Οαση στον πολιτικό λόγο που έχει κυριαρχήσει, ιδιαιτέρως τα τελευταία έτη, και βάση επί της οποίας μπορεί να διευρυνθεί κατά τρόπο άκρως ωφέλιμο ο ορίζοντας των σχεδιασμών της νέας κυβέρνησης συνιστούν όσα ο κ. Π. Πικραμμένος είπε στη Βουλή κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων. Ειδικώς τα ακόλουθα: «Η πολιτεία που πρέπει να προστατεύσει ικανοποιητικά και όσους δεν ακούγονται, όσους δεν έχουν τη δύναμη να επηρεάσουν τους κανόνες, όσους θα ζήσουν μετά από εμάς στη χώρα αυτή και στο φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον που θα τους κληροδοτήσουμε, αλλά και όσους βρέθηκαν στην επικράτειά μας από τύχη ή από ανάγκη».
Οι επισημάνσεις αυτές προσδίδουν στον κυβερνητικό σχεδιασμό διαστάσεις ασυγκρίτως μεγαλύτερες εκείνων που έχει, ώς αυτή την ώρα, διαμορφώσει η μάλλον στεγνή εμμονή της κυβερνώσας πλειοψηφίας σε ορισμένες ιδέες που προέβαλλε με έμφαση όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Ενδεικτικό παράδειγμα; Από τα πρώτα μηνύματα που στέλνει με ενθουσιασμό είναι εκείνο για την επιβολή του αντικαπνιστικού νόμου. Ο συμβολισμός είναι σαφής: θέλει δι’ αυτού του τρόπου να διαμορφώσει περιβάλλον σεβασμού στους νόμους. Θα ήταν, ωστόσο, πηγή έμπνευσης, ακριβώς για να ισχυροποιηθεί ο επιδιωκόμενος συμβολισμός, η νέα κυβέρνηση να μετέδιδε ίδια αποφασιστικότητα «για την εφαρμογή του νόμου» και στα πολλά άλλα πεδία της καθημερινότητας στα οποία επικρατεί ασυδοσία, όπως είναι οι ελληνικοί δρόμοι: οδήγηση μιλώντας στο κινητό τηλέφωνο, επιβάτες χωρίς ζώνες, κυκλοφορία στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης. Αλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα; Εξακολουθεί να επικεντρώνει στα Εξάρχεια. Μα ουδέν λέει για τους αστέγους.
Ταυτοχρόνως, το πολιτικό μήνυμα από τα λόγια –και το ύφος– του κ. Πικραμμένου έχει και μια άλλη, εξίσου σημαντική διάσταση: αφορά το ήθος της διακυβέρνησης. Στο εσωτερικό της κάθε εξουσίας, μπορεί κάποιος να εντοπίσει πρόσωπα, ομάδες και δυνάμεις που τάσσονται υπέρ του ισοδυνάμου χτυπήματος του αντιπάλου, που υποστηρίζουν ότι δεδομένης της πρόσφατης πρακτικής ή και των εμφανώς ρεβανσιστικών διαθέσεων των αντιπάλων, «εμείς δεν θα πάμε με τον σταυρό στο χέρι». Από την άλλη είναι όσοι πιστεύουν (και ορθώς!) ότι ο σεβασμός –σε νόμους, δομές, κυβερνήσεις, πολιτική ή άλλη εξουσία– δεν επιβάλλεται, αλλά εμπνέεται. Τούτο το τελευταίο, και αναμφισβήτητα κρίσιμο για «όσους θα ζήσουν μετά από εμάς στη χώρα αυτή», δεν θα επιτευχθεί μέσω επανάληψης αρνητικών στερεοτύπων, οποιασδήποτε πολιτικής απόχρωσης.