Είναι και δεν είναι «παλαιού τύπου» η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ακούμε, για παράδειγμα, χαρακτηρισμούς όπως «γερμανοτσολιάδες», ούτε κατάρες ότι «ξεπουλιέται ο εθνικός μας πλούτος». Προσπαθούν ο κ. Παύλος Πολάκης με φωνασκίες και ο κ. Κώστας Ζουράρις με χυδαιότητες να αναστήσουν τα παλιά, αλλά μάλλον γίνονται γραφικοί παρά mainstream. Το «τεμπέλικη αντιπολίτευση» είναι ίσως πιο περιεκτικός ορισμός της στάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Αντί να επεξεργαστούν νέες θέσεις για τις νέες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στη Βουλή, επαναπαύονται στα παλιά τεχνάσματα. Δίκες προθέσεων περί ανασύστασης του «κράτους της Δεξιάς», κενοί περιεχομένου χαρακτηρισμοί περί «σκοτεινής περιόδου θεσμικής παρακμής», συν εμμονές του παρελθόντος περί «τυφλής προσήλωσης της κυβέρνησης στα δόγματα της ιδιωτικοποίησης και του νόμου και της τάξης». Λάδι πολύ και από τηγανίτα τίποτε…
Η στάση αυτή πιθανώς να δικαιολογείται. Υπάρχει το νομοθετικό «μπλίτσκριγκ» της κυβέρνησης που δεν άφησε χώρο και χρόνο στον ΣΥΡΙΖΑ αφενός να χωνέψει την ήττα του και κατά δεύτερον να ανασυνταχθεί. Υπάρχει και η έφεση αυτής της νέας Αριστεράς να παράγει περισσότερα επίθετα από ουσιαστικά, κάτι που είναι λογικό αφού με καφενειακού τύπου επιχειρήματα και πολλές κραυγές το 3% έγινε στα χρόνια της κρίσης 36%. Η καφενειακή Αριστερά δεν χρειάστηκε ποτέ να επεξεργαστεί σε βάθος θέσεις για τις νέες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία και ο κόσμος εν συνόλω. Τα βάφτιζε όλα «νεοφιλελεύθερα» και ξεμπέρδευε. Αν μάλιστα σκεφτεί κάποιος ότι έτσι τεμπέλικα κέρδισαν την εξουσία και την κράτησαν για 4,5 χρόνια, είναι πολύ λογικό ότι θέλουν να συνεχίσουν το ίδιο έργο της ήσσονος προσπάθειας που παράγει το μέγιστο θετικώς αποτέλεσμα.
Χώρος για αντιπολίτευση υπάρχει· υπήρχε πάντα και θα υπάρχει. Αρκεί να υπάρχει κι όρεξη για δουλειά ώστε να επικριθούν οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης με όρους μέλλοντος και ουχί με τις ευκολίες του παρελθόντος. Δεν υπάρχει, για παράδειγμα, πρόβλημα αστυνομοκρατίας στα Εξάρχεια. Υπάρχει πρόβλημα αστυνόμευσης, όταν περίεργες ομάδες κυκλοφορούν στην πλατεία επιδεικνύοντας τα όπλα τους, όταν άλλες περίεργες ομάδες μπουκάρουν ανενόχλητες στα μαγαζιά για τζάμπα φαΐ, και πιθανώς το ταμείο τους, όταν –κατά τις εκτιμήσεις παλιών αναρχικών– μια κοπέλα δεν μπορεί να κυκλοφορήσει μόνη της τα βράδια. Και παρά την ποίηση και τις ρομαντικές προθέσεις, το πρόβλημα της ανομίας και της εγκληματικότητας δεν λύνεται με ευχές του στυλ «ειρήνη και αγάπη σε όλο τον κόσμο». Λύνεται –καλώς ή κακώς– με την παρουσία των εντεταλμένων για αυτή τη δουλειά οργάνων της κοινωνίας, δηλαδή των αστυνομικών.
Υπάρχει ευρύς χώρος για αντιπολίτευση, αρκεί να είναι συνετή και εποικοδομητική. Με κραυγές και σκουριασμένα συνθήματα δεν πρόκοψε κανείς. Ούτε χώρα ούτε κόμμα…