Μπορεί κανείς να το δει σαν τεκμήριο προόδου του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Γιάννης Δραγασάκης έστειλε στην επίτροπο Ανταγωνισμού επιστολή, ζητώντας της να γρηγορεί για τις ενέργειες της κυβέρνησης στην Αθήνα. Η πρόοδος έγκειται, βεβαίως, στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει την Ευρωπαϊκή Ενωση όχι πια ως «διευθυντήριο» που απειλεί, αλλά ως καλοήθη, υπερεθνικό πυλώνα νομιμότητας.
Η λακωνική (μη) αντίδραση της Επιτροπής δείχνει ότι οι Βρυξέλλες έχουν ελαφρά επίγνωση για την κυμαινόμενη ιδέα του ΣΥΡΙΖΑ περί νομιμότητας. Η διακύμανση δεν αφορά μόνο την αποκόλληση της Βασιλικής Θάνου από την Επιτροπή Ανταγωνισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει ως κομματικοποίηση την αλλαγή φρουράς στους φορείς που εκείνος είχε κομματικοποιήσει.
Σε αυτήν τη διαπίστωση συνοψίζεται και η άμυνα της Νέας Δημοκρατίας: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δικαιούται να ομιλεί. Εκείνος είχε καταλύσει διά της Θάνου την ανεξαρτησία της Αρχής, την οποία τώρα κρίνει ως άξια ευρωπαϊκής προστασίας. Εκείνος είχε μετατρέψει σε μαύρο Μάπετ Σόου αυτοπαρωδούμενων προπαγανδιστών τη δημόσια τηλεόραση. Εκείνος υπερασπίστηκε πρώτος το μοντέλο Καρανίκα – με τη λογική ότι τα πτυχία δεν κάνουν τους καλούς συμβούλους.
Αυτή η υπερασπιστική γραμμή θυμίζει όντως ΣΥΡΙΖΑ. Θυμίζει το μονότονο «κι εσείς τα ίδια κάνατε», που προέβαλλαν οι απολογητές της προηγούμενης κυβέρνησης, επιχειρώντας να αντλήσουν νομιμοποίηση για τις συριζαϊκές μεθόδους από τις ανεπάρκειες των προηγούμενων.
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η κυβέρνηση δεν έχει ανάγκη την αυτοταπεινωτική σύγκριση με τους προκατόχους της. Εχει με το μέρος της τη στατιστική: Αρκεί κανείς να μετρήσει πόσοι από τους γενικούς γραμματείς που διόρισε σε χρόνο-ρεκόρ (δεν) έχουν προηγούμενη σχέση με το κόμμα. Ακόμη και στην περίπτωση της ΕΡΤ, ο δημοσιογράφος με τη βραχεία κομματική προϋπηρεσία συνοδεύεται από έναν διευθύνοντα σύμβουλο-μάνατζερ, σχετικό με την τηλεοπτική αγορά και εντελώς άσχετο με τη Ν.Δ.
Ακόμη και αν η δειγματοληπτική σύγκριση των διορισμών δείχνει ότι η Ν.Δ. υπερτερεί σε υπερκομματικό γούστο, η υπεροχή αυτή δεν συνιστά –ακόμη– αλλαγή υποδείγματος. Το πιο ισχυρό ελαφρυντικό της κυβέρνησης είναι ο χρόνος.
Πρώτον, επειδή είχε λόγο να βιαστεί να άρει καθεστωτικού τύπου παρεμβάσεις όπως αυτή στην Επιτροπή Ανταγωνισμού.
Δεύτερον, επειδή δεν έχει προλάβει να δείξει στην πράξη πώς εννοεί η ίδια –και τα πρόσωπα που επιλέγει– τη λειτουργία των θεσμών και του Δημοσίου.
Διεκδικώντας λήθη για το συριζαϊκό κράτος, ο αντιπολιτευόμενος ΣΥΡΙΖΑ θα επενδύσει στην αμνήμονα αγανάκτηση κατά του «κράτους της μητσοτακικής Δεξιάς». Το πόσο πειστικός θα είναι, θα εξαρτηθεί από τους αντικαταστάτες των καρατομηθέντων στην Επιτροπή Ανταγωνισμού. Θα εξαρτηθεί από το θέαμα στην οθόνη της «νέας» ΕΡΤ.