Ας πούμε ότι η κ. Θάνου είναι ένας από τους ακρίτες του καθεστώτος που προσπάθησε να εγκαταστήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ας πούμε ότι στο μέλλον θα τη θυμόμαστε για τους αγώνες που έδωσε για τη δημοκρατία και τον σοσιαλισμό. Η κ. Θάνου είναι κάτι σαν το πανεπιστημιακό άσυλο. Τη χρειάζεται η δημοκρατία διότι η παρουσία της στην Επιτροπή Ανταγωνισμού διασφαλίζει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Ως εκ τούτου, θεωρώ απολύτως κατανοητή την ανακήρυξή της εκ μέρους των οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ σε Ντολόρες Ιμπαρούρι ή Πασιονάρια της Προοδευτικής Συμμαχίας, της Κεντροαριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων. Κατανοώ και την οργή του κ. Τσίπρα, ο οποίος συνέκρινε την υπόθεση Θάνου με μέτρα εμπνεύσεως Ορμπαν. Αν η κ. Θάνου φύγει από την Επιτροπή Ανταγωνισμού, θα είναι σαν να κλείνουμε τα σύνορα της χώρας στους μετανάστες, κάτι φριχτό και απάνθρωπο. Τρέχα – γύρευε, θα μου πείτε, πλην όμως δεν βρήκα τίποτε καλύτερο για να ερμηνεύσω τη σύγκριση. Πετάει έναν Ορμπαν στη Βουλή, λέει, κάποιος θα με ακούσει στην Ευρώπη και θα καταλάβει τι τραβάμε κι εμείς εδώ κάτω. Τίποτε δεν αποκλείεται. Ούτε καν πανό με τη φωτογραφία της σε διαδήλωση για το άσυλο.
Το ζητούμενο όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η κ. Θάνου. Το ζητούμενο δεν είναι καν το άσυλο, αν και αυτό έχει υπαρξιακό βάρος για την πολιτεία της Αριστεράς στη μεταπολίτευση. Το ζητούμενο είναι η αντιπολίτευση. Για την ακρίβεια, το «θέμα» της αντιπολίτευσης – το «αφήγημα» για τους μεταμοντέρνους αναγνώστες. Το «θέμα» που θα δώσει τον τόνο, τον ρυθμό, και θα συνεφέρει τους αγωνιστές από την παραζάλη της ελεύθερης πτώσης. Και στο σημείο αυτό ο κ. Τσίπρας μέχρι στιγμής έχει αποδείξει ότι όσοι του προσήπταν αβαθή έως ανύπαρκτη πολιτική σκέψη είχαν δίκιο. Διότι ο κ. Τσίπρας δεν δείχνει να έχει αντιληφθεί ότι έχασε τις εκλογές λόγω της ανικανότητάς του να διαχειριστεί τα πράγματα της χώρας και ότι ο κ. Μητσοτάκης τις κέρδισε επειδή έπεισε για τον δικό του τρόπο. Ποιος είναι αυτός; Είναι ο τρόπος που συνταξιοδότησε την πολιτική θεματική η οποία μας ταλάνισε στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης και η κρίση την ξανάφερε στην επιφάνεια. Αριστερά – Δεξιά, πρόοδος – συντήρηση, Ελλάδα – Ευρώπη, μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Ηθος – έθος, η ιστορία της μεταπολίτευσης και των εμμονών της.
Ο κ. Τσίπρας δεν αντιλαμβάνεται ότι με τις εκλογές του 2019 έκλεισε ο πολιτικός κύκλος που άνοιξε το 1974. Και δεν το αντιλαμβάνεται διότι δεν ξέρει άλλη πολιτική εκτός από αυτήν που έζησε η Ελλάδα σε αυτές τις δεκαετίες. Νομίζει ότι έτσι είναι ο κόσμος. Αν αυτό δεν είναι επαρχιωτισμός, τότε τι είναι. Κοιμήθηκε με την επική φωνή της Φαραντούρη και ξύπνησε αγκαλιά με τη λυρική κόμμωση της Θάνου.