Η ομογένεια αποτελεί, ή θα έπρεπε να αποτελεί, βασική παράμετρο ισχύος του ελληνισμού, τόσο του ελλαδικού όσο και του κυπριακού. Φυσικά, δεν είναι όλοι οι ομογενείς το ίδιο. Υπάρχουν κάποιοι που ξεχωρίζουν. Που προσφέρουν πραγματικά. Οπως ο Νίκος Μούγιαρης, ο οποίος έφυγε πριν από οκτώ μήνες και τη μνήμη του τιμούν αυτές τις ημέρες οι Ελληνοκύπριοι. Ενας αγνός ευπατρίδης, που έδινε χωρίς να παίρνει, απλά από αγάπη για την Κύπρο και την Ελλάδα.
Αλλά και πέρα από αυτές τις σπάνιες και ξεχωριστές προσωπικότητες, οι ομογενείς αποτελούν μια καλή μαγιά ανθρώπων που μπορούν να προσφέρουν. Η Κύπρος τούς αξιοποιεί. Παρά τη μικρή αριθμητικά παρουσία τους, οι Ελληνοκύπριοι αποτελούν την αιχμή του δόρατος για πολλές δράσεις, ιδιαίτερα στα ισχυρά κέντρα εξουσίας.
Ασχολούνται, ενεργοποιούνται και αντιδρούν όχι μόνον κατά της παράνομης τουρκικής δραστηριότητας στην κυπριακή ΑΟΖ, αλλά και για τις προκλήσεις της Αγκυρας στο Αιγαίο, παλαιότερα ακόμη και για την ονομασία των Σκοπίων.
Οι εκάστοτε κυπριακές κυβερνήσεις έχουν δείξει ότι αναγνωρίζουν την αξία τους. Γι’ αυτό και ο συντονισμός της Λευκωσίας με την ελληνοκυπριακή κοινότητα της Αμερικής, όπως φυσικά και με αυτή της Βρετανίας, όχι μόνον είναι υπαρκτός, αλλά είναι και αποτελεσματικός.
Δυστυχώς, δεν παρατηρείται ανάλογη συνεργασία μεταξύ Αθήνας και ομογένειας. Παρά τις περιοδικές επαφές κυβερνητικών στελεχών με διάφορες οργανώσεις, και μεμονωμένες πρωτοβουλίες, δεν υπάρχει κάτι σταθερό και οργανωμένο, ενώ και οι διαιρέσεις των ομογενών δεν βοηθούν για να υπάρξει κάποιος αποδοτικός συντονισμός με την Αθήνα.
Είναι κρίμα διότι οι αριθμοί, η οικονομική επιφάνεια και η επιστημονική κατάρτιση των Ελλήνων του εξωτερικού δικαιολογούν σημαντική επιρροή σε ένα ευρύ φάσμα δράσεων, που θα μπορούσαν να αποφέρουν σημαντικά οφέλη στην Ελλάδα.
Οι Ελληνοκύπριοι απόδημοι, που σήμερα διοργανώνουν στη Λευκωσία το ετήσιο συνέδριό τους, επιδεικνύουν μεγαλύτερη ωριμότητα. Εχουν και αυτοί τις δικές τους διαιρέσεις, αλλά όπως και οι Ελληνοκύπριοι που διαμένουν στην Κύπρο, έχουν την τραγική εμπειρία της τουρκικής εισβολής να τους υπενθυμίζει τι διακυβεύεται και δρουν ανάλογα. Παράλληλα, οι Κύπριοι πολιτικοί όχι μόνο συγκαλούν συχνά το Εθνικό Συμβούλιο και αναζητούν διακομματικές συγκλίσεις, αλλά επενδύουν και στην αμφίδρομη αλληλοενημέρωση με την ομογένεια και στον συντονισμό δράσεων με αυτήν.
Ελπίζεται πως κάποια στιγμή κάτι ανάλογο θα συμβεί και μεταξύ Αθήνας και ομογένειας.