Ενας λόγος για τον οποίο εκπλήσσεται το πολιτικό (και το δημοσιογραφικό) σύστημα είναι ότι πλέον δεν βρίσκει προφανείς κομματικές ταμπέλες για τα στελέχη που επιλέγει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Το βιογραφικό τους δεν είναι γεμάτο με «τεχνητούς» ακαδημαϊκούς τίτλους και «μυστήριες» εξειδικεύσεις, ούτε με ρομαντικά ιδεολογήματα – εντέλει σκιώδες. Αντίθετα, μετέωρη μοιάζει η κριτική της αντιπολίτευσης περί «νέου κομματικού κράτους», από τη στιγμή που οι συνεργάτες που επιλέγονται έχουν και ισχυρά πτυχία (λίγα και καλά), αλλά και ήδη διακριτικό στίγμα στον επαγγελματικό τους χώρο. Για παράδειγμα, ο Νικόλας Γιατρομανωλάκης, που θα συμμετέχει στην ομάδα αξιολόγησης και ελέγχου του έργου στον τομέα του Πολιτισμού, έχει κομβική θέση στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Παρατηρούμε μια επιλογή τεχνοκρατών που δεν έχουν βγει από τον κομματικό σωλήνα και σαφώς δεν αποτελούν «πρόσωπα εμπιστοσύνης», όπως ο όρος χρησιμοποιήθηκε κατά το παρελθόν. Επελέγησαν με κριτήριο το έως τώρα έργο τους και όχι γιατί μιλούν την ίδια κομματική γλώσσα με τον πρωθυπουργό ή κάποιο κυβερνητικό στέλεχος του στενού περιβάλλοντός του. (Σημείωση: Το ερώτημα αν μπορούν να υπάρξουν τεχνοκράτες που να μην έχουν ενεργό σχέση με κόμματα, υποδηλώνει τη βαθιά παθογένεια της δημόσιας διοίκησης.)
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης τοποθετεί πρόσωπα που γνωρίζουν σε βάθος τον τομέα στον οποίο καλούνται να εργαστούν. Μια επιλογή που συνδυάζεται με τις γρήγορες κινήσεις αντιστροφής των στρεβλώσεων που επί χρόνια έχει προκαλέσει η παλαιοκομματική και εντέλει αναποτελεσματική κρατική μηχανή.
Βέβαια, δεν μπορεί να αγνοηθεί η άποψη ότι ο κ. Μητσοτάκης κοιτά και τους πολίτες (πολλοί μη δεξιοί που έχουν αγανακτήσει με τον λαϊκισμό) που τον οδήγησαν στην επικράτηση στις εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου στη Ν.Δ. τον Ιανουάριο του 2016 και στη νίκη στις εθνικές εκλογές του Ιουλίου. Αν η Ν.Δ. κερδίσει την πολιτική εμπιστοσύνη όσων δεν ψηφίζουν με αμιγώς κομματικά κριτήρια, σαφώς θα έχει πετύχει διεύρυνση προς το Κέντρο, έναν χώρο για το οποίο θα γίνει μεγάλη μάχη με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ. Τα αποτελέσματα της σημερινής –κατά έναν σημαντικό βαθμό «τεχνοκρατικής»– κυβέρνησης θα αποτελούν τη μεγάλη προίκα, ώστε ο πρωθυπουργός να δώσει τη μάχη του Κέντρου.
Από την άλλη, θα αστοχήσει όποιος επιδιώξει να αξιολογήσει πολιτικά την ισορροπία κομματικών – τεχνοκρατών σε μια κυβερνητική μηχανή ενθυμούμενος τη μεταπολιτευτική αφαίμαξη του ΚΚΕ Εσωτερικού –και όχι μόνον– από το ΠΑΣΟΚ. Τότε υπήρχαν χρήματα τα οποία μπορούσαν να ξοδεύουν τα κομματικά γραφεία κατά το δοκούν και η «Αριστερά του Dolce» να προσφέρει στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μερικά από τα καλύτερα στελέχη της ως ιδεολογικό άλλοθι στον λαϊκισμό του ζιβάγκου. Σήμερα δεν υπάρχουν χρήματα και το μόνο που μένει στους κομματικούς είναι να μάθουν να δουλεύουν προς όφελος όλων και όχι μόνο των «ημετέρων».