Η εικόνα του Βρετανού πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον με το πόδι ανεβασμένο πάνω στο τραπεζάκι κατά τη συνάντησή του στο Μέγαρο των Ηλυσίων με τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, ακόμη κι αν έγινε στο πλαίσιο αστεϊσμού μεταξύ τους, προκάλεσε αντιδράσεις. Τα σχόλια πολλών Βρετανών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν ιδιαίτερα αρνητικά για τη συμπεριφορά του πρωθυπουργού τους, έσπευσαν να χαρακτηρίσουν «αγενή» και «ντροπιαστική» την κίνησή του. «Ποτέ δεν ντράπηκε να υποδυθεί τον κλόουν στη διάρκεια της πολιτικής σταδιοδρομίας του», ήταν το σχόλιο που συμπεριέλαβε το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters σε ένα από τα τηλεγραφήματά του για την επίσκεψη Τζόνσον στο Παρίσι. Οι αντιδράσεις δείχνουν ότι οι περισσότεροι θεώρησαν απολύτως φυσιολογικό να κάνει κάτι τέτοιο ο Τζόνσον και όχι ότι η κίνησή του έγινε για αστείο.
Ο χαρακτηρισμός «αντισυμβατικός» είναι το ελάχιστο που μπορεί κανείς να πει για τον Βρετανό πρωθυπουργό, τον οποίο πολλοί έχουν σπεύσει να προσδιορίσουν ως «Ευρωπαίο Τραμπ». Τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη, συνεπεία της πολυδιάστατης κρίσης και της αναζήτησης προσανατολισμού που κυριαρχεί, ευνοήθηκε η ανάδειξη «αντισυμβατικών» πολιτικών. Με αυτόν τον προσδιορισμό ξεκίνησε την πρωθυπουργική του θητεία και ο Ελληνας τέως πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, όταν αυτός και οι σύντροφοί του διεκδικούσαν να αλλάξουν την Ευρώπη και επέλεξαν να συμβολίσουν τη διαφορετικότητά τους καταργώντας τις γραβάτες και το ενδυματολογικό πρωτόκολλο που διέπει υψηλού επιπέδου διεθνείς συναντήσεις και επαφές. Το τι πέτυχαν είναι γνωστό…
Εχει καταστεί σαφές τα τελευταία χρόνια ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν καταφέρνει πλέον να εμπνεύσει τους πολίτες των κρατών-μελών, δεν διαθέτει πειστικές απαντήσεις σε πιεστικά ερωτήματα για την πορεία προς το αύριο. Μια αντισυμβατική πολιτική πρόταση είναι ίσως περισσότερο από ποτέ αναγκαία για να επιτευχθεί η φυγή προς τα εμπρός. Πρόταση με περιεχόμενο όμως, και όχι περιορισμένη σε ενδυματολογικούς συμβολισμούς ή κακότροπες συμπεριφορές. Ως διαδικασία απελευθέρωσης και φυγής προς τα εμπρός ξεκίνησε και η περιπέτεια του Brexit, ως προσπάθεια απεγκλωβισμού από τα περιοριστικά ευρωπαϊκά δεσμά. Αυτό, όμως, που άρχισε ως όραμα αναβίωσης αυτοκρατορικού μεγαλείου, όλο και περισσότερο μοιάζει με φάρσα των Μόντι Πάιθον.