Ομαλότητα

4' 12" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Επέστρεψα από τις διακοπές ανανεωμένος και το διαπίστωσα σχεδόν αμέσως, κάνοντας μια ανακάλυψη. Στο καλό μου φαρμακείο, όπου προστρέχω τακτικά, για τον ίδιο λόγο που ο καβαφικός Ιάσων Κλεάνδρου προσέτρεχε στην «Τέχνη της Ποιήσεως», είδα με τα μάτια μου (και με τα γυαλιά μου στη θέση τους, επάνω στη μύτη μου) ότι διατίθεται στην αγορά οδοντόκρεμα με χρυσό. Ακριβέστερα, πρόκειται για οδοντόκρεμα με «φύλλο χρυσού», όπως μου εξήγησαν. Το ίδιο φύλλο χρυσού που χρησιμοποιείται και στη ζαχαροπλαστική, υπέθεσα εγώ, με τη διαφορά ότι ως υλικό της ζαχαροπλαστικής μάλλον βλάπτει τα δόντια, ενώ ως συστατικό της οδοντόκρεμας προφανώς τα ωφελεί. Οσο ζεις μαθαίνεις!

Η τιμή ήταν, βεβαίως, τουλάχιστον τετραπλάσια της συνήθους και στο ράφι υπήρχαν δύο σωληνάρια. Τι με παρακίνησε στην παλαβή απόφαση να τα αγοράσω και τα δύο; (Το καθένα στο δικό του ολόχρυσο κουτί, εννοείται…) Ισως να ήταν η αγάπη μου για τον αυτοσαρκασμό. Κάποτε το χρυσό δόντι ήταν η σφραγίδα της απόλυτης γυφτιάς, και μάλιστα στο πρόσωπο, τώρα όμως διατίθεται οδοντόκρεμα με φύλλο χρυσού για τους «bold and beautiful»· ποιος μπορεί να σκεφθεί καλύτερη ειρωνεία εις βάρος του καπιταλισμού και της επιτυχίας του;

Ισως επίσης να ήταν η καλοσύνη μου, που είναι έμφυτη και δεν μπορώ να την ελέγξω: αγόρασα τις οδοντόκρεμες για να απαλλάξω το καλό μου φαρμακείο από την αιτία της αμηχανίας που αναπόφευκτα προκαλούσε η ύπαρξη του συγκεκριμένου προϊόντος στα ράφια του. Ηταν μια καλή πράξη, με άλλα λόγια! Και η απόδειξη είναι ότι τη μία συσκευασία μού την έδωσαν δώρο. (Μου εξαργύρωσαν κάτι πόντους, δικαιολογήθηκαν για την έκπτωση στο ταμείο, αλλά εγώ δεν τους πιστεύω: το έκαναν ως έκφραση της ευγνωμοσύνη τους προς τον πελάτη που τους απάλλαξε από το όνειδος…)

Τι θα τις κάνω είναι το ερώτημα τώρα… Γιατί, φυσικά, δεν αγοράζεις χρυσή οδοντόκρεμα για να πλύνεις τα δόντια σου! Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για δύο. Θα μπορούσα να τις κρατήσω, για να τις ανοίξω στου Αντώνη (του Ρέμου, φυσικά), όταν επανέλθουμε στην «κανονικότητα», είναι μια σκέψη. Θα ήταν πολύ πρωτότυπο. Ο καθένας μπορεί να ανοίξει μια «Κριστάλ» στου Ρέμου ποιος μπορεί, όμως, να ανοίξει χρυσή οδοντόκρεμα; Ωστόσο, επιστροφή στην «κανονικότητα», όπως τουλάχιστον την εννοούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν βλέπω και χαίρομαι πάρα πολύ. Μπορεί ο Πέτρος Κόκκαλης (της πασίγνωστης και πολυπληθούς ΜΚΟ «Κόσμος», που απλώς τυγχάνει να είναι γιος του Σωκράτη Κόκκαλη) να είναι πια ευρωβουλευτής, αλλά καταλαβαίνω από τις πρώτες ενδείξεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει καιρό να συνέλθει από την ήττα.

Αν καταλαβαίνω σωστά, αυτό που φαίνεται από έξω είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να μεταμορφωθεί σε ευρωπαϊκού τύπου σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ή, ακριβέστερα, να μεταμορφωθεί σε «κάτι σαν ευρωπαϊκό», αφού συμμετέχει σε αυτό και ο Ραγκούσης. Αυτό είναι ο μπερντές, πίσω από τον οποίο η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική. Βλέπω, λ.χ., ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση για τις φωτιές στον Αμαζόνιο (με άλλα λόγια, «δεξιότερα Κουροπάτκιν»…) και την ίδια ώρα ο Γ. Κυρίτσης ειρωνεύεται την κυβέρνηση για τα προληπτικά μέτρα στο Μάτι.

Προσθέτω στη γενική εικόνα και τη Δούρου, η οποία σε ρόλο ημίτρελης Οφηλίας εκπέμπει ακαταλαβίστικα στιχάκια, που αφορούν την αγιάτρευτη εγωπάθειά της, και έτσι καταλήγω στη διάγνωση ότι βρίσκω τον ΣΥΡΙΖΑ εκεί ακριβώς όπου τον άφησα: να βολοδέρνει μεταξύ γαϊδουριάς και αυνανισμού – μιας ιδιαίτερης μορφής διανοητικού αυνανισμού, στον οποίο ρέπει η Αριστερά, αφότου τουλάχιστον ο καπιταλισμός και η δημοκρατία διέψευσαν τον Μαρξ. 

Αντί της «κανονικότητας», με την οποία μας έπρηξε ο ΣΥΡΙΖΑ στα τελευταία του, προτιμώ να χρησιμοποιώ τον παλιομοδίτικο όρο «ομαλότητα», για να ονομάσω αυτό στο οποίο ελπίζω ότι επιστρέφουμε. Βλέπω μια κυβέρνηση που κάνει τη δουλειά της μεθοδικά: ξεμπλοκάρει επιτέλους η επένδυση στο Ελληνικό, καταργήθηκε το πανεπιστημιακό άσυλο στην εγκληματικότητα, η Πυροσβεστική λειτουργεί και –μαντέψτε!– σβήνει τις φωτιές και, τέλος, βλέπουμε και τα Εξάρχεια να καθαρίζουν από τις καταλήψεις μεταναστών, τους οποίους στην πραγματικότητα εγκαθιστούν εκεί οι εγκληματικές οργανώσεις, ώστε να τους χρησιμοποιούν σαν ανθρώπινη ασπίδα.

Διόλου ασήμαντο επίσης ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση της οποίας τα νούμερα (δηλαδή, τα ψώνια, που συμμετέχουν αναπόφευκτα σε κάθε κυβέρνηση) μέχρι στιγμής τελούν υπό πλήρη έλεγχο: ούτε μιλούνε ούτε λαλούνε.

Αν είναι έτσι τα πράγματα, όπως τα αντιλαμβάνομαι και τα περιγράφω την πρώτη ημέρα της επαφής μου με αυτά, τότε η ομαλότητα, σε συνδυασμό με μια περίοδο παρατεταμένης αφασίας της λαϊκίστικης αντιπολίτευσης, υπόσχεται ανάκαμψη της οικονομίας, οπότε και εγώ μπορώ να ελπίζω ότι αγόρασα τις δύο χρυσές οδοντόκρεμες ως επένδυση για το μέλλον. Θα τις τοποθετήσω στην τραπεζική θυρίδα και θα περιμένω να δω πού θα φθάσει η αξία τους…

Κομμωτές και μάγειροι

Ο λαϊκιστής πρόεδρος της Βραζιλίας Ζαΐρ Μπολσονάρο αντιπαθεί τόσο πολύ την κυβέρνηση Μακρόν στη Γαλλία, ώστε προ καιρού ματαίωσε συνάντησή του με τον υπουργό Εξωτερικών της Γαλλίας, με την αιτιολογία ότι «είχε ραντεβού με τον κομμωτή του»! (Επαγγελματικό ως προς τη φύση του, εννοείται, διότι ο Μπολσονάρο είναι αντρούκλα…) Αναρωτιέμαι αν ο Τραμπ της Βραζιλίας είχε επίγνωση της βαθύτερης ειρωνείας που είχε η χειρονομία του αυτή. Διότι ο Στρατηγός (περιττεύει να τον ονομάσω, όλοι αντιλαμβανόμαστε…), στις στιγμές της απελπισίας του, όταν σκεπτόταν τη Γαλλία χωρίς πυρηνικά, με εξασθενημένη θέση στην κλίμακα διεθνούς ισχύος, έλεγε: «Τι θα έχει απομείνει τότε από τη Γαλλία; Ισως κάποιοι κομμωτές και κάποιοι μάγειροι…».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή