Είναι μεγάλη παγίδα η πολυθρόνα τελικά. Σε μαγνητίζει, σε αγκαλιάζει, σε χαλαρώνει, σε υπνωτίζει, σε μετατρέπει από ενεργό παρατηρητή σε παθητικό κριτή.
Σε αυτή την πολυθρόνα-παγίδα γεννήθηκε με ένα πουράκι στο ένα χέρι και ένα κρυστάλλινο ποτήρι με παγάκια και ποτό στο άλλο ο «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;», που βίωνε την έγερση μόνο για να ξεπιαστεί, επιδεικνύοντας την τάση του για χρήση βίας με στόχο όποιον είχε την ατυχή έμπνευση με λόγια ή με έργα να αμφισβητήσει τις επιλογές του. Είναι η ίδια παγίδα-«βωμός θυσίας» κάθε θετικού στοιχείου, που αποτελεί τα τελευταία χρόνια τόπο γέννησης ενός άλλου χαρακτήρα: πρόκειται για τον «Ψόφο».
Μπορεί τα εξωτερικά χαρακτηριστικά να είναι διαφορετικά. Μπορεί οι «αρχές» και οι «αξίες» αμφοτέρων να μοιάζουν τοτέμ ενός άλλου «πολιτισμού». Ωστόσο, ο πυρήνας είναι ίδιος: Το διαφορετικό είναι που ενοχλεί, και τον ένα και τον άλλο. Η Δικαιοσύνη είναι «καλή» μόνον όταν επιβάλλει ποινές στους άλλους. Το κράτος των μετακλητών είναι καταδικαστέο μόνον όταν δεν είμεθα εμείς στρατιώτες του γενικού καλού – εμείς μετακλητοί. Ο νόμος είναι καλός και η επιβολή του αναγκαία μόνον όταν εξυπηρετεί τις δικές μας θέσεις ή κοσμοθεωρίες. Ο διάλογος είναι επιθυμητός και τον επιδιώκουμε μόνον αν στόχος είναι να αναγνωρίσει ο άλλος το δίκιο μας.
Κι αν τυχόν έχει το θράσος να εμμείνει σε στάση αμφισβήτησης της αυθεντίας μας, η χρήση βίας, με οποιαδήποτε μορφή, θα ξεπηδήσει μέσα από τη σκοτεινή θαλπωρή της πολυθρόνας. Αμφότεροι, όταν τα πράγματα φθάσουν στα άκρα, πανέτοιμοι λες να αναπαράξουν ρόλους ματωμένους, από εμφύλιες συγκρούσεις του πιο σκοτεινού παρελθόντος.
Ουδέποτε η κατάσταση ήταν ιδανική, πράγματι. Απλά, όπως στην παρούσα συγκυρία, τα αρνητικά πολλαπλασιάζονται. Θέλει ηρεμία και αυτοκυριαρχία για να το ξεπεράσουμε κι αυτό. Θέλει να απαρνηθούμε την πολυθρόνα. Να μην υποτιμήσουμε και την πιο απλή πράξη: Να, όπως την ώρα που άπαντες τσακώνονται για την απαγόρευση του καπνίσματος ή και τα σκουπίδια, κάποιοι λίγοι, πριν κάνουν μπάνιο στη θάλασσα, μαζεύουν «γόπες» και κάθε είδους απορρίμματα από την παραλία.
Με άλλα λόγια: να μη συνθηκολογήσουμε με διαπιστώσεις όπως «και τι μπορώ να κάνω εγώ, είμαι τόσο μικρός». Διότι, όπως ειπώθηκε, «αρκεί να δοκιμάσεις να κοιμηθείς σε ένα δωμάτιο με ένα κουνούπι», και θα καταλάβεις.