Το (Ανω) Κουφονήσι είναι πολύ μικρό νησί. Καταπλέοντας με τις λάντζες, τα καΐκια που σε μεταφέρουν από το λιμανάκι στις κατά τόπους παραλίες, συνειδητοποιείς γιατί το νησί πήρε αυτή την ονομασία: μοιάζει σκαμμένο εκ των έσω όταν το κοιτάς μέσα από τη θάλασσα – φαντάζει κούφιο.
Πετρώδεις κοιλότητες ορθώνονται πάνω από μικρές απρόσιτες αμμουδερές παραλίες, για να φτάσεις κάποτε στις ωραίες αμμουδιές: Ιταλίδα, Φανός, Φοίνικας, Πορί και πολύ κοντά στο Πορί τα βράχια με τα πράσινα νερά και τις ωραίες σπηλιές στον Ξυλομπάτη. Το κολύμπι εκεί έχει κάτι το εξωτικό, αρκεί να μην έχει βοριά.
Εκεί, στο Πορί, δεν υπάρχει τίποτα, πέρα από τη μακριά παραλία με την άμμο. Πιο σωστά: σχεδόν τίποτα. Πίσω από αυτή την ακτή διακρίνεις δυο – τρία κτίσματα, πολύ αραιά το ένα από το άλλο. Ο τόπος είναι η τυπική κυκλαδίτικη ξερή ερημιά.
Με μία διαφορά. Εκεί βρίσκεται το «Καλόφεγγο», ένα από τα πιο ιδιαίτερα εστιατόρια του νησιού που λειτουργεί και ως μπαρ, από τις εννέα και μετά που κλείνει η κουζίνα και ώς αργά τη νύχτα. Μη φανταστεί κανείς κάποιο απεχθές «μπιτσόμπαρο» – ουδεμία σχέση. Η μουσική είναι χαμηλή, τόσο όσο χρειάζεται, διακριτική, μα δημιουργεί την απαραίτητη ατμόσφαιρα: μπορείς να χαλαρώσεις με το αλάτι να ψήνει το δέρμα σου, να σιγοτραγουδήσεις ή και να λικνιστείς ελαφρά, αλλά μπορείς και να βυθιστείς στις σκέψεις σου, ακόμα και σε μια γλυκιά μελαγχολία που σε ξεπλένει εσωτερικά, μαζί με τη θάλασσα, από τους θορύβους του χειμώνα.
Πάνω απ’ όλα, η μουσική που επιλέγει ο ιδιοκτήτης είναι δύσκολο να απαντηθεί σε άλλο μέρος γενικά στη χώρα: ανεξάρτητο αμερικανικό φολκ-ροκ, ακουστικές κιθάρες αλλά και ήπιος ηλεκτρονικός ήχος, μπαλάντες και μακρόσυρτοι, ατμοσφαιρικοί ρυθμοί από τα παλιά. Σχεδόν όλα τα τραγούδια είναι υπέροχα – και παντελώς άγνωστα επίσης.
Ενας φίλος μου είπε πως ο ιδιοκτήτης του «Καλόφεγγου», αφού κλείσει το μαγαζί τον Σεπτέμβριο, μένει μόνος σε ένα κοντινό σπιτάκι έως βαθιά μέσα στον Οκτώβριο και φτιάχνει τις playlist για την ερχόμενη σεζόν. Μόνος εκεί πέρα, το φθινόπωρο, χαμένος μέσα στις μουσικές και τον άνεμο, όταν οι υπόλοιποι βουρλιζόμαστε, ζήλεψα.
Αφού αποφάγαμε μια μέρα, χωρίς να ξεπλυθούμε από τα αλάτια, παραμείναμε στο «Καλόφεγγο» έως αργά τη νύχτα, στις ωραίες ξαπλώστρες, πίνοντας.
Στο Πορί δεν υπάρχει φωτορρύπανση ούτε για δείγμα – ακόμα και ο φωτισμός του μαγαζιού είναι πολύ διακριτικός. Αποτέλεσμα, ο ουράνιος θόλος από πάνω μας να θυμίζει πλανητάριο. Ανάγλυφη η σπείρα του Γαλαξία, οι αστερισμοί διακριτοί όσο ποτέ, ο Δίας πάνω απ’ τον Σκορπιό, λίγο πιο αριστερά ο Κρόνος.
Μια τέτοια νύχτα του καλοκαιριού, στην καρδιά του Αιγαίου, αντέχει ακόμα μέσα σου. Και έστω και εκ των υστέρων, η αίσθηση γίνεται τώρα πιο έντονη: δικαίωση· ακόμα και για τις αστοχίες σου. Ο,τι κερδήθηκε κερδήθηκε, ό,τι χάθηκε χάθηκε, ό,τι συζητήθηκε συζητήθηκε. Κοιτάς μπροστά τώρα.