Υπάρχει μια παλαιά θεωρία –ή έστω, μια μυθολογία– που λέγεται «Η θεωρία της Γαίας». Σύμφωνα με αυτή, η Γη είναι κατά βάθος ένας ζωντανός οργανισμός που, όπως κάθε ζωντανός οργανισμός, καταπολεμά τα μικρόβια που τον απειλούν και στο τέλος τα εξοντώνει. Στην προκειμένη περίπτωση, τα μικρόβια είμαστε εμείς, οι άνθρωποι.
Αυτοί που θα εξοντωθούν εντέλει. Η Γη θα επιζήσει πάντως: ο οργανισμός της θα επιβιώσει από τον υψηλό πυρετό και τα μικρόβια θα πεθάνουν. Και η ισορροπία θα αποκατασταθεί.
Εχουμε αναφερθεί στο παρελθόν (Κυριακάτικη «Κ», «Το τραγούδι της Γης», 13.8.2017) σε ένα βίντεο που είχε ανεβεί στην ιστοσελίδα futurism.com: τι θα συνέβαινε στον πλανήτη εάν ξαφνικά το ανθρώπινο είδος εξαφανιζόταν. Λοιπόν, μερικές ώρες μετά την εξαφάνιση του ανθρώπου, τα φώτα σβήνουν, αφού οι ηλεκτρικοί σταθμοί χρειάζονται εργατικά χέρια για να παραμείνουν σε λειτουργία. Οι ανεμογεννήτριες συνεχίζουν να λειτουργούν έως ότου εξαντληθεί το λιπαντικό τους. Οι ηλιακοί θερμοσυσσωρευτές αχρηστεύονται, καθώς καλύπτονται σταδιακά με σκόνη και χώμα. Μόνον οι υδροηλεκτρικοί σταθμοί λειτουργούν, χάρη στο νερό.
Δύο με τρεις ημέρες μετά, οι στοές των μετρό πλημμυρίζουν διότι οι αντλίες που τραβάνε το νερό δεν θα λειτουργούν χωρίς ανθρώπους. Δέκα ημέρες μετά, τα κατοικίδια, μόνα και εγκαταλελειμμένα πλέον, αρχίζουν να πεθαίνουν από τη δίψα και την πείνα, εγκλωβισμένα στα άδεια σπίτια. Οσα καταφέρνουν να αποδράσουν βρίσκονται σε ένα πολύ εχθρικό περιβάλλον. Τα μικρόσωμα σκυλιά θα εξαφανιστούν πρώτα, μέσα σε εβδομάδες.
Ενα μήνα μετά, το κρύο νερό στους πυρηνικούς αντιδραστήρες εξατμίζεται, με αποτέλεσμα να έχουμε πολλαπλές εκρήξεις σαν το Τσερνόμπιλ και τη Φουκουσίμα. Εκατομμύρια ζώα θα πεθάνουν, αλλά, ελλείψει ανθρώπινης παρουσίας, ο πλανήτης επανακάμπτει σχετικά γρήγορα.
Ενα χρόνο μετά, οι δορυφόροι παύουν να λειτουργούν. Είκοσι πέντε χρόνια μετά, τα τρία τέταρτα των δρόμων και των πεζοδρομίων καλύπτονται πλέον με χορτάρι. Πόλεις όπως το Λας Βέγκας και το Ντουμπάι έχουν σκεπαστεί με άμμο.
Τριακόσια χρόνια μετά, οι μεταλλικές κατασκευές (ο Πύργος του Αϊφελ κ.ά.) καταρρέουν. Η άσφαλτος αρχίζει να σκάει. Πολλά κτίρια καταρρέουν, φράγματα σπάνε, πόλεις και χωριά πλημμυρίζουν. Στους ωκεανούς, οι φάλαινες, τα δελφίνια, οι φώκιες, οι καρχαρίες και όλα τα άλλα είδη αυξάνονται και πληθύνονται απαλλαγμένα από τον άνθρωπο-κυνηγό. Πεντακόσια χρόνια μετά, όλες οι πόλεις έχουν μετατραπεί σε δάση.
Δέκα χιλιάδες χρόνια μετά, έχουν απομείνει ελάχιστα κατάλοιπα πέτρινων κατασκευών (οι πυραμίδες, το Σινικό Τείχος κ.ά.), ίχνη ότι κάποτε περπάτησε πάνω στη Γη ο άνθρωπος, και πενήντα εκατομμύρια χρόνια μετά, αποσυντίθενται –επιτέλους– τα τελευταία πλαστικά. Τριακόσια εκατομμύρια χρόνια μετά, δεν θα έχει απομείνει τίποτα που να θυμίζει τον άνθρωπο. Η Γη όμως, η Γη θα είναι ακόμα εδώ.