναβάθμιση της ταλαιπωρημένης περιοχής που έχει γίνει αντικείμενο πολλών, φιλόδοξων στην αρχή και ματαιωμένων στο τέλος, μελετών και σχεδίων τα προηγούμενα χρόνια.
Η συζήτηση λοιπόν, αντί να γίνεται για το πώς θα λυθεί ένα πρόβλημα –που για να μην κρυβόμαστε έχει να κάνει κυρίως με την προστασία της περιοχής–, οδηγείται εντέχνως σε άλλη κατεύθυνση.
Ο τομεάρχης Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνος Σκουρολιάκος, με ανακοίνωσή του κατηγορεί την κυβέρνηση για «προχειρότητα», πατώντας πάνω στο κληροδότημα Τοσίτσα που ορίζει ότι η δωρεά αφορά αποκλειστικά εκπαιδευτικούς σκοπούς του Πολυτεχνείου. Η παρατήρηση είναι ορθή, αλλά φυσικά δεν είναι καινούργια. Ανακύπτει κάθε φορά που γίνεται λόγος περί συνένωσης των δύο φορέων. Τι σημαίνει όμως; Να μην ασχοληθούμε με το πρόβλημα που βρίσκεται εντός και εκτός του κληροδοτήματος; Η συζήτηση λοιπόν απομακρύνεται από το πραγματικό πρόβλημα και ανάγεται σε πολιτική αντιπαράθεση. Εδώ όμως έχει μερίδιο ευθύνης και η κυβέρνηση.
Από τις προγραμματικές δηλώσεις μέχρι σήμερα δεν είμαι βέβαιος αν κανείς μπορεί να καταλάβει ποιο είναι ακριβώς το σχέδιο που έχει η κυβέρνηση στο μυαλό της. Τι ακριβώς σημαίνει «συλλειτουργία» του ΕΑΜ και του ΕΜΠ και τι είδους «συνέργειες» μπορούν να αναπτύξουν οι δύο φορείς; Πώς μεταφράζεται ο «υπερτοπικός πολιτιστικός πόλος» που συγκροτούν το Μουσείο και το Πολυτεχνείο στην καθημερινή πρακτική; Τι είδους «πολιτισμό» παράγει η Αρχιτεκτονική –η οποία, ναι, παράγει– που μπορεί να αξιοποιηθεί από το Αρχαιολογικό Μουσείο; Για μια περιοχή με σαφή και ξεκάθαρα προβλήματα, η ασάφεια δεν μπορεί να λειτουργήσει. Αντιθέτως, δημιουργεί λαβές για πολιτική εκμετάλλευση και κινήσεις εντυπωσιασμού ενός θέματος που αφορά την καθημερινότητα του πολίτη και επηρεάζει την εικόνα που αποκτά και μεταφέρει ο επισκέπτης.
Οσο το σχέδιο της επέκτασης του Μουσείου και της όποιας συνεργασίας του με το Πολυτεχνείο παραμένει σε ένα καθεστώς αόριστων και γενικόλογων τοποθετήσεων, τόσο δημιουργούνται εντυπώσεις, παρεξηγήσεις και δεύτερες σκέψεις σε εκείνους τους πολίτες που είναι έτοιμοι να στηρίξουν πρωτοβουλίες που θα βελτιώσουν τη γειτονιά τους, την καθημερινότητά τους και την πόλη τους. Η κοινωνία μπορεί να είναι πιο ώριμη για να στηρίξει λύσεις ουσίας και βαθιές τομές, αλλά είναι ανυπόμονη και δικαίως επιφυλακτική μετά τις ματαιώσεις των προηγούμενων ετών. Ας μιλήσουμε με απλά, ξεκάθαρα λόγια, και οι συνέργειες θα έρθουν από μόνες τους.