Η Σαμοθράκη δεν υπήρχε στα ντοσιέ που με τόση επιμέλεια προετοίμασε το επιτελείο του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη. Λογικό, διότι αν υπήρχε μηχανισμός που να καταγράφει τις καταστροφές που ελλοχεύουν σε όλη τη χώρα, δεν θα υπήρχαν ντοσιέ. Θα μοιραζόταν στο υπουργικό συμβούλιο η «Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια».
Γράφαμε προ μηνός σε τούτη εδώ τη στήλη ότι «έχουμε μια καλά στελεχωμένη κυβέρνηση, με ανθρώπους που κατά κανόνα γνωρίζουν το αντικείμενό τους. Αλλά, όσο καλούς τεχνοκράτες και αν επιλέξει ο πρωθυπουργός, η πραγματικότητα αποδεικνύεται πιο πανούργα. Δεν θα περάσει πολύς καιρός πριν αυτά τα εξαιρετικά μυαλά αρχίσουν να κατατρίβονται με τις απίθανες λεπτομέρειες του κυβερνητικού έργου, ακριβώς επειδή όλα θα περνούν από το γραφείο τους. Και ο διάβολος για κάθε κυβέρνηση κρύβεται σε απίθανες λεπτομέρειες, οι οποίες δεν θα έπρεπε να είναι των υπουργών» (31.7.2019). Ετσι, μετά το χάος στο πανέμορφο θρακιώτικο νησί και τον πολυήμερο αποκλεισμό χιλιάδων επισκεπτών, έγινε στο Μέγαρο Μαξίμου ευρεία κυβερνητική σύσκεψη υπό τον υπουργό Επικρατείας Γιώργο Γεραπετρίτη «για να δρομολογηθεί μόνιμη λύση στο πρόβλημα που προέκυψε στη Σαμοθράκη, με τη συμμετοχή των υπουργών Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, Τουρισμού, Υποδομών και Μεταφορών, Εσωτερικών, του υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ και του περιφερειάρχη Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης». Εξι υπουργοί χρειάζονται για μια ακτοπλοϊκή σύνδεση 24 ναυτικών μιλίων και κάποιοι γκρινιάζουν για τα ευμεγέθη κυβερνητικά σχήματα…
Βεβαίως το πρόβλημα της Σαμοθράκης είναι σύνθετο και κάποια παρέμβαση του κεντρικού κράτους είναι αναγκαία. Το πρόβλημα όμως της κυβέρνησης είναι πως την περιμένουν δεκάδες τέτοιες συσκέψεις που θα καταλήξουν σε μέτρα πυρόσβεσης. Υπάρχουν χιλιάδες προβλήματα στη χώρα. Κάποια από τα οποία είναι αρμοδιότητας και της κεντρικής κυβέρνησης, τα περισσότερα όμως αυτών θα έπρεπε να επιλύονται σε τοπικό επίπεδο, ή από Ανεξάρτητες Αρχές όπως είναι αυτή του Ανταγωνισμού, η νέα σύνθεση της οποίας προοιωνίζεται τα καλύτερα. Η κυβέρνηση πρέπει να ασχοληθεί με τα μεγάλα, να αποκεντρώσει τα μικρά και να έχει τη σοφία να διακρίνει τη διαφορά.
Από τις 8 Ιουλίου ξεκίνησε ο χορός των προσδοκιών και της φθοράς και αυτού του κυβερνητικού σχήματος. Τα κόμματα υπόσχονται ότι θα επιλύσουν όλα τα προβλήματα, οι πολίτες έχουν εθιστεί να τα περιμένουν όλα από το κεντρικό κράτος, αλλά το εύρος και η ποικιλότητα των προβλημάτων είναι τέτοια που σε ελάχιστο χρονικό διάστημα οι πολίτες απογοητεύονται και οι κυβερνήσεις χάνουν πολιτικό κεφάλαιο. Οσες συσκέψεις και να κάνουν οι υπουργοί, όσες παρεμβάσεις κι αν ανακοινώσουν, η πραγματικότητα αποδεικνύεται λερναία. Δημιουργεί προβλήματα εκεί όπου δίνονται οι γενικού χαρακτήρα λύσεις.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, πρέπει να κάνει άλμα μεγαλύτερο από τη φθορά και αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο με αποκέντρωση αρμοδιοτήτων και καθαρές κουβέντες. Πρέπει να εξηγήσει στους πολίτες ότι «το συγκεντρωτικό κράτος δεν είναι η λύση, το συγκεντρωτικό κράτος είναι το πρόβλημα», που θα έλεγε και ο Ρόναλντ Ρέιγκαν. Πρέπει να αντισταθεί στις πιέσεις των πολιτικών παραγόντων και μηχανισμών που θα νιώσουν ότι η εξουσία τους, με τη συνακόλουθη δυνατότητα για ρουσφέτια, θα μειωθεί, όπως και στις διαβολές οικονομικών παραγόντων που έχουν μάθει να παίρνουν δουλειές και να επιλύουν τα προβλήματά τους σε συνεννόηση –κάποιες φορές με το αζημίωτο– μόνο με τον αρμόδιο υπουργό. Για το επιτελικό κράτος δεν αρκεί το καλό επιτελείο. Πρέπει να είναι και το κράτος μικρό…