Η Γιάννα Αγγελοπούλου φοράει άσπρο σακάκι, σηκώνεται όρθια και πανηγυρίζει που μόλις έχει αναλάβει τη μεγάλη διοργάνωση. Οχι, δεν πρόκειται για ταξίδι στον χρόνο. Το έτος δεν είναι 2004, πρωθυπουργός δεν είναι ο Κώστας Σημίτης, στην κυβέρνηση δεν συμμετέχει ο Νίκος Χριστοδουλάκης, ουδείς την αποκαλεί πλέον «πλούσια σκύλα» (σύμφωνα με το δικό της βιβλίο «My greek drama»). Το δράμα (;) της πρώτης κυρίας των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας είναι ότι χθες εκλήθη να ξεχάσει το παθιασμένο φλερτ της με τον ΣΥΡΙΖΑ και να επανακάμψει στη θαλπωρή της Ν.Δ.
Παρήλθε η εποχή που τασσόταν υπέρ της αλλαγής και έκλεινε ραντεβού στον Αλέξη Τσίπρα με τον πρώην Αμερικανό πρόεδρο Μπιλ Κλίντον στο πλαίσιο του Clinton Global Initiative. Εκτοτε, ο Αλέξης Τσίπρας έμαθε καλύτερα αγγλικά και δεν είναι πλέον πρωθυπουργός. Απέναντί της, χθες, καθόταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αλλωστε, η βασική ιδιότητα της κ. Αγγελοπούλου είναι η ιδεολογική ευελιξία. Ολα αυτά θα ήταν απλώς κουτσομπολίστικες λεπτομέρειες στο φόντο μιας σοβαρής επετείου, της 200ής από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, αν δεν υπήρχαν σοβαρά ερωτήματα για τη διαχείριση των κονδυλίων που αφορούσαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Συμβάσεις έργων που προχώρησαν με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, ανάμεσά τους και αυτές που αφορούσαν το αμφιλεγόμενο σύστημα ασφαλείας, καθώς και παχυλές αμοιβές για στελέχη της διοργάνωσης είναι μερικές από τις πτυχές της υπόθεσης, που περιμένουν διερεύνηση. Παρά το γεγονός πως μελέτη του ΙΟΒΕ έχει καταρρίψει την ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι η χώρα χρεοκόπησε λόγω 2004, πολλές από τις προαναφερθείσες απορίες δεν έχουν απαντηθεί ικανοποιητικά.
Είναι λογικό, λοιπόν, η ανάθεση της διοργάνωσης του 2021 στη Γιάννα Αγγελοπούλου να πυροδοτήσει σκωπτικά σχόλια – για να το θέσω ήπια. Επέτειοι τέτοιου είδους θα έπρεπε κανονικά να αποτελούν έναυσμα για μια νέα προσέγγιση στην εθνική αυτογνωσία, μακριά τόσο από τη γνωστή μιζέρια όσο και από τους εμπεδωμένους μύθους. (Σημειωτέον, ο Μαρκ Μαζάουερ ο δημοφιλής –και στη χώρα μας–καθηγητής Ιστορίας στο Κολούμπια, γράφει βιβλίο για το 1821.) Αν, ωστόσο, η συμπλήρωση 200 ετών από την Επανάσταση μετεξελιχθεί σε μια ανώδυνη φιέστα –έστω και άψογη αισθητικά, όπως π.χ. ήταν η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών διά χειρός Δημήτρη Παπαϊωάννου– η ευκαιρία θα έχει χαθεί.