Για αρκετές ημέρες μετά το δημοσίευμα της κυριακάτικης «Κ» για τα δικαιώματα των πολιτών στις παραλίες, αναγνώστες με καλούσαν στην εφημερίδα αναζητώντας βοήθεια. Η ιστορία λίγο πολύ η ίδια: ξαπλώστρες που είχαν «καταλάβει» όλη την παραλία, ταμπέλες περί «private beach», το Λιμενικό να δηλώνει άγνοια ή αδυναμία να επέμβει και να παραπέμπει στην Αστυνομία, που με τη σειρά της παρέπεμπε πίσω στο Λιμενικό.
Ξεχώρισα μία περίπτωση. Ενας κύριος στην παραλία Θυμάρι της Αττικής, που έχει την ατυχία να βρίσκεται… κοντά στην ακτή, στην οποία λειτουργούν δύο μπιτς μπαρ. Κάθε χρόνο, μου είπε απελπισμένος, η ίδια ιστορία. Τις καθημερινές, κατά τη διάρκεια της ημέρας, όλη η περιοχή ακούει ακατάπαυστα έναν βόμβο, από τα μπάσα της μουσικής. «Οσες φορές ζητήσαμε ευγενικά να το χαμηλώσουν, μας αγνόησαν», υποστηρίζει. Ο εφιάλτης ξεκινά κάθε Παρασκευή βράδυ. Τα δύο μπιτς μπαρ οργανώνουν εναλλάξ πάρτι καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, μέχρι τα ξημερώματα. Η ένταση της μουσικής είναι τέτοια, που δεν μπορούν να κοιμηθούν, ακόμα και με κλειστά παράθυρα.
Ο κύριος της ιστορίας μας απευθύνθηκε παντού. Ο δήμος τον διαβεβαίωσε ότι δεν φέρει καμία ευθύνη, παρότι, όπως ανακάλυψε εκ των υστέρων, χορήγησε τις άδειες λειτουργίας. Η Αστυνομία τού είπε ότι θα κάνει συστάσεις, αλλά ότι με τον νέο Ποινικό Κώδικα καταργήθηκε η παλιά διαδικασία των τριών μηνύσεων και του σφραγίσματος (σημειωτέον, το σφράγισμα τέτοιων καταστημάτων με έναν παράξενο τρόπο δεν γινόταν ποτέ πριν… τελειώσει η θερινή σεζόν). Επίσης, στην Αστυνομία τού είπαν ότι διαθέτουν μεν το κατάλληλο όργανο για τη μέτρηση της έντασης της μουσικής, όμως… δεν ξέρει κανείς πώς λειτουργεί. Το Λιμενικό δήλωσε αναρμόδιο. Η μόνη που ανταποκρίθηκε ήταν η Πυροσβεστική (στην οποία απευθύνθηκε επειδή σε ένα από τα πάρτι φωτίστηκε η νύχτα από τα πυροτεχνήματα), από την οποία του ζήτησαν να καλέσει αμέσως μόλις κάτι τέτοιο επαναληφθεί. Τι μπορεί, λοιπόν, να κάνει κάποιος που βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση; Πολύ φοβάμαι, τίποτα.